Heleen keek weer naar Boer Zoekt Vrouw, waarin – hoera! hoera! – Evert voor Maud koos, Wendy een aparte hotelkamer wilde en Hans in Zeeland een mooi duifje zag.

Evert kan dus toch praten!

Jááááa! Evert koos voor Maud! Eerlijk is eerlijk, dat had ik niet verwacht. De combinatie nuchtere, rustige Evert en nuchtere, rustige Nans leek mij logischer, maar voor Evert dus niet. 

Het werd dus toch Maud, die even daarvoor trillend op haar benen aan Yvon had verteld er voor haar gevoel alles aan gedaan te hebben. Ze moest zelfs al huilen bij het idee dat Evert voor haar zou kiezen. En zo niet, dan hoopte ze dat hij haar in ieder geval zou willen uitleggen waarom.

Dat hoefde dus niet. Maud was helemaal overdonderd, maar stak meteen haar handen naar hem uit, om even te ‘connecten.’ 

En Evert? Die bleek opeens hele mooie, lieve woorden in huis te hebben waarmee hij Nans als een ware gentleman uitzwaaide. 

Thuis in haar op z’n zachtst gezegd minimalistisch ingerichte woonkamer- 1 giga hangmat, 1 meditatiekussen en 1 hond –  keek Maud verlangend uit naar het moment dat Evert bij haar tuinpad op zou komen lopen. 

“Lijkt me zo raar”, zei ze. “Zou het kloppen? 

Maar als het niet klopt, dan is dat juist weer interessant.’

Ziehier een gratis levensles van Maud.

En daar was-ie dan, na een lange rit. Evert met bloemen! Ook zo mooi: in aflevering 1 lag Maud alleen in haar hangmat haar brief aan Evert voor te lezen, waarin ze vertelde dat ze zijn filmpje iedere dag bekeek. En nu was haar droom werkelijkheid geworden: samen met Evert in de hangmat! 

Ook wilde Maud met Evert voor de spiegel staan om te kijken hoe dat er uit ziet. 

“Wat ben jij eigenlijk groot”, zei Maud.

“Mooi toch?”, zei Evert.

Op naar Fleur, de zus van Maud. Die eigenlijk een soort Maud 2 is. Fleur gaf Evert een grote gehaktbal en vroeg of hij niet geschrokken was van dat kale huis van Maud. 

“Nee”, zei Evert. “Het belangrijkste is zij. Niet haar huis.” 

En Fleur zag dat het goed was. 

Jouke heeft de koeien goedgekeurd

Friese Jouke kwam naar de Brabantse familieboerderij van Karlijn. Mooie bonte koeien zag-ie, en Karlijn wees hem trots op het feit dat hun melkvee automatisch wordt gemolken, waardoor de boer kan uitslapen. 

Karlijn: “Ben je daar niet jaloers op?”

Jouke: “Nee.”

Daarna gingen ze lunchen met de hele familie en iedereen was het er over eens: Jouke 

past er prima bij. Ze hadden een goed gesprek over het verschil tussen hun bonte koeien en Jouke’s Jersey koeien. 

De Citytrip gaat naar Kopenhagen. 

Hopelijk gaat het daar eens niet over koeien. 

Romantiek in Zeeland

Wat een vrolijkheid bij Annette in Zeeland! Hans en zij stapten meteen op de fiets. Op een bankje aan zee met thee en een Zeeuwse bolus, roemde Annette Hans galante houding en Hans zei: “Dat er zo’n mooi duifje woont aan het water.”

Weer thuis kwamen de kinderen van Annet op bezoek die voor Hans zowaar een ‘Hansleiding’ hadden gemaakt, ofwel: de gebruiksaanwijzing van Annette. Tof, vond Hans.

Daarna gingen ze op Citytrip naar een beeldige kuststad in Ierland, waar ze terecht kwamen in een über romantisch hotel, compleet met hemelbed, champagne en overdadig kaarslicht. De twee kunnen bijna niet geloven dat deze gevoelens op hun leeftijd nog naar boven kunnen komen. 

Op een hele mooie trip, proostte Annette.

Op een hele mooie toekomst, zei Hans.

En toen moest-ie weer een beetje huilen. 

Twee hotelkamers in Reims.

