Leuke zin: ‘Op mijn dertigste voelde ik me vaak tachtig. En nu ben ik 58 en voel ik me de dertigjarige die ik nooit ben geweest omdat ik me toen tachtig voelde.’
Elke eerste januari gaat bij mij de leeftijd in die ik dat jaar hoop te bereiken. Zo ben ik er op mijn verjaardag al een beetje gewend dat ik een jaar ouder ben. Maar niet dit jaar. Als je me vraagt hoe oud ik ben, houd ik halsstarrig vast aan de 58 lentes die ik nog ben. Want dit jaar ben ik bang. 59 komt akelig dicht bij het getal dat ik niet eens uit durf te spreken. Zestig. Au.
Naarmate je ouder wordt, lijkt de tijd sneller te gaan en dat is behoorlijk oneerlijk. Het gekke is dat ik me op mijn dertigste vaak tachtig voelde en dat ik me tegenwoordig de dertigjarige voel die ik nooit ben geweest omdat ik me toen tachtig voelde. Het gaat niet om het getal, zeggen vrienden sussend, maar dat vind ik te makkelijk. Het getal telt. Kijk maar in de spiegel. Of probeer je leesbril te pakken die onder de bank is geschoven.
Het is niet alleen de aftakeling van het lijf, het is ook hoe je gezien wordt door een omgeving die aan leeftijdsdiscriminatie doet (doe ik zelf ook trouwens). Hoe jong ik me ook voel: ik heb mijn meeste jaren geleefd. Na de zestig opent zich voor mijn ogen een graf.
Ik moet bekennen dat dit graf zich ook voor mij opende toen ik dertig veertig, vijftig werd. Met mijn vijftigste verjaardag als treurig dieptepunt. Vanaf nu zou mijn leven bestaan uit stomme jurken, een verdwijnende taille, gezondheidsschoenen en de Huishoudbeurs. Daarna wachtte de hel van het bejaardenhuis. Daar was mijn fitte oma op haar 65ste vrijwillig naartoe verhuisd in de verwachting dat ze nog maar vijf, zes jaar te gaan had. Ze bleef er wonen tot ze op haar negentigste (o gruwel) overleed.
Mijn vijftigste verjaardag voelde dan ook als een begrafenis waarvan ik me alleen nog de lege flessen en de kater herinner. Wat me het meest dwarszat, was het idee dat je na je vijftigste niet meer aantrekkelijk bent. Ik was single en zou dat voor eeuwig blijven. Het viel reuze mee. Sterker nog, ik kwam tot bloei. Ineens kreeg ik het zelfvertrouwen dat ik een leven lang ontbeerde. Ik ging de dingen doen die ik het liefste doe. Ik werd verliefd. De relatie liep stuk, maar toch… ik vond 50+ zijn fantastisch.
En nu is dus de verschrikkelijke zestig in aantocht terwijl ik nog maar 58 ben.Ik ben een typisch gevalletje de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest, maar dat nooit op zal dagen. Gelukkig maar, ik zal dit dus ook wel weer overleven.
