We moesten allemaal even slikken toen we dit prachtige stuk van Juliette lazen. Omdat het over het echte leven gaat en niet over mooie plaatjes op Instagram en Facebook.
Mijn man is ziek, mijn oude moeder is gebrekkig en zelf was ik ook even niet helemaal lekker maar goddank nog wel op de been om voor anderen te zorgen. Om verschillende redenen bevond ik me dus de laatste tijd nogal vaak in de gangen en wachtkamers van ziekenhuizen. (Sowieso merk ik: hoe ouder ik word, hoe meer ziekenhuizen ik van binnen zie. Maar dat is een ander verhaal.)
Wat akelig, zul je zeggen. Zo weinig vierkante meters oppervlakte met zoveel leed, daar wil een mens liever niet zijn.
En ja, het was akelig. Terwijl anderen langzaam aangenaam aangeschoten raakten op zonovergoten terrassen, uitzinnig zongen op een bootje op Koningsdag of cocktails dronken in vakantieparadijzen, loerde ik naar schermen waarop wachtnummers langzaam versprongen, dronk ik vieze thee uit koffieautomaten, probeerde ik mijn tijd nuttig te besteden door op mijn laptop te werken (wat van geen kanten lukte), voerde ik serieuze gesprekken met artsen, leerde ik blindelings mijn weg vinden in labyrinten zonder op bordjes of gekleurde strepen op de vloer te letten, hield ik de hand vast van man of moeder en bladerde ik in een beduimeld kerstnummer van Nouveau uit 2013.
Mijn Facebook-tijdlijn produceerde een eindeloze stroom selfies op zonovergoten terrassen (#blessed), filmpjes van zingende mensen op bootjes (#lovemylife) en vriendinnen met tropische cocktails op witte stranden (#bikinibody).
Nou, ik lovede my life even helemaal niet. Ik zag alleen mensen in en rond het ziekenhuis. Patiënten en bezoekers die bang waren, gekwetst, ongerust, gebutst, gekielhaald, verdrietig, beschadigd, aangedaan, moe of gelaten. Zelf zag ik er waarschijnlijk ook zo uit. Ik werd er moe en moedeloos van. Er lukte me niks meer: schrijven niet, een taart bakken niet, happy op een terras zitten niet, de juiste woorden vinden niet.
Eerst was ik blij als ik na zo’n middagje ziekenhuis de stad inliep en cafés en winkels zag. Een gewone wereld waarin iedereen deed of er niets aan de hand was: beetje lachen, beetje drinken, beetje klagen over het weer, beetje bikini’s passen, beetje op hun mobieltje turen. Maar na een aantal uren binnen de muren van het ziekenhuis begon het gek genoeg om te draaien: ik ging me daar steeds prettiger voelen. Hoe kon dat nou?
Het zijn de mensen, realiseerde ik me. De wachters, de ijsberenden, de stilletjes achter een kopje koffie-mijmeraars: ik vind de mensen die ik in ziekenhuizen zie op de een of andere manier sympathieker dan de mensen op straat, aardiger dan die vrolijke terrasgangers. Ze lijken menselijker. Zachter. Aangeraakt door leed wordt iedereen kwetsbaarder en aardiger. Geen grote bek over wat dan ook. Geen arrogantie of schijnophouderij. Niemand is er bezig met een #bikinibody – er zijn wezenlijker zaken.
Ik had ook ineens schoon genoeg van iedereen op sociale media, van het Facebook-harnas, het wat-gaat-het-toch-fantastisch-decor, de grijnzende selfies, de kijk-wat-ben-ik-toch-goed-bezig-met-mijn-business-postjes op LinkedIn, de stoere sportprestatiefoto’s, de onwaarschijnlijk mooie Instagramplaatjes, de boze tweets over niets.
Rondlopen in een ziekenhuis lijkt op ouder worden. Je gaat om je heen kijken en ziet: iedereen heeft wel iets. Of heeft iemand die iets heeft. Naasten zijn ziek of gaan dood. Je raakt werkloos, of depressief. Of het gaat gewoon effe kut. Je kunt falen, struikelen, stagneren, vallen, mislukken. De liefde is uit of onbeantwoord. Er is leed, verdriet, angst, ruzie, gemis, gevecht. Mensen voelen zich verlaten, gestraft, uitgesloten, onkundig, onmachtig.
En dat is helemaal niet erg, want dat heeft iedereen. Alleen is dat niet zo zichtbaar op dat terras of op Facebook. Je ziet het in ziekenhuizen, je hoort het als je een goed gesprek begint op een feestje waar mensen boven die vijftig rondlopen. Leuke mensen, die beter snappen waar het leven óók over gaat.
Het gaat trouwens wel weer, hoor, dankjewel. Iedereen is nog in leven en de zon schijnt en het ging effe kut maar nu gaat het wel weer. Ik voel me best wel #blessed. En ik #lovemylife wel weer. Ook al heb ik geen #bikinibody.
LEES OOK: Hoe je aan Juliette merkt dat haar ouders de oorlog hebben meegemaakt
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
