Plannen voor het weekend? Noor is allang blij als ze op vrijdagavond 22.00 uur haalt zonder in slaap te vallen. Uitslapen, een middagje netflixen, tosti’s eten en ’s avonds rustig op de bank hangen, dat is alles wat ze wil.
Zo’n vijftien jaar geleden was ik een alleenstaande moeder. Ik werkte de hele dag, kwam thuis en maakte in tien minuten tijd een voedzame maaltijd, zorgde dat de jongste om 18.00 uur op voetbaltraining was en mijn dochter om 18.30 op de turnclub. Dan snel naar huis, afwassen (ik had geen geld voor een vaatwasser) en de kids weer ophalen. Thuis een kopje thee, luisteren naar alle verhalen, ze in bed leggen, de was strijken, de oudste met huiswerk helpen, nog even snel opruimen. En als dan om 23.00 uur een vriendin belde dat ze gedumpt was en even moest uithuilen, dan stapte ik meteen op de fiets. Twee uur later en een fles wijn verder rolde ik in bed. Tot om 6.30 de wekker ging en ik aan de bak moest om alles op tijd op school te krijgen. Het weekend was altijd volgepland. Tijd om te poetsen, boodschappen te doen en leuke dingen met de kinderen. Jawel: dan had ik nog steeds energie om leuke dingen te doen.
En nu? Werk is er nog steeds, maar de zorg voor de kinderen is niet meer nodig. Die zijn allemaal het huis uit. Wat mij een heleboel rust oplevert, zou je zeggen. Geen drie volle wasmachines per dag meer, eerder drie per week. Geen overvolle boodschappenkarren, geen clubjes, geen ruziënde pubers. Je zou denken dat ik helemaal uitgerust ben, maar niks is minder waar. ’s Avonds kruip ik tegen Pieter aan op de bank om film te kijken, maar meestal haal ik de eerste commercials niet eens. Mijn ogen vallen na vijf minuten dicht en gaan pas weer open als de film afgelopen is. Ongezellig, ja. Gelukkig is Pieter zo lief dat hij er geen punt van maakt.
Onverwacht bezoek? Ik vind het de laatste tijd eerder vermoeiend dan leuk. Als we eens een druk weekend hebben, moet ik me maandagochtend naar werk slepen. Het wekelijkse poetswerk is een opgave en dan praat ik nog maar niet over de keukenkastjes schoonmaken, ramen wassen of achter de bank stofzuigen. Daar begin ik niet eens aan.
Stappen, shoppen, sporten, begin me er niet over. Ik word al moe als ik er aan denk. Het enige waar ik puf voor heb is een goed boek en een kop thee. En waar het aan ligt? Leeftijd, werkstress, jarenlange vermoeidheid die er nu uitkomt of gewoon hard toe aan lente? Ik hou het maar op het laatste. Dus koester ik ieder zonnestraaltje, sta ik stil bij elke bloesemboom en maak ik iedere dag smoothies met veel te vroege aardbeien, frambozen en bosbessen. Extra vitamientjes, altijd goed. En ik wacht tot ik weer mijn gewone, energieke zelf ben. Ik weet het zeker: ergens diep van binnen zit zij verstopt en na een paar zonnige dagen komt ze weer tevoorschijn. Nog even volhouden.
Lees ook: Fuck off met je mindfulness en Tibetaanse vlaggetjes
