‘Het gaat helemaal mis met onze dochter. En de GGZ doet niets’

-

Met Dirks dochter van 47 gaat het al jaren slecht, en de GGZ doet helemaal niets: “We weten niet eens waar zij en haar kinderen wonen.”  

“Wij hebben een dochter van 47 die twee jonge kinderen heeft en al jaren ernstige psychische klachten. De eerste signalen zagen we al in haar meisjesjaren, maar na haar scheiding in 2009 belandde ze in een geestelijke crisis. Ze was verward, leed aan slapeloosheid, ging niet meer naar haar werk of kon de weg terug naar huis niet vinden. Ook vermagerde ze en deed ze aan automutilatie.

LEES OOK Mijn dochter wil alles en daarom doet ze niets 

Ze kon haar kinderen niet meer verzorgen. Om beurten sliepen wij bij haar thuis. De huisarts verwees haar naar de GGZ. Daar kreeg ze een week lang groepsgesprekken aangeboden als therapie. Na acht maanden kon ze weer voor zichzelf en de kinderen zorgen met hulp van ons, haar ouders. Ze kon echter niet meer aan het werk en leefde van een uitkering. Omdat haar administratie chaotisch was kreeg ze problemen met gas-, licht- en waterleveranciers.

In oktober 2014 raakte onze dochter opnieuw in een diepe depressie. Ze bleef op bed liggen, het huishouden lukte niet meer. Haar vriend gaf regelmatig de jongens ’s avonds te eten en ’s morgens hielp hij ze naar school. In januari 2015 vond de sociale controledienst het nodig bij haar binnen te vallen na een anonieme tip: ze zou stiekem samenwonen. Haar vriend woonde tien kilometer verderop in zijn eigen huis. Het enige wat hij had gedaan was haar en de kinderen helpen en zorgen voor regelmaat in huis. Na de inval werd de uitkering van mijn dochter stopgezet. Ook moest ze het ontvangen geld terugbetalen en een boete betalen: € 14.000. Haar vriend kreeg een boete van € 3500. Intussen raakte ze steeds verwarder. Manisch depressief met kenmerken van bipolariteit en borderline. 

En de GGZ deed helemaal niets.

In juni 2015 hebben wij onze dochter met haar zoons in huis genomen omdat de situatie onhoudbaar was – vooral voor onze kleinkinderen. Wij hebben op ons terrein een mantelzorg-unit neergezet en daar is mijn dochter met haar  kinderen  ingetrokken. In januari 2016 werd ze manisch agressief. Iets wat ons leven compleet op zijn kop zette. Ze brak bij ons in, stal dingen en werd verbaal en fysiek agressief. Haar vrienden bleven weg, ze kreeg criminele vriendjes die ons bedreigden. Mijn vrouw is twee keer in elkaar geslagen, de politie noemde het ‘eenvoudige mishandeling’ maar ze heeft weken nauwelijks kunnen ademhalen. Mijn zoon, haar bloedeigen broer, werd voor onze voordeur tegen de grond geslagen en getrapt.

En de GGZ deed helemaal niets. 

De politie noteerde braaf onze aangiften. De gemeente kwam af en toe kijken in de persoon van de WMO-ambtenaar. Veilig Thuis kwam langs, net als Jeugdzorg. Niemand deed iets. Men keek en liet onze dochter aan haar lot over. We smeekten de burgemeester onze dochter gedwongen te laten opnemen. Twee maanden later kregen wij antwoord: hij kon ook  niets doen. We maakten vanaf juli 2016 drie gangen naar de rechtbank Alkmaar en uiteindelijk is onze dochter met haar kinderen onder dwang van de gerechtsdeurwaarder op 1 november van ons erf verwijderd. Wij kunnen daar nu weer zonder angst rondlopen. Van onze dochter horen we sporadisch via via. Ze schijnt weer in een depressie te zitten en wordt nog steeds niet behandeld.

De gemeente heeft al die tijd niets voor ons gedaan, maar sommeert ons nu wel het huisje af te breken dat wij in de tuin hebben gezet voor de opvang van onze dochter en haar zoons. Iedereen heeft de mond vol over het belang van mantelzorg, maar in de praktijk is er werkelijk niemand die dat echt ondersteunt. Hoezo: zorg en hulp beschikbaar op het moment dat het nodig is?

Met GGZ-artsen en -verpleegkundigen heb ik menig gesprek gevoerd. We hebben ook regelmatig mailcontact gehad.  Uit al die gesprekken en mails komt de GGZ naar voren als een volstrekt onmachtige organisatie. Dossier niet op orde, dossier kon niet gevonden worden, afschuiven naar andere afdelingen. Wazige gesprekken met een arts die de Nederlandse taal niet machtig was. Geen behandeling ingezet terwijl die hoog noodzakelijk was. Geen informatie aan ons geven omdat onze dochter recht had op haar privacy.

We hebben een klacht bij de Inspectie voor de Gezondheidszorg neergelegd. Nooit meer iets van gehoord. Als je psychische problemen hebt in Nederland, mag je hopen dat er een hechte vriendenkring om je heen staat en niet afhankelijk bent van de sociale verzorgingsstaat.”

 LEES OOK Mijn dochter van achttien kreeg een baby – en daar ging mijn vrijheid

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN