Spring naar inhoud
  • Familie & Vriendinnen
  • Sex & Relatie
  • Werk & Geld
  • Rimpels & Kwalen
    • Vagina Dossier
  • Mode & Uitgaan
  • Psyche & Idiotie
  • Reizen
SAAR Magazine
Menu
Facebook YouTube Instagram
  • Familie & Vriendinnen
  • Sex & Relatie
  • Werk & Geld
  • Rimpels & Kwalen
    • Vagina Dossier
  • Mode & Uitgaan
  • Psyche & Idiotie
  • Reizen

Het afscheid van mijn moeder is lang en pijnlijk

Doorligplekken en deliers. Lydia’s moeder (93) kan zich niet eens meer omdraaien. “Na jarenlang mantelzorgen ben ik zo moe, zo ontzettend moe.”

We doen wat we kunnen, maar we kunnen niet veel meer. Mijn moeder (93) ligt al sinds kerst 2017 in een verpleegtehuis in bed. Verzwakt, doorligplekken, deliers. Niet eens meer de kracht om zelf in bed te gaan verliggen. Meerdere keren op sterven gelegen, maar haar hart bleef kloppen, dus leeft ze door op haar spaarvlam.

De deliers zijn afschuwelijk voor haar. Eindeloze waandromen waarin ze de vlammen uit het plafond ziet komen of nare avonturen beleeft die altijd draaien om angst. ‘Ik heb zoveel fouten gemaakt,’ herhaalt de liefste vrouw van de wereld, waarvan we weten dat ze een goed mens was. Niet foutloos, maar ze heeft niets op haar geweten dat deze nachtmerries rechtvaardigt.

Tegen de deliers werken medicijnen waar ze zo rustig van wordt dat ze soms anderhalve dag ‘weg’ is. Er is een tijd geweest dat we dat vreselijk vonden, nu zien we het als een zegen dat ze niet meer alles bewust hoeft mee te maken. Al is het hartverscheurend als ze naar ons kijkt en duidelijk is dat ze ons niet herkend, omdat ze nog altijd in een roes is.

Haar gehoor is al overleden, ze ligt geïsoleerd in een geluidloze cocon. Als het kan, communiceren we per schriftje. Mijn broers en ik schrijven wat op, zij leest het hardop voor en geeft zo antwoord op onze vragen. Heb je pijn? Wil je een extra kussen? Heb je zin in wat fruit? De laatste tijd kijkt ze naar het schriftje en lijkt ze niet meer te kunnen lezen. Ook dat moet ze waarschijnlijk inleveren ‘voor ze ervan af is’, zoals ze het zelf omschrijft.

Af en toe heeft ze nog heldere momenten en die zijn het ergste. Dan vertelt ze dat ze zich in dat bed voelt als een gevangene. Hoe vreselijk ze de deliers vindt, die ze omschrijft als ‘leugens in haar hoofd’. Hoe ze geen idee heeft hoe het nu verder moet. Wij weten het ook niet, we staan machteloos. Zolang ze blijft ademen en nog een honger- en dorstprikkel heeft, gaan we door.

Het is een pijnlijk lang afscheid dat ondanks de geweldige verzorging en verpleging niets menswaardigs meer heeft. De kwaliteit van leven zit in het eten dat we naar binnen lepelen, aan haar gezicht even afdeppen, haar haren kammen, haar nagels knippen, ons in bochten wringen om haar even te omhelzen in dat bed met al die lastige hekken.

Het valt me zwaarder dan ik vaak wil toegeven. Ze is niet vies of eng, maar toch griezel ik een beetje van haar handen, die alleen nog maar botjes en wratjes zijn. Ze vindt niets fijner dan dat je haar handen vasthoudt, dus doet ik dat. Ik smeer ze in, ik masseer ze, ik maak ze warm tussen mijn eigen handen en schaam me om mijn afkeer. Ik schaam me dat ik niet de heilige dochter ben die dit onbevangen en opgewekt doet. Ik schaam me dat ik na jaren mantelzorg verlang naar een leven zonder die zorg. Zonder getuige moeten zijn van het leed van een dierbare en de grauwsluier die over alles ligt. Ik ben zo moe, zo ontzettend moe.

Mijn moeder kan hier niets aan doen, we moeten allemaal sterk zijn voor haar. Hoewel tijd de afgelopen maanden een onpeilbare, onvoorspelbare factor is geworden, weten we dat het eindig is. En als ze er echt niet meer is, zal er leegte en verdriet zijn. Maar dat is er nu eigenlijk ook al, want mijn moeder zoals wij haar kennen, is er niet meer. Weggeteerd tot een broos vogeltje dat voor alles afhankelijk is van anderen. Niets van het serene, zachte wegglijden dat je een geliefde met een voltooid leven zou gunnen. Alleen maar angst, ellende, strijd en wachten tot het over is. Ik wens het Gert-Jan Segers en Kees van der Staaij met al hun vrome principes niet toe.

Lees ook Jeugdherinnering: met mijn moeder naar de wasserette 

Tags: deliers doorliggen moeder sterfbed uitputting
Share on Facebook Share on Twitter

Over de auteur

Monica Oliveira

Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

Lees verder:

  • Ik lijd aan Omanitus Severus, een aan krankzinnigheid grenzende ziekte

  • 6 x oorlog in huis: jij in de overgang, je kind in de puberteit

  • 26 momenten waarop je beseft: mijn kind is volwassen

Ook interessant

Op vakantie met drie generaties: Barbara gaat het doen

BESTEL NU 4X SAAR

Over SAAR

Saar Magazine is het grootste online tijdschrift voor 50-plus vrouwen van Nederland en gaat over alle hilarische en dramatische kanten van ouder worden. Het wordt gemaakt door een groep enthousiaste schrijvers.

Social Media

  • Facebook
  • Instagram
  • YouTube

Elke dag een fijn mailtje van ons?

Volg ons op Instagram

Abonnement op Saar

Kijk hier voor een abonnement op Saar Magazine of bel met Abonnementenland op 0251 – 257924.

Elke dag een fijn mailtje van ons?

Adverteren en contact

Saar Magazine is een redactioneel onafhankelijke site, met af en toe een advertentie. Dat staat er dan natuurlijk gewoon bij. Adverteren? Kijk op de site van Snippet Media voor meer informatie of bel ons op (020) 223 30 21.

PRIVACY & COOKIEBELEID

“Een deel van de beschikbare advertentieruimte op onze website(s) wordt verkocht door Sanoma. Sanoma maakt daarbij gebruik van door haar verzamelde gegevens over uw gebruik van deze website, maar ook over het gebruik van de websites, diensten en producten van Sanoma. Sanoma maakt hiertoe gebruik van cookies, als u hiertoe toestemming hebt gegeven. Sanoma is de verwerkingsverantwoordelijke voor de door haar in het kader van het tonen van advertenties gebruikte gegevens. Het privacy & cookiebeleid van Sanoma is hierop van toepassing.”

Saarmagazine is een uitgave van Snippet Media. Website door Van Ons.