Astrid (59) kon niet wachten om oma te worden, maar nu heeft ze vier kleinkinderen en moet ze dag en nacht klaarstaan omdat er altijd wel een dochter vraagt of ze op wil passen. “Als ik nee zeg, zijn ze gepikeerd.”
Lees ook: ‘Net één dag vijftig en hup, ontslagen wegens te oud’
“Ik hou van mijn kleinkinderen, daar ligt het niet aan. Ik heb er vier – de oudste is drie, de jongste acht maanden – en stuk voor stuk zijn het schatjes. Ik kon niet wachten om oma te worden en toen kwamen er ineens vier kinderen in drie jaar. Heerlijk. Ik roep weleens gekscherend dat oma zijn veel leuker is dan moederen. Wel de lusten, niet de lasten.
Maar eigenlijk is dat niet waar – dat ik alleen de lusten heb. Mijn twee dochters wonen vlak bij me in de buurt en ik sta bovenaan de bellijst als ze plotseling oppas nodig hebben. Ik heb ook twee vaste oppasdagen: dinsdag en woensdag.
Lees ook: ‘Wil ik aan mijn tweede jeugd beginnen, blijkt mijn man opeens oud’
Maar ik ben niet alleen oma, ik heb ook nog een leven ernaast. Ik werk zestien uur per week, ik lees en ga wandelen, ik spreek af met vriendinnen – ik zit echt niet de hele dag op de bank te wachten tot mijn dochters me nodig hebben. Maar die schijnen te denken dat ik altijd tijd heb. Hallo, ik ben het kinderdagverblijf niet, wil ik dan zeggen, maar dat durf ik uiteindelijk nooit.
Ondertussen loopt het de spuigaten uit. Vorige week bleven er maandag twee bij me slapen, want een van mijn dochters en haar man moesten allebei tot laat werken. Donderdagmiddag, ik kwam net uit mijn werk, zat mijn andere dochter ineens moeilijk qua tijd en ach ja, toen ze de kinderen kwam halen, bleef ze ook maar meteen eten, wel zo makkelijk.
Vrijdagavond had ik de baby, tot zaterdagmiddag. En dit is een vrij gemiddelde week. Elk moment gaat mijn telefoon en is het: mam, ik heb je nodig. Als ik erover klaag tegen mijn man of vriendinnen, zeggen ze dat ik gewoon nee moet zeggen. Er is vast wel een andere oplossing; de kinderen hebben nog meer opa’s en oma’s. Ik probeer het weleens, maar dan reageren mijn dochters altijd een beetje gepikeerd. Vooral mijn oudste heeft daar een handje van. ‘Het is maar een uurtje, mam’, zegt ze dan. En dan denk ik: ach ja, dat is ook eigenlijk zo. En ik wil niet flauw zijn, of mijn kinderen in de steek laten in de drukste tijd van hun leven. Dus dan zeg ik maar weer ja.”
Lees ook: Ik ben Saar: “Ik zou niet weten waarom ik met zo’n hangkop zou moeten rondlopen”
