Vier kinderen, vier rijbewijzen. Een rib uit Irma’s lijf. De vlag ging dan ook uit toen haar jongste zijn rijbewijs haalde. Maar dan. Dan komt het pas.
Mijn kinderen zijn niet de allersnelsten op het gebied van rijbewijzen. Twee moesten vier keer examen doen voor zij zelfstandig de weg op mochten, de andere twee deden er drie keer over. Kortom, ik ben een klein kapitaaltje kwijt aan rijbewijzen (ik haalde het zelf ook pas de vierde keer. Ze zullen het van mij hebben).
Ik ben dus heel blij met ieder geslaagd kind. En niet alleen om financiële redenen. En trots. Alleen: dan komt het moment dat je met ze mee moet rijden. Dat je met je ogen dicht, vastgeklemd aan het portier met zweet in je handen, moet zeggen: “Wat doe je dat goed! Het is een wonder dat jij niet de eerste keer geslaagd bent. Ik voel me zóóó veilig bij jou.” Zo, mijn werk als moeder weer gedaan.
Helaas blijkt mijn jongste, een lief, rustig, onverstoorbaar, niet-gestrest-te-krijgen-kind, onverwacht een kleine Max Verstappen. Hij raast door de binnenstad (“Zo heb ik dat geleerd, mam. Op rijles zeggen ze dat je minimaal vijf kilometer te hard mag rijden”), bonkt over drempels en scheurt over de snelweg. Niks zeggen, niks zeggen, niks zeggen, herhaal ik in gedachten. Hij moet zelfvertrouwen hebben, zich zeker voelen op de weg. Als de snelheidswijzer wel erg ver omhoog schiet, kan ik het niet laten. “Je mag hier maar honderd hoor.” Hij mindert. Een beetje. En moet flink remmen om niet achterop de auto voor hem te schieten. Als we de auto weer thuis voor de deur geparkeerd hebben, doe ik een dansje van puur geluk dat we het hebben overleefd.
Nou ja, het was pas zijn eerste rit. Het trekt nog wel bij. “Als je een bekeuring krijgt, moet je ‘m zelf betalen, hoor,” zeg ik, met het idee dat dat waarschijnlijk het enige is dat een beetje indruk maakt. Hij heeft wél plezier in het rijden: zodra we ergens naar toe moeten is hij de eerste om te roepen: ik rijd. En het heeft ook wel voordelen: als we een feestje hebben, is hij met plezier onze privéchauffeur: hij haalt en brengt ons, zodat wij gezellig aan de drank kunnen.
Iedere keer dat hij drie straten verder op moet zijn, is het: “Mam, mag ik jouw auto lenen?” Ik aarzel, roep nog even dat hij ook best kan fietsen, maar ga toch overstag. Hij is ook zo’n schatje. En ervaring opdoen is belangrijk. “Niet te hard rijden, remmen voor drempels, pas op fietsers, afremmen voor een bocht,” wordt mijn dagelijks mantra. En nu maar duimen dat het allemaal goed gaat.
Gelukkig zijn we goed verzekerd.
LEES OOK 21 dingen die een moeder niet wil horen
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
