Marjolein neemt graag het boodschappen doen voor haar rekening. Al is het alleen maar om de touwtjes in handen te houden. Wat moet je immers met een vriezer vol kip.
“Moet je kijken wat een mooie!”, zegt mijn vriend. Ter hoogte van zijn triomfantelijke blik houdt hij een zak uien omhoog van meerdere kilo’s. Met hetzelfde onverholen enthousiasme zal hij later watertandend kilo’s witvlees in het karretje leggen. Ik zie kippendijen en filet en kippenpoten die door het plastic heen steken. Een kilo kipkebab. Ja, hij houdt van gevogelte. En van groot inslaan.
Even voor de duidelijkheid: dit was voordat we überhaupt wisten van corona en vóór er werd gehamsterd. Die tijd, van samen de wekelijkse boodschappen bij elkaar scharrelen, lijkt ineens lang geleden. Tegenwoordig moet één van ons erop uit. Doorgaans ben ik dan al aan het eind van de straat met mijn fiets. Niet alleen omdat supermarktbezoek in tijden van thuisblijven bijna een welkom intermezzo is. Maar ook omdat ik zo nog een béétje controle heb op wat er hier zoal binnenkomt. (En ja, om dingen te kopen die ík lekker vind).
In de pre-corona-kip-koop-sessie van mijn vriend was hij nog maar aan het warmdraaien. Ik weet niet wat er toen verder allemaal in het karretje verdween, maar één van elk zal het niet zijn geweest. De kans om thuis te komen met vijf potten Surinaamse chutney is groter. Hij houdt gewoon enorm van eten. En de smulpaap in mij redeneert in eerste instantie ook dat het allemaal wel op komt, al kun je je natuurlijk afvragen wat een kilo kippengehakt toevoegt als de vriezer al vol ligt. Met kip, natuurlijk. En vis. Soep. Diverse soorten groente. En lekkernijen.
Wie wat bewaart die heeft wat, maar het blijft een vraag waar de boodschappendrift van groot en veel vandaan komt. Alsof we ergens vijf kinderen hebben met een bijzonder grote eetlust. Zelf ben ik diep van binnen veel conservatiever. Zo’n type dat vroeger nog stond te wikken en wegen bij een voordeelverpakking wc-papier alsof het een artikel betrof dat ooit uit de mode zou kunnen raken. Misschien is het een mannending, een restje oermens in mijn vriend dat op vlees jaagt. Ook al is het nu dan in de winkel.
Niet dat het consumptiegedrag in al die jaren niks goeds heeft gebracht. Ik heb de lekkerste gerechten gegeten. Nooit hebben we elkaar bij de barbecue hoeven aanstaren voor het laatste restje van het een of het ander. En dankzij de vriezervoorraad lukt het om nu, in deze thuisblijftijden, minder vaak naar de supermarkt te gaan en er ook minder te kopen.
Maar het kan te gek ook. Op een van onze laatste expedities naar de tropische supermarkt wilde ik hem op een gegeven moment naar de uitgang sléuren. Hij had iets bijzonders gevonden: een baal rijst van 25 kilo.
