Carla (54) krabbelde na een rottijd overeind, wilde van haar uitkering af en stuitte op een muur van onwil bij het UWV: “Ze denken in problemen, niet in oplossingen.”
“Alle rotdingen gebeuren in drieën, zeggen ze weleens. En in mijn geval was dat ook zo. In 2016 verliet mijn man me voor een andere vrouw. Tijdens de afwikkeling van de scheiding kreeg ik een auto-ongeluk waarna ik flink in de kreukels lag. Mijn contract werd daarom niet verlengd en door nog wat andere complicaties ben ik een tijdje zo depressief geweest dat ik niet kon werken.
Die fase ligt nu achter me. Ik ben heel blij met alle hulp die ik heb gekregen. Ook van het UWV, waar ze me toen heel netjes behandelden. Ik ben in therapie geweest. En dankzij goede fysio heb ik geen last meer van de schade die ik door het ongeluk heb opgelopen. In mei 2017 wilde ik weer aan de bak en solliciteerde me suf, maar liep tegen het feit aan dat mijn nieuwe werkcoach me min of meer had afgeschreven. Soms wist ik gewoon niet wat ik hoorde. Ik werd steeds maar naar projecten geschoven waarbij je moest werken voor je uitkering.
Daar had ik op zich geen bezwaar tegen. Het is goed om werkritme op te doen en beter dan de hele dag thuis zitten. Maar ik had natuurlijk liever een echte baan. Ook omdat ik het raar vond voor de gemeente werk te doen waarvoor ik het dubbele zou krijgen als ik gewoon in dienst was. Maar als ik daar iets over zei, kreeg ik als antwoord dat dit nu eenmaal de regels zijn. Terwijl je weer geen vrijwilligerswerk mag doen omdat je ‘beschikbaar moet zijn voor de arbeidsmarkt’. Heel raar.
Ik was er dus nogal op gebrand weer echt werk te vinden. En dat is me gelukt, via-via, bij een transportbedrijf. Administratie, vrachtbrieven, beetje planning. Eerst voor een paar uur bij wijze van re-integratie, maar mijn baas wilde me al snel meer inzetten en ik wilde dat ook. Daarvoor moest ik echter eerst opnieuw gekeurd worden. Het duurde maanden voor dat kon. Niet echt motiverend als je zelf graag wilt en als je een werkgever hebt die je graag vaker inzet. Intussen moest ik wel blijven solliciteren en ‘beschikbaar zijn voor de arbeidsmarkt’. Terwijl ik dus min of meer een baan had.
Ook het rapport van de keuringsarts liet weer lang op zich wachten. En toen ik het las, kon ik wel janken. Ik was zo positief geweest, maar werd weggezet als een overspannen vrouw die in geen tijd een burn-out zou hebben als ze fulltime zou gaan werken. De betutteling! En wat de keuringsarts zegt is heilig, dus de werkcoach hield dat als richtlijn aan. Waarbij de keuze dus neerkwam op tot mijn pensioen als UWV-slaaf rommelen in de marge in ruil voor een uitkering. Of de gok nemen, mijn uitkering stopzetten en hopen dat ik voldoende uren zou kunnen maken om van rond te komen.
Het is het laatste geworden en ik zeg eerlijk dat ik ziek van de stress ben geweest, waardoor ik enorm ging twijfelen aan mijn beslissing. Het zou zoveel fijner zijn geweest gewoon vrij te mogen werken en wat ik verdiende te verrekenen met mijn uitkering. Dan weet je in ieder geval dat je genoeg geld zult hebben om de huur te betalen. Maar dat was in mijn geval geen optie. Zodat ik achterbleef met het gevoel dat het UWV helemaal niet wilde dat ik weer zou gaan werken. Zoals zij het hadden bedacht, zo was het. En mijn initiatieven, motivatie en argumenten deden er niet toe.
Ik heb uiteindelijk toch de gok genomen. Mijn flexcontract levert meestal net niet genoeg uren op, dat compenseer ik door privé tegen betaling wat klusjes te doen. Een vetpot is het niet, maar het gaat net. Van het UWV heb ik in de afwikkeling alleen maar tegenwerking gehad. Geen brief in de trant van ‘Wat goed dat je geen uitkering meer nodig hebt’, wel dreigbrieven over mogelijke fraude en een boete omdat ik volgens hen te vroeg meer was gaan werken.
Je zou denken dat ze blij zouden zijn met iemand die zichzelf uit een uitkering werkt. En dat er iets te zeggen is om iemand te helpen die een kans heeft om weer financieel onafhankelijk te worden, in plaats van die te verplichten zinloos door te solliciteren. Maar zodra het niet meer volgens hun frame gaat, ben je daar een probleem. En ze denken er dolgraag in problemen in plaats van oplossingen. Ik kan niet meer op vakantie en moet superzuinig leven, maar het is nog altijd beter dan een uitkering. Ik hoop ze nooit meer nodig te hebben en wens iedereen sterkte die ermee te maken heeft.”
