Ella rouwt om het einde van Hitkrant, het blad dat haar tienerjaren glans gaf.
Mijn eerste Hitkrant was een mijlpaal in mijn tienerleven. Het teken dat ik Tina echt ontgroeid was, een nieuwe wereld vol knappe jongens en meiden die aanzienlijk mooier en zelfverzekerder waren dan ik.
Ik vrat elke letter, elk weetje en elke foto. Een beetje strakke eyeliner aanbrengen? Ik heb het via de Hitkrant van Duran Duran’s Nick Taylor heb geleerd. Al was de tip om je elleboog op de tafel te laten rusten met terugwerkend inzicht vermoedelijk van een ervaren redacteur.
Als tiener moest ik niet dénken aan rauwe vis eten, maar ja – als Annie Lennox nou zo hoog opgaf van sushi? Ik moest trouwens in de Winkler Prins opzoeken wat het was. En op mijn kamer in Nijmegen was de rock-‘n-roll van Den Haag zo ver weg, dat de Hitkrant de enige manier was om Cesar Zuiderwijk van Golden Earring te kunnen aanbidden. En laat ik nu maar meteen opbiechten dat ik dat nog altijd een buitengewoon smakelijke mijnheer vind.
Hoogtepunt van de Hitkrant waren natuurlijk de posters. En het drama van mijn puberbestaan was te weinig muur hebben, zodat er helden deels over elkaar heen moesten worden geplakt met buddies. Bestaan die nog? Van die roze kneedbare plakpropjes die iets veel op kauwgom leken als je even niet oplette? In geval van nood werkte ook een dotje tandpasta om iets op te hangen zonder de muur te beschadigen.
Hoe dan ook, het was altijd een duivels dilemma als de Hitkrant de leukste van de band op een plek had gepositioneerd waardoor het onmogelijk was de poster op te hangen zonder een ándere schat eronder te laten verdwijnen. En het ergste wat de redactie me aan kon doen was de voor- én achterkant bedrukken met een favoriet. Alsof ik zakgeld genoeg had om twee Hitkranten te kopen! En hoe kon ik nu in vredesnaam kiezen tussen Het Goede Doel en de Frank Boeijen Groep? Of tussen Spandau Ballet of Wham!
Ik heb een stapeltje lievelingsposters bewaard, liefdevol opgevouwen in een doos en drie adressen meeverhuisd zonder nog aan de muur te komen. Je kunt er mijn veranderende muzieksmaak aan aflezen: ABBA werd Ultravox, Pet Shop Boys werd David Bowie. Bij een laatste opruimronde heb ik ze weggedaan. Met de blik van een volwassene is het moeilijk voor te stellen dat het heerlijk zwijmelen was bij opgedirkte jochies als Limahl van Kajagoogoo die gewoon Hamill heette. Van Nels Busch, de bassist van de Frank Boeijen Groep die ook erg goed kon schilderen, kocht ik later een prachtig schilderij. Het hardst moest ik lachen om de miniposter van Phil Oakley van The Human League die ooit meeging naar de kapper omdat ik óók zo’n spannend asymmetrisch kapsel wilde.
Het was geen succes, erg lastig met soep eten. Phil is inmiddels kaal, George Michael is dood. En de gebroeders Kemp van Spandau Ballet heb ik beroepshalve inmiddels zo vaak ontmoet dat ze bij de begroeting hartelijk vragen hoe het met de teckels is.
En nu is de Hitkrant er dus ook niet meer. Ten onder gegaan aan internet waarmee Justin Bieber via Instagram rechtstreeks zijn leven met zijn fans deelt. Ik weet niet of ik nog aan huiswerk toe was gekomen als Annie Lennox dat destijds had gedaan. Het had ook wel iets, om elke week hunkerend uit te kijken naar wat de redactie nu weer bij elkaar had gesprokkeld. En alle tijd hebben om daar verlangend naar te kijken, omdat er simpelweg nog niets te swipen was. Dankjewel, Hitkrant. Voor alle posters en alle dromen.
