“Kom maar bij mama” is in feite een volstrekt normale zin. Maar het was geen mollige, roze dreumes tegen wie deze werd uitgesproken. Het was een hond. In dit geval de even parmantige als schattige bordercollie-vlinderhondmix van een vriendin van mij.
Er zijn volgens mij heel veel mensen die tegen hun huisdier praten. En ook op een manier alsof ze het beest zelf hebben gebaard. Inmiddels heeft ook bij mij, sinds een poosje eveneens een liefhebbende hondenbezitter (ik wilde al ‘moeder’ typen), de verkindsing toegeslagen. Met grote regelmaat praat ik tegen mijn huisdier alsof het gewoon een wat harig uitgevallen kleuter is. En ik sleep iedereen hierin mee.
Ik ben mama en mijn vriend is natuurlijk papa, een rol die hij zonder morren op zich neemt. Oma’s en een opa zijn er ook, evenals ooms, tantes en nichtjes van onze hond. Al sputtert er hier en daar nog wel eens eentje tegen ten aanzien van die nieuwe rol, zo merk ik.
Naar de foto’s van een uitbundige verjaardagsviering van de hond van mijn vriendin kijk ik zonder verwondering. Inmiddels heb ik de hondenverjaardag als happening namelijk ook al van míjn persoonlijke bucketlist kunnen vinken. Ja, er was gebak en er waren slingers. Gasten ook trouwens. Een familielid, tevens hondenbezitter, toonde zich vooraf via de app al enthousiast over de uitnodiging. Een hondenverjaardag had ze immers nog nooit meegemaakt. ‘Dat snap ik ja’ dacht ik aanvankelijk toch een beetje beschaamd. Niettemin sneden we met het nodige gevoel voor ceremonie de taart aan toen mijn hond drie werd. Met een raar feesthoedje op.
Wat dit vermenselijken van een huisdier (want dat is het eigenlijk) over mij zegt, weet ik niet. Ik ben er ook heel goed in om in bepaald gezelschap, met mensen die ik niet zo goed ken, geen woordje babypraat aan mijn mond te laten ontsnappen.
Maar waarom eigenlijk? Liefkozend babbelen met een hoog stemmetje tegen die natte neus zou zelfs goed zijn ter versterking van de band. Ook daar is namelijk onderzoek naar gedaan.
Ietwat onorthodoxe gebruiken van anderen stellen me ook altijd gerust. Een kaartje sturen namens je katten naar een andere poes, zoals een vriendin van radiomaker Marieke Elsinga deed, vind ik een heerlijke actie. En ik waardeer Johan Derksen nog meer nu ik weet dat ook hij samen slaapt met zijn hond en dat hij daarom zelfs een groter bed heeft gekocht.
Dat mijn vriendin – sinds de keer dat iemand in het park het gore lef had om haar hond oud te noemen – zijn grijzige wenkbrauwtjes een touch up geeft met zwarte mascara? Snap ik volkomen.
Het is vooral ontzettend fijn om mijn mormeltje toe te dekken en lief gebrabbel toe te vertrouwen aan die grote flaporen. Of het projectie is, gezien mijn (vrijwillig) kinderloze status? Misschien. Ik vind het allemaal best.
Al vraag ik me nog wel één ding af. Zou Johan Derksen ook met een raar stemmetje tegen zijn hond praten?
Lees ook: Vriendinnetje voor je hond, flesje wijn voor je kat
