Miriam keek gisteren naar de persconferentie, waarin wederom gesproken werd over het beschermen van onze kwetsbare ouderen. En daar moet ze nu toch wat over kwijt.
Beste overheid,
Geachte Minister-President,
Beste Mark,
Toen ik vorige week vernam dat er een app in ontwikkeling is die mensen moeten installeren op hun telefoon sloeg de schrik mij een paar keer om het hart. Ten eerste vanwege het hele idee dat wij voortaan op die manier ‘gemonitord’ worden. Ten tweede omdat mijn vijf jaar oude telefoon inmiddels kuren begint te vertonen. Elke keer als ik er een nieuwe app opgooi begint dat ding digitaal te boeren. Ten derde? Hoe moet dat nou met al die ouderen die, als ze al een smartphone hebben, echt geen idee hebben hoe je zo’n app moet installeren? En wat moeten al die mensen als ze geen internet hebben? Ik ken er genoeg. Dáár zat mijn grootste schrik. Bij hen. Om hen.
Wie zorgt ervoor dat ze toch aan een telefoon komen met een betaalbaar sim-only abonnement? En wie gaat hen dan uitleggen hoe je zo’n smartphone bedient? Toen mijn moeder haar eerste smartphone kreeg en ik haar moest leren swipen swipete ze alle kanten uit met haar perfect gemanicuurde nageltjes. Ze laat mij regelmatig weten dat Whatsapp van haar telefoon is verdwenen en dan blijkt ze per ongeluk die app te hebben verplaatst. Gelukkig woont ze achter mij en huppel ik gewoon even op- en neer om haar verdwenen app weer tevoorschijn te toveren. Maar hoeveel ouderen hebben geen mensen in de buurt die dat even voor hen komen fixen? Sowieso is dat onder normale omstandigheden al een klusje waar je even geduldig mee aan de slag moet gaan. Laat staan op anderhalve meter afstand en in de wetenschap dat dat k*tvirus blijkbaar een tijdje overleeft op gladde oppervlaktes.
Sowieso vind ik het, ja ik ga even helemaal los, schándalig hoe er nu met onze kwetsbare ouderen om wordt gegaan. Je kunt wel zeggen dat mensen elkaar niet op moeten zoeken en elkaar via Skype, Facetime of videobellen moeten zien, maar hoe moeten zij nou weten wat dat is? Hoeveel ouderen staan nog open voor deze nieuwe technieken? Veel van hen zijn nu zo in de war. Zijn zo angstig om wat er allemaal gebeurd. Ik zie en spreek veel ouderen en mensen die in de ouderenzorg werkzaam zijn en ze, die grote groep kwetsbare ouderen, lopen gewoon over. Ze weten niet meer goed wat ze nu wel of niet moeten doen.
Waarom is er niet elke avond een speciaal ouderenkwartiertje voor hen op televisie? Waarom kan onze koning of de Minister-President hen niet wekelijks een paar minuutjes geruststellend toespreken? Die generatie uit de oorlog die zo hard heeft gewerkt om ons land weer op te bouwen? Die kwetsbare ouderen waar wij naar om moeten kijken? De mensen van rond de tachtig en ouder? In mijn beleving wordt er vanuit de overheid maar weinig naar hen omgekeken.
Ik sluit af met een anekdote. Mijn alleenstaande tante van 78 en ik appen regelmatig met elkaar. Ik vroeg haar of ze met mij wilde videobellen. ‘Maar Miriam? Ik heb echt geen idee meer hoe dat moet hoor’ antwoordde ze. Ik zei: Tante Toos? Ziet u op uw beeldscherm een cameraatje staan? Ja? Druk daar eens op dan? Nu zit ze regelmatig ’s avonds aan tafel tijdens het eten gezellig te kletsen met haar familie uit Limburg. En dat? Dát wens ik iedereen.
Fijne avond,
Miriam
Lees ook: Hoe Marjoleins vriend ook slachtoffer werd van de Corona-crisis
