Ben je een volwassen vrouw met vlechten in je haar en is je leven je lief, blijf dan vooral uit de buurt van Els.
Soms haat ik iemand op het eerste gezicht. Vandaag nog in de tram. Terwijl ik verdiept was in de nieuwe Story – een mens moet op de hoogte blijven van Sylvie, Meghan, Máxima – kwam er een vrouw tegenover me zitten met twee guitige staartjes in het haar. Die had ze vastgemaakt met knalrode strikken. Ze droeg een geruite jas, een knalgroene legging en een tas waarop beertjes waren afgebeeld. Met een hoge kinderstem kirde ze in haar iPhone terwijl ze toch echt de vijftig naderde.
Narrig ritselde ik met mijn Story. Kon dat stomme mens niet wat zachter praten? Nog beter: onmiddellijk de tram verlaten met haar beertjes en staartjes?
Eenmaal thuis wist ik opeens waarom de vrouw met de staartjes me zo irriteerde. Ze leek op Pippi Langkous. Dat rare meisje met die jolige piepstem woonde met een paard en een aap in een verschrikkelijk rommelig huis, waar ze over tafels, banken en bedden huppelde en met goudstukken strooide.
Nou kan ik toevallig niet tegen rommel. Ook niet tegen kinderen die met hun vuile schoenen over meubels lopen. En achteloos muntstukken laten rondslingeren, dat keur ik ten zeerste af. Mijn kamertje was altijd keurig, vriendinnetjes die met schoenen aan op mijn bed gingen liggen, werden nooit meer uitgenodigd en mijn zakgeld verdween in een plastic Hema-portemonneetje.
Nee, met die vieze Pippi met haar kolderieke vlechten en flauwe grapjes kon ik me totaal niet identificeren. Wel met haar buurmeisje Annika natuurlijk, die altijd ietwat tobberig naar haar vriendinnetje keek en 43 keer per dag bezorgd uitriep: “Pas toch op, Pippi!” Annika had netjes gekamde haartjes en schone kleertjes en gedroeg zich nooit onzinnig – dat was nog eens een rolmodel naar mijn hart.
En zo komt het dat ik honderd jaar later een rilling van afschuw voel als er een Pippi look-a-like de tram instapt.
Lees ook: 50+-momentje: Miriams briljante invallen zijn toch niet zo briljant
