Ha fijn, we gaan weer eens naar het graf van pa en ma

-

Els koopt twee keer per jaar het tuincentrum leeg en bezoekt vervolgens het graf van haar ouders. “O jee, de klimop is weg. Mijn broer dacht dat het onkruid was.”

Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!

Mijn vader liet het aan zijn kinderen over of hij werd begraven of gecremeerd. “Maakt mij niet uit”, zei hij. “Doe maar wat je het prettigst vindt.” Alle broers en zussen kozen voor begraven, behalve ik. Ik vind het maar een eng idee dat je onder de grond verdwijnt. Maar de meeste stemmen gelden en dus werd het een graf. En omdat een beetje as van mijn moeder (zij wilde per se gecremeerd worden) meeging in de kist, is het nu het graf van pa en ma.

Het werd nog een heel gedoe, dat graf. Mijn oudste zus wilde per se een steen uit het noordelijkste puntje van Scandinavië (Finland? Zweden? Al sla je me dood, ik weet het niet meer). Het duurde wel een jaar voordat die steen naar Nederland was gedobberd. Ik weet nog dat ik vol verwachting ging kijken toen hij was geplaatst. Een steen die van zo ver kwam en zo veel had gekost, dat moest wel iets heel bijzonders zijn.

Ik vind het een nogal wezenloze steen. Een plat ding met een rafelrandje. Hij staat rechtop in de aarde. Dat is het. O ja, er ligt nog een klein gedenkplaatje met de namen van mijn ouders. Een neefje heeft er een stenen beertje op gezet omdat opa zo van beren hield. Zijn broer legde er een rol Droste-chocola naast voor oma . De inhoud had hij eerst opgegeten – wat mijn moeder heel verstandig zou hebben gevonden.

Oorspronkelijk was het graf versierd met klimop, maar een broer dacht dat het onkruid was en heeft het resoluut verwijderd. Sindsdien is het een rommeltje, want mijn broers, zussen en ik zijn allemaal nogal eigengereid. Middelste broer heeft er een lampionnetje neergezet waar je een kaarsje in kunt zetten, maar dat is op een dag verdwenen. Waarschijnlijk meegenomen door de zus-van-de-steen want die is nogal van de esthetiek. Ik versier de plek met plantjes in alle kleuren van de regenboog. Die esthetische zus zou ervan rillen, want een zootje, maar mijn ouders hadden het prachtig gevonden.

Ik vind het fijn om bij het graf te rommelen. Blaadjes weghalen, een beetje harken, kiezeltje neerleggen als groet, hond Willem die een plasje doet tegen de gewraakte steen – heel vredig allemaal. In mijn hoofd stel ik mijn ouders vragen. Vinden jullie het een beetje gezellig, daarboven in de hemel? Of vind je het maar een saaie boel mama, zo tussen al die brave mensen?

Het zit er dik in dataltijd dezelfde anekdotes aanhaal als ik zo op mijn hurken zit te schoffelen. . Ondertussen kauwt Willem op een gevonden stok – op dit kerkhof liggen er vele. Hout vindt hij lekker. Als we weggaan beeld ik me in dat pa en ma ons nakijken. Ik trek de kar achter me aan met de gieter, lege plantenpotjes en het afval, Willem zwiept met zijn staart, ik draai me nog even om. Verdomd, daar staan ze te zwaaien. Net als vroeger. Dag lieverds, tot over zes maanden.

LEES OOK: Als ik toch dood ben – dit zijn mijn laatste wensen

Redactie
Redactie
De redactie van Saar bestaat uit een heel professioneel en toch gezellige groep van vrouwen rond de 50 & 60, plus een paar superleuke meiden van rond de 30 die wel alles weten van de nieuwste trends, techniek & social (en trouwens zo langzamerhand ook (bijna) alles van 50+ zijn).

RECENTE ARTIKELEN