Nog niet zo lang geleden was Marieke (54) een vieve wandelaar, inmiddels loopt ze met een rollator. Zelf heeft ze daar, met vallen en opstaan, aardig vrede mee. Nu sommige mensen in haar omgeving nog.   

“Zes jaar geleden werd ik getroffen door fysiek ongemak waardoor ik steeds meer pijn kreeg en steeds moeilijker kon lopen. Struikelen was zo’n beetje een dagelijks onderdeel van mijn dag. Er kwam een stok en later een rollator. Inoperabele hernia, stenose, klapvoet. Je gaat er niet aan dood, maar het leven wordt er wel een stuk lastiger door.

Ik heb dit allemaal niet vredig omarmd, maar ben het hele scala aan fasen in rouw doorgegaan. Ongeloof dat er niets meer aan te doen was. Woede en wanhoop dat mijn leven zoals ik het kende voorbij was. Verdriet om nooit meer te kunnen dansen – you name it en ik heb er hete tranen om vergoten.

Nu is het zo dat als je veel pijn hebt, dat voelt alsof je er een fulltime baan bij hebt. Het vergt idioot veel energie om op de been te blijven en die had ik als ZZP’er ook voor mijn werk nodig. Dus langzaam kwam ook het pragmatische inzicht opborrelen dat ik wat ik aan puf had beter moest gaan verdelen.

Het ging niet van de ene dag op de andere, maar snikken en praten bij een therapeut heeft  geholpen om in de situatie te berusten. Ik zou liever normaal kunnen lopen, maar met mijn rollator kom ik nog eens ergens en dat mandje wordt vanzelf een lekkere grote handtas. En dat plankje is handig om een rondje  op te vervoeren.

De eerste keren liep ik er met een dikke wolk gêne op mijn nek achter, inmiddels ben ik gewoon die vrouw die met haar rollator achter haar honden aanhobbelt, maar wél naar het park gaat. Over wat er aan de hand is, heb ik het nooit meer. Liever klets ik over de dieren, de ander, kinderen, het weer of wat dan ook. Bij een wat langer gesprek kan ik erop gaan zitten, ik weet inmiddels niet meer beter.

Soms zijn er mensen die allerhande oplossingen en behandelingen aandragen. Dan knik ik beleefd en zeg dat ik me er eens in zal verdiepen. Een kennis in het bijzonder blijft maar doordrammen dat ik het niet moet opgeven. Ik begrijp hoe confronterend het is dat een leeftijdgenoot erbij loopt als een bejaarde, maar ik word er soms ook kregel van.

Ze kan zich gewoon niet voorstellen dat het leven niet maakbaar is en verwijt mij indirect dat ik niet genoeg mijn best doe om weer beter te worden. Ik moet het vooral ‘niet opgeven’. Het is goed bedoeld, maar ik denk vaak: ‘Hou gewoon je mond’. Het is niet alsof ik de afgelopen jaren niet al alles heb geprobeerd aan fysio, oefeningen, reguliere en alternatieve behandelingen en wat je verder maar kunt bedenken.

Ik kan een slag in de rondte manifesteren, maar daar krijg ik echt geen kraakbeen voor terug, laat staan dat een dooie zenuw weer tot leven zal komen. Dit is wat het is. Een paar keer per jaar zetten de schatten van de pijnpoli een prik in mijn rug waardoor het tijdelijk even wat draaglijker is. En verder leef ik ermee, werk ik ermee en red ik me ermee. IJdelheid grotendeels de deur uit, gêne ook.

Ik wil niet meer in wachtkamers zitten, ik ben vaak genoeg teleurgesteld uit behandelkamers gekomen, ik heb dat hele traject afgesloten. En om eerlijk te zijn was dat een bevrijding. Voor mij was het niet ‘opgeven’, maar ‘doorstarten’.

De tijd en energie die het kost om ergens te komen waar wéér een dokter moeizaam kijkt omdat hij niet ‘leer er maar mee leven’ durft te zeggen, besteed ik liever aan vriendinnen, mijn werk, de honden – normale dingen, zeg maar. Hoop doet leven, valse hoop levert alleen maar verdriet en frustratie op. Als ik die kennis dát nou eens duidelijk zou kunnen maken – lees je mee, Sonja?”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!