Mariëtta ging van lange geverfde haren naar kort en grijs. En liep twee jaar balend en vertwijfeld door het leven met een kapsel dat er niet uitzag. ‘Wat af-schu-we-lijk. Jij was altijd zo’n lekker wijf.’
Ik was de vrouw met het lange bruin haar. Soms los, soms een staart of opgestoken. Twintig jaar lang smeerde ik elke twee weken geroutineerd een half pak L’Oreal middenbruin op de uitgroei en de witte streep in de scheiding. Op een gegeven moment begon mijn haar uit te vallen, met bossen tegelijk. De verf pakte steeds minder en mijn haren kregen een groenige gloed. De droge punten kropen steeds verder omhoog totdat ze al begonnen bij de haarwortels en de kapper ze niet meer weg kon knippen. Jaren kon ik doorgaan voor een vrouw van in de dertig, toen ik de overgang in sukkelde, was het ineens klaar. Ik besefte dat ik een illusie van mezelf in stand hield.
Ik weet niet wanneer het verven me begon tegen te staan. Op een gegeven moment begon mijn haar met bossen uit te vallen. Toen pakte de verf steeds minder goed en kregen mijn haren een groenige of juist oranje gloed. Toen kropen de droge punten steeds verder omhoog totdat ze al begonnen bij de haarwortels en de kapper ze niet meer weg kon knippen. Ik kon vele jaren doorgaan voor een vrouw van in de dertig. Maar toen ik de overgang in sukkelde, was het ineens klaar. Ik besefte dat ik een illusie van mezelf in stand hield. In het jaar dat ik vijftig werd, besloot ik weer te worden wie ik echt was.
Net als de meeste vrouwen bespreek ik alles met vriendinnen. Ook het besluit niet meer te verven. De adviezen gingen twee kanten op. Sommigen zeiden: gewoon lekker laten gaan. Dat waren overigens meestal vrouwen die zelf niet verfden (of omdat ze dat niet hoefden, of omdat ze zichzelf al ‘hadden laten gaan’). De meeste anderen zeiden: Niet doen! Je bent veel te jong om oud te zijn. En dat waren weer opvallend vaak vrouwen die ook hun haren verfden. Een donker geverfde kennis met witte racebaan in het midden raakte bijna in paniek toen ze mij er over hoorde praten. Ze riep: “Oh nee, blijven verven! Mannen HATEN vrouwen met grijs haar!’ Gek genoeg voelde ik me na die opmerking juist gesterkt ermee te stoppen. Niet omdat ik mannen wilde afstoten, maar omdat ik niet vanuit die angst met mannen wilde omgaan.
Worden wie je echt bent, is doodeng. Je moet eerst loslaten wat je was en een stap in het onbekende durven zetten. Ik voelde me zeker te jong om oud te zijn, maar moest grijs haar die associatie persee oproepen? Ik zag ineens opvallend veel jonge vrouwen met grijs haar. Voor hen was grijs het nieuwe zwart. Ik zocht op Google en kwam al snel uit bij een beweging die ‘Going Grey’ heette. Een wereld aan YouTube-filmpjes ging voor me open. In Amerika omarmden de vrouwen allang hun natuurlijke zelf. Hun verhalen konden me overigens gestolen worden. Ik keek vooral naar het before en after en ontdekte dat iedere Going Grey-vrouw er na haar transitie beter en jonger uitzag. Grijs haar is gezond en het maakt je gezicht zachter. Ook de berusting dat je geen dertig meer bent, bracht vaak schoonheid.
