Bij Saar kennen we er allemaal wel een: zo’n vage kennis die je niet wilt tegenkomen omdat ze meteen begint over haar vreselijke ex, vreselijke buren en vreselijke ziektes. Anne-Marie kwam er vandaag nog eentje tegen in de supermarkt.
Ze staat bij de maaltijdsalades. Voorzichtig sluip ik langs. Mooi, ze ziet me niet. Ik ken mijn pappenheimers en heb nu geen zin in een relaas over haar klote-ex, buren die hun kinderen niet opvoeden en enge kwalen.
Even verderop, bij de groente, kan ik haar rakelings ontwijken door het koffie- en theepad in te vluchten. Ook de hagelslag kan ik nog ongezien uit de schappen graaien. Tot nog toe gaat alles volgens plan. Dacht ik. In mijn lievelingspad word ik alsnog onderschept. Ze gaat pontificaal met haar wagen voor me staan en joelt blij: “Heeee hallooooo!” “Hoi” Wanhopig kijk ik naar het pak stroopwafels in mijn hand, alsof dat me gaat redden.
“Wat zie jij er beroerd uit.”
“Oh, dank je. Weet jij trouwens waar de roze koe…”
“Nou ja, kop op, voor je het weet is het weer voorjaar en schijnt de zon weer.”
Aan de zon worden altijd veel helende krachten toegeschreven.
“Maar serieus, heb jij iets? Zie je er daarom zo slecht uit?”
“Vast. Maar ik ben de kant-en-klaar pannenkoeken vergeten, dus ik ga…” Dat kan ik dus vergeten. Ze is nog niet klaar met me.
“Denk jij wel genoeg aan jezelf?”
“Oh, maak je geen zorgen, ik doe weinig anders.”
“Ja, ik weet wat het is hoor. Altijd rondrennen voor een ander. Hou op schei uit, als ik bedenk wat ik allemaal voor mijn man deed. En hij zag het niet, hè. Niets niks nooit never. Ik draaide overal voor op. Nou ja, jij weet ook wel hoe die kerels zijn. Om ziek van te worden, ik weet er alles van. Een vriendin van mij, die heeft iets chronisch, met d’r keel. Die is nu bij zo’n vrouwtje geweest die heel veel ziet en voelt, vanuit het transcendentale. Blijkt dat haar keelproblemen ontstonden omdat ze alles maar van iedereen slikte! Zie je wel! Dat is niet goed voor een mens. Ik denk ook weleens: waarschijnlijk had ik jarenlang schouderproblemen omdat ik alle last van het gezin op me nam. En jij loopt ook altijd maar rond te draven als een trekpaard. Kijk je wel uit? Ik zal je het adres van dat vrouwtje anders eens geven, zou jou heel goed doen.’’
Ze lult maar door. Ik heb zin haar om de oren te slaan met een pak mini-twixjes. Haar mond vol te proppen met zure matten. Chocoladehuisjes in haar decolleté te gieten.
Waarom zou ze haar eigen shit toch op mij projecteren? Nog voor ik een goede verklaring kan verzinnen, geeft ze hem zelf al: “Echt heel leuk je gesproken te hebben. Het is altijd zo fijn iets te kunnen delen met een soortgenoot, je begrijpt elkaar, we lopen op onze leeftijd allemaal tegen dezelfde dingen aan. Dag lieverd! Sterkte! En niet teveel suiker eten hè!”
Lees ook: Zegt je collega: ‘Moet jij niet eens aan de elektrische fiets?’
