Een stedentrip, dat zat er vroeger nooit in voor Irma. Als alleenstaande moeder met vijf kinderen was ze allang blij als ze in de zomervakantie even weg kon met de kids. Maar nu ze allemaal het huis uit zijn, kan het zomaar wel.
LEES OOK: 6 droomreizen die je eigenlijk gemaakt moet hebben
Oké, we doen het nog steeds niet heel luxueus. Goedkope vlucht, Airbnb, maar dan zitten we toch maar mooi op een doordeweekse dinsdag in Sevilla. Samen een paar dagen weg, even niet meer denken aan werk- en andere stress. Zonnetje, terrasje, beetje rondkijken. Ik voel me de koning te rijk.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Dit weet je waarschijnlijk niet, maar de week voor Pasen (als wij er zijn) is in Sevilla een ding. Een paasding. Dagelijks worden er processies gehouden, waarin duizenden mensen meelopen en waarvoor half Spanje naar Sevilla komt. Voor die processies wordt de stad afgesloten. De bus vanuit ons dorp (want daar is een verblijf een stuk goedkoper dan in de stad zelf) zet ons af aan de rand van de stad. Eindhalte. Een behulpzame Spanjaard legt in langzaam-Spaans (Engels spreekt daar bijna niemand) uit hoe we in het centrum komen. Rechtsaf en dan gewoon steeds maar rechtdoor.
Anderhalf uur rechtdoor.
De heenweg valt wel mee. Er is van alles te zien en te beleven. De stad is prachtig en we genieten met volle teugen. Samen hebben we een fantastische dag, met veel terrasjes, veel zon, schitterende gebouwen, kleine steegjes en parken die midden in de stad een en al rust uitademen.
Maar na een hele middag door de stad slenteren moeten we ook weer terug. Anderhalf uur terug. De straten zijn nog steeds afgezet, dus geen bus, geen tram, zelfs geen taxi. Mijn zomerschoentjes zijn niet berekend op zó ver lopen. Mijn voeten trouwens ook niet, evenals mijn rug, mijn bovenbenen en mijn schouders (waarom die zo zeer doen, weet ik ook niet).
Als we rond tien uur terug zijn in ons dorp, zijn we nog te moe om een restaurant binnen te stappen. Met een zak chips en een zak M&M’s vallen we op bed. Niks zwoele nachten op een zomers terras. Rond elf uur liggen we uitgeput te snurken. “Als we vandaag weer zo ver moeten lopen, gaan we meteen terug naar ons dorp,” beloven we elkaar de volgende dag. Gelukkig zijn de processies nu in een ander deel van de stad en kunnen we met de bus dichter bij het centrum komen. Mijn eerste aankoop is een paar slippers, zodat de blaren op mijn hiel in alle rust kunnen genezen.
Maar een stad verkennen blijft veel lopen. Onze laatste dag brengen we bijna compleet door op een terras. Te moe om nog een stap te verzetten. Eenmaal terug in het regenachtige Nederland missen we de Spaanse zon, de relaxte dagen, de sangria. Alleen mijn voeten zijn zó blij om terug te zijn. Drie dagen hebben ze nodig om weer bij te komen. Maar goed dat we geen geld hebben om vaker dan eens per jaar een stedentrip te maken. Daar ben ik dus echt te oud voor!
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
