Heleen zoekt in deze naargeestige tijden troost bij de soap waar ze al veel te lang aan verslaafd is. Of is er door corona opeens sprake van een kentering?
Wat een vrolijke tijden zijn het toch! Corona, virus-wappies, bestorming van het Capitool, de toeslagenaffaire, een gevallen kabinet en ga zo maar door. Je kan het nieuws niet aanzetten of het is een en al drama. Wat doet een mens dan, behalve nagelbijtend naar buiten staren, teveel glazen wijn naar binnen gieten en snaaien to the max?
Juist, naar een onschuldig soapje kijken. Goed voor even verstand op nul. Mijn verslaving is al decennia lang The Bold and the Beautiful. Daar snapt geen mens wat van. Dat ik daar naar kijk bedoel ik, voor de inhoud van de B&B is geen enkele hersencel nodig: die doet het met die, die is zwanger van die en overal is ruzie. Ik heb gelukkig een medestander in een vriendin die er ook al heel lang besmuikt naar kijkt, en met wie ik met enige regelmaat telefonische consulten houd om er over te praten. Een soort lotgenotencontact dus. Meestal is de teneur: wat is het weer debiel! Wat is het toch een ongelooflijke slechte serie! Vind jij het ook zo seksistisch? Of: begrijp jij nou dat Brooke vreemd is gegaan met… nou ja, vul maar in. Wel een beetje jammer dat we door een flinke inhaal-actie van RTL4 de uitzendingen in Amerika inmiddels op de voet volgen. Dat was vroeger wel anders. Eerst liepen we drie jaar achter, toen heel lang een jaar of anderhalf. Dan keek ik slinks in de archieven van een Amerikaanse soap-site en wist ik precies te vertellen wat er nog zou gaan gebeuren. Wat heel fijn was. Toen althans.
Maar inmiddels is ook de B&B ten prooi gevallen aan verjongingsdrift – alsof jongeren naar een soap willen kijken, ha! – en is er echt geen bal meer aan. De verhaallijnen gaan voornamelijk om de ‘love triangle’ van de jongere castleden Liam, Hope en Steffy. Zoals het ooit een jaartje of twintig draaide om de legendarische driehoek Ridge, Brooke en Taylor.
Ik voel afstand, zei ik laatst tegen mijn B&B lotgenoot-vriendin. Ik heb het idee dat het me echt niet meer interesseert, maar alleen nog irriteert. Ik zit iedere aflevering zwaar zuchtend uit. Misschien hou ik er wel mee op.
Waag het niet! gilde ze. Dat mag niet! Jij bent de enige met wie ik hierover kan te praten! Zonder schaamte! (Ik zei toch, het is echt lotgenotencontact)
En toen voegde ze daar vals aan toe: Voel jij eigenlijk wel goed? Heb je geen koorts?
Ik moet dat even checken. Ruik ik nog alles? Heb ik mijn smaak nog? Of is de openbaring van de volkomen zouteloosheid van The Bold and the Beautiful ook een symptoom van…?