Ik heb het eerlijk gezegd een beetje te doen met Rob die, als hij aan Wendy denkt, een miljoen vlinders in zijn buik voelt rondfladderen. Op het kaartje van het boeket bloemen voor Wendy schreef hij: “Jij bent de zonnestraal in mijn hart.”

Ja, ook de lyrische kant van de liefde is Rob wel toevertrouwd.

Maar, zei hij, het zal tussen ons rustig moeten groeien. 

Dat klopte, want Wendy toonde zich niet erg toeschietelijk toen Rob zich in haar ‘kader’ bevond, zoals hij zijn huisbezoek bij haar noemde. Met een bevriend stel werd risotto gegeten en dat verliep volgens Rob ‘fijn en gezellig. Maar ik kan niet in Wendy’s gedachten kijken.’

En Wendy? Die voelde vooralsnog niets sprankelen en wilde in Champagne-hoofdstad Reims een hotelkamer voor zich alleen. “Hij doet me wel iets, maar of het liefde is…”

Jammer voor Rob, maar ook begrijpelijk, wegens dat te vroege ‘bespring’ gevaar waar Yvon hem al voor gewaarschuwd had. 

Rustig aan doen is beter, dat wist hij ook wel. 

Nou, daar zat-ie dan, alleen in zijn hotelkamer met een rood hart van bloemblaadjes op het tweepersoonsbed en twee van handdoeken gevouwen zwanen. Zijn gitaar, waarschijnlijk meegenomen voor romantische serenades, blijft waarschijnlijk in de koffer. 

“Deze onbalans”, zei Rob, “moet ik nog wel even een plekje geven.”

Janine wist het nog steeds niet

Omdat Janine het nog steeds niet wist, nog steeds moest huilen, nog steeds iedereen om raad vroeg en nog steeds als antwoord kreeg dat ze het toch echt zelf moet beslissen, besloot ze nog een keer met Christiaan te gaan praten. 

Dat leverde weer een bijzondere conversatie op.

Janine: “Ik vraag me af: Heb ik de echte Christiaan wel gezien? Ik vind jou best gesloten. Ik heb meer van je nodig.”

Christiaan: “Ja. Ja. Ja.”

Janine: “Denk je dat wij het zullen redden samen?”

Chrsitiaan: “Ik denk wel dat wij het zullen redden samen.”

Janien: ‘Ik leg jou iedere keer woorden in de mond.’

Christiaan: “Ja.”

Janine: “Ja.”

Christiaan: “Ja.”

Janine: “Ik moet gaan nadenken.”

Christiaan: “Ja.”

Ook toen de inmiddels aangestormde Yvon aan Christiaan vroeg wat hij nou zo leuk vindt aan Janine kwam hij wederom niet verder dan: Buiten in de natuur zijn. Ze is een harde werker. Schapen. Mooie blauwe ogen. 

Toch was Chris ervan overtuigd dat de keuze op hem zou vallen; Janine had haar hand niet teruggetrokken toen hij die gisteravond even op de hare had gelegd. 

Maar ook Sander zag zijn positie zonnig in: “Dit is een duidelijke match in mijn ogen.”

Met Yvon sprak Janine weer over haar twijfels. Ze voelt meer bij de aanraking van Chris, maar in Sander ziet ze een betere match. Nog meer tranen uit wanhoop, bang om de verkeerde keuze te maken.

Nou, daar was ie dan eindelijk: het keuzemoment. Drie gespannen hoofden, en hoera! het werd gelukkig Sander. Met wie het volgens Janine ‘vanzelf gaat.’ 

Maar wat een deprimerende rot sfeer. 

Arme Chris was uiteraard erg teleurgesteld, en vond dat-ie wel degelijk heeft laten zien wie hij is. In een vooruitblik vindt-ie ook nog dat ‘iemand ‘(lees: Sander) zich erg naar voren had gedrongen.

“Had ik zelf ook moeten doen.”

Ja ja. 

Hoe dan ook, Janine kwam redelijk vrolijk bij Sander thuis. Ze kon het goed vinden met zijn familie, de koeien, een schattig ezeltje en Sanders schapen die zij trouwens veel te dik vond. 

Nu maar hopen dat Sander de ontdooiknop kan vinden.