Els wil liever vandaag dan morgen oma worden, maar haar zoon werkt helaas niet mee. “Jammer voor je ma, maar als het zover is, ben je de eerste die het weet.”
Er ligt een geboortekaartje in mijn bus. Een klassiek exemplaar van geschept papier met een blauw strikje. Sarah en Arjen hebben een zoontje gekregen. Een klein jongetje dat Abel heet. Het is of ik word teruggeworpen in de tijd. Sarah was de eerste baby die ik van nabij meemaakte, bijna veertig jaar geleden. Ik was net twintig en Sarahs moeder was een van mijn collega’s.
Ik herinner me nog dat ik op kraambezoek ging en vol verwondering naar het kind keek dat zo tevreden in de armen van haar moeder lag. Sarah was een beeldschoon meisje met grote blauwe ogen, ronde wangen en een prachtig mondje. Het kleine baby’tje werd al snel een dromerige peuter die de wereld ontdekte in een blauwwit gestreepte OshKosh-broek. En een heerlijke kleuter die erg moeilijke vragen kon stellen als ‘Hoe weet de klok hoe laat het is?’ Een vraag waarop ik tot op de dag van vandaag het antwoord schuldig moet blijven.
En nu is dat kleine meisje zelf moeder geworden. Ik klik op Facebook en zoek Sarahs pagina op. De eerste foto’s van Abel staan er al op. Zijn moeder kijkt in de lens van de camera. Met een blik die alleen pas bevallen vrouwen hebben. Blij, moe en een beetje onwennig. Alsof ze nog niet helemaal terug op aarde is.
Ik weet maar al te goed hoe ik me voelde, de eerste dagen na de geboorte van Jan. Ik was verliefd op het kleine mannetje dat naast me in bed lag, en beleefde alles in een roes. Het ene moment was ik huilerig, het andere moment één brok energie, het volgende moment doodmoe. Als je moeder wordt, staat de hele wereld even stil. Niets is meer zoals het was. Alsof je het leven opnieuw ontdekt. Je bent niet meer wie je was, maar hebt geen idee wie je moet worden.
Wat ik me ook herinner: het enorme gevoel van verantwoordelijkheid dat bezit van me nam. Nu mag ik nooit doodgaan, schoot door me heen, ik moet er altijd zijn om voor mijn kind te zorgen.
Als mijn mobiel overgaat, zie ik op de display dat het Jan is. Alsof mijn zoon aanvoelt dat ik aan hem denk. Ik vertel hem over Sarah die een baby heeft gekregen. En informeer melig of hij me niet snel oma kan maken. Helaas, hij piekert er niet over. “Jammer voor je, ma, maar ik beloof je: als het zover is, ben je de eerste die het weet.” Daar moet ik het mee doen. De macht van een moeder is zeer beperkt, dat blijkt maar weer eens.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
Lees ook: Het lijkt wel een oma-tsunami
