Grappig eigenlijk, hoe bepaalde parfums bij bepaalde periodes in je leven horen. Van je eerste flesje eau de cologne tot een intens verlangen naar een veel te duur parfum, Heleen ging op geurreis door haar leven.
Op mijn moeders kaptafel stonden steevast Chanel no. 5, Arpège van Lanvin en Blue Grass van Elizabeth Arden. Ze was ook dol op Maja zeep- en talkpoeder. Met de parfums werd zuinig omgesprongen; dat was kennelijk niet iets voor dagelijks gebruik.
Eerste eigen geur
Mijn eigen, eerste geurtje kreeg ik cadeau van een tante: een zoetige eau de cologne, verpakt in een schattig glazen hondje. Wat een verrukking! Ik durfde het nauwelijks te gebruiken. Zus en ik werden dol op echte parfums, Joy van Jean Patou bijvoorbeeld en Je Reviens van Worth.
Eind jaren zestig, begin jaren zeventig, hulde ik mij conform de mode van toen voornamelijk in een wijd houthakkershemd op een ultra strakke gebleekte jeans. Om mijn nek hing ik een suède zakje met daarin een klein flesje Patchouli dat ik bij een ‘India winkel’ (India en Afghanistan waren destijds erg in) had gekocht. ’s Winters droeg ik zoals iedereen een Afghaanse jas. De combinatie ongecastreerde-Afghaanse bokkenlucht met Patchouli was bijna dodelijk.
Yves Rocher en kamperfoelie-cologne
Later spoot ik graag het eveneens discutabel ruikende Musk op. Het ultra frisse alternatief van die tijd, Green Apple, deed trouwens ook een zware aanslag op de reukpapillen.
De folders van Yves Rocher rolde in de jaren zeventig door de Hollandse brievenbussen, en al snel was ik dol op zijn heerlijke zomerse kamperfoelie-cologne Chèvrefeuille. Ook favoriet: Exuberance, een crème-parfum van Avon.
In 1978 slenterde ik met mijn aanstaande echtgenoot door het Franse Amboise, keek in een etalage en BAM! Wat was dat voor iets onweerstaanbaars? De hele etalage was ingericht rond een romantisch, nieuw parfum: Anaïs Anaïs van Cacharel. Een wit flesje met dromerige roze bloemen, de zilveren dop, ik hoefde het niet eens te ruiken voor ik het kocht, de inhoud móest wel heerlijk zijn. Was het ook. Anaïs Anaïs bleef tot in de jaren tachtig mijn lievelingsgeur. Ik had er alles van: deodorant, bodycrème, eau de parfum, ik moet werkelijk walmend door het leven zijn gegaan.
Geuren en heren waren geen blijvertjes
Nadat ik er uiteindelijk toch genoeg van kreeg (ook van mijn huwelijk trouwens), passeerde met enkele nieuwe heren in mijn leven ook een rijtje andere probeersels de revue. Net als die heren geen van allen blijvertjes: Rive Gauche van Yves Saint Laurent, Ô de Lancôme, Charlie van Revlon, Chanel No.19, Diorissimo en parfum van het über modieuze idool van de jaren tachtig – Paloma Picasso, dat – uiteraard – in een bijzondere, zwart omrande ronde designfles zat. Het exotisch mysterieuze Opium leek voor de jaren negentig even mijn nieuwe favoriet, maar bleek toch net te heftig. Dat was die nieuwe liefde trouwens ook.
Gelukkig werd in 1992 een geur geïntroduceerd waar ik meteen dol op was én bleef: het eerste damesparfum van Dolce & Gabbana. Rechthoekige fles met rode dop, in een helderrood fluwelen doos. Love at first sniff!
Fleurs d’Oranger van Serge Lutens
Dat werd jarenlang mijn vaste herfst- & winterparfum. Het was de geur waarvan mensen zeiden: wat ruik je lekker, wat is dat? ‘s Zomers kieper(de) ik liever wat lichtere, frisse en/of bloemige luchtjes over mij heen, waaronder (in geval van hittegolf), good old Chèvrefeuille, Issay Myake en het fris-zepige Lovely van Sarah Jessica Parker. En in de duurdere categorie: Fleurs d’Oranger van Serge Lutens, ook al vele jaren een favoriet. Waar Serges verrukkelijke rozengeur is gebleven is trouwens een raadsel.
Hoe dan ook, het grote drama gebeurde onaangekondigd en niemand wist waarom: op een dag, toen ik een nieuwe fles Dolce & Gabbana wilde kopen, bleek mijn grote favoriet geruisloos uit de parfumerieën te zijn verdwenen. Voorgoed! Wie was er op dat stomme idee gekomen? Domenico Dolce? Of Stefano Gabbana? En vooral, heren: WHY?!
D&G introduceerde daarna vele nieuwe varianten, waaronder één in een identieke, donkerrode verpakking. Ze haalden het niet bij die eerste. Er zijn parfumwebsites waar je de eerste nog steeds kan kopen, maar ik kan niet geloven dat een parfum dat al zolang uit de officiële handel is, nog steeds optimaal ruikt en niet meteen vervliegt. Plus: waar komt dat spul dan vandaan?
Tussen 2000 en 2021
Tussen 2000 en 2021 probeerde ik onder meer For Her van Narciso Rodriquez, La Tulipe van Byredo en Gucci Bloom, maar niets was wat mij betreft De Geur zoals D&G dat was geweest. Dus bleef ik zoekende in de steeds onoverzichtelijker wordende, voortwoekerende parfumjungle.
In dit decennium heb ik mij voorzichtig verloofd met een parfum van Hermès, al zou ik zó eeuwige trouw willen beloven aan twee parfums van Tom Ford; natuurlijk net de twee varianten die tussen de twee- en driehonderd euro kosten. Helaas Tom, tussen ons kan het dus niets worden. Alle flesjes die mij vroeg of laat niet meer konden bekoren, eindigen bij mij roemloos als veel te dure toiletverfrisser. Maar dat mini Maja zeepje op het fonteintje is wel een blijvertje. Omdat iedere keer als ik mijn handen was, even mijn moeder op mijn netvlies verschijnt.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
