Maartje wilde weleens weten hoe het toegaat op Tinder. Ze maakte een profiel aan, ontdekte dat er weinig kerels bestaan met wie je kunt lachen, weigerde haar cupmaat door te geven en werd betrapt door de buurman.
Ik ben mijn geliefde halverwege de jaren negentig tegengekomen en daardoor was het hele Tinder-fenomeen aan mij voorbijgegaan. Er zijn ongetwijfeld vrouwen die mij daarom benijden, maar ik vond het jammer. Vroeger moest je maar zien of je toevallig een leuke man tegen het lijf liep die ook nog single was. Een database met louter single mannen, die je kunt filteren op interesses en uiterlijk – het leek mij een grote snoepwinkel.
Een vriend legde me uit hoe Tinder werkt. Leuk swipe je naar rechts, niet-leuk naar links. “Dat is alles?” vroeg ik gefascineerd. Hij zag de blik in mijn ogen. “Maartje, waarom ga je ook niet op Tinder?” “Ik ben getrouwd!” “Joh, wat maakt dat nou uit, de helft van de mensen op Tinder is getrouwd.”
Zoals wel vaker won mijn nieuwsgierigheid het van mijn verstand. Ik maakte een Tinderprofiel aan. Wauw, wat veel mannen. En vooral: wat veel dikke, kale mannen. Voor het slapen gaan, tinderde ik gezellig ter ontspanning. Het is erg lekker om in een half uur dertig mannen af te wijzen, die luxe had ik sinds mijn twintigste niet meer gehad.
De eerste match ontstond omdat ik per ongeluk naar rechts swipete. Het was een man op een scooter. Hij bleef me maar schrijven: Maartje, waar ben je? Maartje, wat doe je? Ik kwam er pas een paar dagen later achter dat ik hem kon deleten. Met een paar andere matches raakte ik aan de praat of wat daarvoor door moet gaan. Hoe is het? Wat ben je aan het doen? Wat is je cupmaat?
Ik maakte grapjes in de hoop iets leuks terug te krijgen, maar verder dan LOL kwamen ze niet. Met een stoere zeeman had ik goede gesprekken, maar ik moest al snel bekennen dat ik getrouwd was. Hij haakte af, logisch. Verder bleek geen van de mannen in staat tot een leuke woordenwisseling. Niemand die me aan het lachen maakte. Dit was geen snoepwinkel, dit was de Aldi.
Tot ik een appje kreeg waarom ik eindelijk kon lachen. Het was mijn single buurman van een paar huizen verder. Een screenshot van mijn Tinderprofiel met als onderschrift: what the fuck??!! Door de mand gevallen. Ik vertelde maar snel aan mijn man dat ik op Tinder zat. Hij wilde weten waarom. “Nou gewoon, om het eens uit te proberen.” Hij vond het oké.
Die avond kwamen we de buurman tegen in een buurtrestaurant. Hij is niet het type die eromheen draait: “Zo jongens, zitten jullie nog op Tinder?”, schalde hij door het restaurant. Was ik even blij dat ik het had opgebiecht. De volgende dag heb ik mijn profiel verwijderd.
Vorige week zaterdag in de trein zat er een leuke vader met zoontje tegenover me. “Hai” zei hij, en hij lachte. Af en toe keken we tersluiks naar elkaar. Toen hij uitstapte keek hij me aan en zei tot ziens. Altijd leuk, een beetje sjans. Op Tinder kan dat niet, daar is geen sprake van tot ziens. Op Tinder ga je na de treinreis naar huis, alleen, om de hele avond te gaan swipen.