Waar ik me wel grote zorgen over maakte, was de ‘in between’ fase. De Going-Grey dames filmden blijmoedig hun transitie of plaatsten een serie foto’s. Waarschijnlijk in het kader van gedeelde smart is halve smart. Niemand ging zonder kleerscheuren door die fase. Bruin geverfd haar, zoals dat van mij, groeit oranje uit. Als je zo’n tien centimeter onderweg bent (zeg maar tien maanden) dan ben je net een toverbal. Boven je oren is alles grijs, maar onder de rechte streep waar nog verf zit, begint een gemêleerde dorre bende. Wat ik totaal niet begreep was waarom deze vrouwen hun nog gekleurde haren niet grijs verfden, net als al die jonge meiden. Een logische gedachte, waarmee ik bij de kapper aanklopte. Maar ik was natuurlijk niet de eerste met dat idee. En ik kon het vergeten. Je moet je haar dan eerst helemaal bleken en er vervolgens een grijze spoeling overheen gooien. Maar omdat mijn haar al geverfd was, en morsdood bovendien, kon dat niet. Het bleken zou bij mij werken als Agent Orange, het gif dat in de Vietnamoorlog werd gebruikt om bomen te ontbladeren. En net als na een aanval met dat spul zou het resultaat een kale vlakte opleveren, met hier en daar nog een pluk oranje haar.
Via een vriendin kwam ik terecht bij een kapper die zich had gespecialiseerd in het verven van vrouwen die wilden stoppen met verven. Dat klinkt als een tegenstelling. Maar door het mengen van high- en lowlights zou ze de grijze haren ‘blenden’. Totdat alles uiteindelijk grijs zou zijn. Dat proces zou minstens twee jaar duren en kostte tweehonderd euro per zes weken. Veel geld, maar dat vond ik niet eens het grootste probleem. Ik zag vooral op tegen de tijdsinvestering. Ik zou nog een hele periode moeten blijven verven. In die tijd zou mijn haar beschadigd blijven. Lang en gezond grijs haar zou zo nog vele jaren langer duren. Dus zei ik: knip het maar kort.
Het kostte me een jaar om me te verzoenen met de gedachte dat ik voor grijs ging. Het besluit om het af te knippen nam ik in een oogwenk. Mijn advies aan de lezers die hetzelfde overwegen is: niet doen! Je bent van het ene op het andere moment een totaal ander mens. Geföhnd en gestyled en net van de kapper viel die rattenkop nog wel mee. Maar ’s ochtends uit bed, plakte mijn haar plat tegen mijn achterhoofd en aan de voorkant stak het alle kanten op. En mijn haar was grijs. Ik had het kapsel van een demente oma.
En kort haar stond mij niet! Dat wist ik al toen ik als kind naar de lokale herenkapper werd gestuurd. Het Purdey-kapsel daarna stond mij ook niet. Dat stond alleen goed bij Purdey zelf (actrice Joanna Lumley in tv-serie De Wrekers). Ik zag er uit als een lelijk, spichtig jongetje met te grote tanden en een bolle douchemuts van haar. Daarna volgden de jaren tachtig en punkhaar. Gruw! Net als Miriam Mars beschreef in de vorige SAAR, kreeg ik pas verkering toen ik mijn haar liet groeien.
In oktober 2016 was mijn haar weer kort – en grijs! The glory days were over. Mijn vriendinnen waren meestal lief. Ze omzeilden het onderwerp ‘kort haar’ en zeiden dat het grijs me goed stond. Sommige mensen waren wel eerlijk. ‘Jezus, wat af-schu-we-lijk!’, riep een man, die mij al decennialang adoreerde: ‘Jij was altijd zo’n lekker wijf.’
Geleerde les: going grey is okay, maar de in between is een ramp. Ook ik dacht het via een Clair Underwood-kapsel te laten uitgroeien, maar mijn haar bleek te steil en te dik. Mijn Clair Underwood-kapsel leek op een champignon. Ik leefde twee jaar onder een steen, totdat mijn kapper er weer een ‘lange coupe’ in kon knippen. Mijn haar is nu weer echt lang, goddank. En hartstikke grijs. Net als al die Going Grey-vrouwen ziet mijn after er beter uit dan mijn before. Niemand vindt mij nu nog oud of lelijk vanwege mijn grijze haar. De man, die mij vroeger een lekker wijf vond, probeerde me onlangs weer te zoenen.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
