Heleen wilde ook van dat super interessante grijze haar. Na anderhalf jaar uitgroeien was het zover: hartstikke grijs. En, beviel het?
Nou, en toen wilde ik dus ook grijs haar. Tijdschriften, social media, ze raken niet uitgesproken over hoe goed het staat, hoe mooi je wordt en hoe stom je bent als je maar blijft verven.
Op foto’s zag ik vrouwen met beeldig haar. Grijs. Ze leken helemaal niet ouder, wel interessanter. Mooi en interessant, wat een sexy combinatie! Ik zag mezelf al lopen, als grijzette. Mensen zouden elkaar aanstoten, en vol ontzag fluisteren: kijk die kleur, wat mooi! Vrienden, kennissen en collega’s zouden elkaar speciaal appen, bellen en mailen: heb je Heleen al gezien? Ze is grijs, en dat staat haar – even een Chateau Meilandje – goeoeoeoeoeoeoed!!!
Tot zover mijn narcistische grijze-haar-fantasietjes.
Nou ben ik al decennialang grijs, maar daar gaat iedere maand de verfroller overheen. In de loop der jaren met alle tinten rood, een donkere aubergine, en al heel lang de kleur die ik van nature ben: bruin. Ook in alle tinten, van goud tot en met pure chocolade, met en zonder highlights, kortom, de kapper heeft een goede klant aan mij.
Dat zou nu allemaal stoppen want: Project-grijs!
Over verf laten uitgroeien moet je niet zeiken vind ik.
Je weet waar je aan begint en een alternatief is er niet, of je moet een kort-pittig kapseltje willen (no way!) of je haar willen ruïneren door het eerst te laten ontkleuren, gevolgd door een tweewekelijkse grijsspoeling omdat je anders met geel haar rondloopt. Moet je niet willen. Of je moet heel rijk zijn met mega sterk haar.
Uitgroeien dus. In mijn geval – ik draag het halflang – zou dat anderhalf jaar duren. Anderhalf jaar! Allemachtig. Maar ik wist waar ik het voor deed: ik zou uit de as verrijzen als klasse vrouw met een ge-wel-dige bos grijs haar! (op de een of andere manier fantaseerde ik er ook meteen de dikke golvende manen van Catherine Deneuve bij).
Na een maandje of twintig was het zo ver: hoera! Eindelijk! He-le-maal grijs! En stond ik regelmatig peinzend voor de spiegel: flatteerde deze kleur mij eigenlijk wel? Ehhh… nou…?
Niet zeuren, gewoon een kwestie van wennen. En wat ongemak. Veel van mijn kleding stond me niet meer. Grijs vraagt om andere, vooral fellere kleuren. Nog een onvoorzien dingetje: altijd super verzorgd naar buiten, anders zie je er zo sjofel uit. Pluízig grijs haar – bij mij al het geval als er ook maar 1 druppel vocht in de lucht zit – oogt helemaal als de overtreffende trap van armoedig. Kortom, dingen waar je als brunette nog aardig mee weg komt, kun je als grijzette wel vergeten. Er was ook geen man die nog naar me keek; ik was ik volkomen onzichtbaar geworden. Een seksloos omaatje. Niet erg goed voor het zelfvertrouwen.
Na een half jaar keek ik eens goed in de spiegel en wist dat het moeizame uitgroeien voor niets was geweest. Grijs flatteert mij totáál niet! Ik zag er verdomme uit als een krankzinnig kattenvrouwtje! Als een ouwe heks! Tijd voor actie! Kapper, here I come!
Zelden ben ik zo blij en opgelucht geweest als toen ik na die eerste verfbeurt in de spiegel keek. Daar was ik weer! Een brunette-retteketette!!
‘Tien jaar jonger!’, jubelde mijn buurman toen ik hem op straat tegenkwam. Gevolgd door vele anderen. Moraal van dit verhaal: leuk hoor, die grijstrend, maar bezint eer ge met uitgroeien begint!
Lees ook: Helemaal grijs, hartstikke mooi (maar wel goed verzorgen)
