De zoon van Nanda is een echte puber. Alles wat ze doet is irritant en wordt beantwoord met een zucht. ‘Gezellig’ een terrasje samen pakken, zit er dan ook niet meer in.
Mijn zoon is zestien en hij ergert zich vreselijk aan me. Niet aan de anderen – dat ook, in mindere mate – maar vooral aan mij. Ik hoef maar ‘hallo’ te zeggen en hij begint al te zuchten. ‘Ik help je hier niet bij, want ik heb dit jarenlang gehad met onze dochter’, zegt Silvester, mijn man, dus daar heb ik weinig aan.
‘Zoon is echt een lekker joch’
Wat het zo dubbel maakt, is dat mijn zoon juist zo’n grote lieverd is. Zachtaardig en behulpzaam voor iedereen. Zeer getalenteerd als het gaat om het ontwerpen van 3D-modellen. Houdt van grapjes en kookt met gemak het avondeten. Echt een lekker joch.
Wat het óók moeilijk maakt, is het feit dat moeder en zoon sinds zijn geboorte twee handen op één buik zijn geweest. Als kleintje in de wieg wist ik al: ik snap deze jongen. Onze karakters lijken op elkaar. We zijn op eenzelfde manier outgoing en tegelijkertijd introvert. Jarenlang liepen we zelfs letterlijk gelijk in de pas – daar lachten we gebroederlijk om. (‘We moeten meedoen aan ‘rennen op drie benen’, dat winnen we met gemak!’). Tot nu dus.
‘Lekker middagje op eieren lopen’
Vandaag geeft hij onverwacht zijn akkoord om met me naar een terrasje te gaan. Iets, wat we in zijn kindertijd vrijwel dagelijks deden. Ik kan mijn geluk niet op en ik begin alvast op eieren te lopen. Het is niet gemakkelijk om géén dingen te doen waarvoor hij zich kan schamen, want de fout zit in een klein hoekje: een keer te vaak een vreemdeling groeten, of niet op tijd opzij stappen in de winkelstraat. Ga er maar aan!
Gezellig op het terras
De eerste hindernissen kom ik door. We zijn op ons vaste terras in de stad. En ja, hij mag een portie bitterballen bestellen – hoe zou ik dat willen weigeren? Nu begint hij te vertellen en dat is natuurlijk waar ik op hoop. Bij de namen van zijn vrienden probeer ik de juiste gezichten voor de geest te halen. Ook dat lukt, dit gaat de goede kant op!
Maar al gauw gaat het over ‘simp’ en ‘swimpies’ en ik raak de kluts kwijt. Hoewel ik het probeer te verbergen, stel ik kennelijk zo’n domme vervolgvraag, dat hij terugdeinst. ‘Sorry,’ zeg ik betrapt, ‘maar ik weet niet meer wie nou een simp was en wie een swimpie en wat betekent het ook alweer?’ Zijn bruine kijkers staren me indringend aan. ‘Dat heb ik je toch uitgelegd?’ ‘Ik dacht dat het hetzelfde was,’ piep ik.
‘Simp, swimpie, cringe’-debacle
Zuchtend haalt hij zijn mobiel tevoorschijn en hij leest op strenge toon: ‘Een simp is een gast die alles doet voor vrouwen, omdat hij desperate bij ze in de smaak wil vallen.’ Hij zwaait met de telefoon. ‘Staat gewoon op internet.’ ‘Maar swimpie dan, lees dat eens voor?’ ‘Oké, ja, dat woord is misschien minder bekend. Gewoon, een sukkel, weet je wel. Een cringe persoon.’ Het moeras wordt dieper. Cringe… Dat gebruikt hij zo vaak… Hij ziet me denken en zegt: ‘Weet je nu zelfs niet meer wat cringe betekent?’ ‘Jawel, ik kan me er wel iets bij voorstellen…’
Maar, helaas. Ik ben alweer de oude moeder die niet begrijpt waar het over gaat. Zijn houding is die van ‘laat maar zitten’ en de mijne is die van ‘mag ik de rekening’. Kalm drink ik mijn cappuccino en hij eet het bord bitterballen leeg. We doen allebei ons best om erbij te kijken alsof er nooit een ‘simp, swimpie, cringe’-debacle heeft plaatsgevonden. Maar de schuld ligt zwaar op mijn schouders…
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
