Zoals Saartjes warme en vaak hilarische jeugdherinneringen hebben aan de jaren zeventig en tachtig, zo zijn de jaren negentig het puber- en adolescententerrein van de mensen die we nu millennials noemen.

Cher van Clueless was de beschermheilige van de mix en match printjes, het trainingspak werd daywear (al dan niet met een naveltruitje eronder) en wie wilde meetellen, had skeelers.

En de Saartjes van Gen X? De leden daarvan waren destijds in de dertig, druk aan het settelen, carrière aan het maken en met hun ogen aan het rollen over hun pubernichtje die haar hart had verloren aan alle Backstreet Boys tegelijk (terwijl ze weemoedig terugdachten aan hun eigen crush op Duran Duran). Hoe herinneren Saartjes en Boomers zich de Nineties?

Zorgen

Bianca (56): “Ik werkte me een slag in de rondte als alleenstaand moeder en voelde me ouder dan ik was. Ik had zoveel verantwoordelijkheid, voor de kinderen, voor onze flat, voor de financiën. Alle vreugde werd uit het leven gezogen door het zorgen. Ik vond veertig worden een zegen, omdat ik toen het gevoel had ik wat minder tekortschoot in alles wat ik miste. Vijftig worden was een bevrijding. De kinderen waren leuke, zelfstandige volwassen geworden, er kwam meer rust. Cultureel zijn de jaren negentig aan me voorbij gegaan. Ik ging rechtstreeks van Spandau Ballet naar Adele.”

Skeelers

Alana (52): “Voor mijn gevoel begreep ik voor het eerst iets van de verbijstering van mijn ouders toen iedereen de rolschaatsen inruilde voor inline skates. Ik was destijds hartstikke sportief maar het was zó anders qua evenwicht. Je ging er supersnel op, dus je viel ook snoeihard. Na drie maanden heb ik ze aan een nichtje gedoneerd. Ik miste mijn acht wieltjes en het lawaai dat ze maakten.”

Maaltijdvervangers

Margje (59): “Ik herinner me die tijd als een soort aaneenrijging van krankzinnige diëten. Na twee zwangerschappen was ik een beetje dikkig, dus ik trapte overal in. Vetarm was het toverwoord, ik had altijd honger. Ook omdat de maaltijdvervangers die toen heel erg hip waren op geen enkele denkbare manier een maaltijd konden vervangen. Ik leefde op flesjes met een soort milkshake en zakjes pasta waar je heet water bij moest doen en dan had je drie hapjes. En mijn man dreigde bij me weg te gaan als ik koolsoep bleef maken. Dat at je de hele dag door, om maar weinig calorieën binnen te krijgen. Het hele huis stonk ernaar en het smaakte, nou ja, naar koolsoep.”

Daar komt de bruid

Greet (57): “Ik trouwde in 1996 en bruidsmode was toen off the shoulder. Het was een mooie dag, maar ik had de hele dag stress of alles toch wel zou blijven zitten. Als ik de hippe strapless bruiden van nu zie, denk ik: hoe dóen jullie dat?”

Heuptasje

Maya (50): “Er zijn twee items die mijn dochter (16) onmiddellijk uit een doos met oude kleren heeft gepikt: een fietsbroek waarvan ik me niet kan voorstellen dat ik er dood in wilde worden gezien en een heuptasje. Ze draagt het alsof het een Chanelletje is. ‘Vintage, mam!’ Ik vind het nog steeds een lelijk ding, al moet ik toegeven dat het handig is. Je ziet ze nu weer overal.”

Traktatie

Saskia (63): “Het hoogtepunt van elk etentje was een plakje Viennetta. Ik vind het nog steeds zalig ijs. Je hebt tegenwoordig verschillende smaken, maar voor mij moet het roomijs met chocolade zijn, de klassieker. Het was zo’n enorme upgrade van de ijstaarten in de jaren tachtig. Als je een Viennetta-stammetje in de vriezer had, dan was je echt chic, hoor.”

Jagged Little Pill

Jennifer (55): “Ik merkte dat ik steeds vaker uitweek naar andere radiostations. Hip-hop, rap en R&B ‘voelde’ ik niet, voor de Spice Girls was ik te oud, voor Nirvana te netjes. Gelukkig was Alanis Morissette er. Jagged Little Pill was zo’n heerlijk boos album, ik draaide het vaak in de auto naar mijn werk, waar ik voor hetzelfde werk minder betaald kreeg dan een mannelijke collega. Dat vond iedereen toen nog normaal. Ik was ook gek op Oasis. Wonderwall, dat was het liedje van mijn eerste man en mij.”

Salsa

Tessa (59): “Salsa. Niet alleen in de sportschool, maar ook bij de vis. Salsa en pesto, in mijn herinnering. En mijn jongens waren verzot op alles van de Teenage Mutant Ninja Turtles. Wat zou er toch geworden zijn van Leonardo?”

Flanel

Annemarie (51): “Wat mijn zestienjarige een shacket noemt, noemden wij in de jaren negentig gewoon een grote geruite flanellen blouse die je over je kleren droeg als jasje. En de bucket hat was toen ook al een hit. Of ik word gewoon een oud wijf of trends keren sneller terug dan vroegâh.”

Chokers

Roos (54): “Van die chokers, elastische kettinkjes die je om je hals droeg. Ik had een doosje vol. Beetje zweterig, dat wel. Frosted tips, geblondeerde puntjes. En korte kettinkjes die van schelpen waren gemaakt. Oh, en op MTV zag je nog muziek, in plaats van realityshows. Ik was single in de jaren negentig, dat hoor je zeker wel?”

Peukie

Lily (61): “Ik vind het prima dat roken bijna nergens meer mag, maar ik mis het wel – na een etentje even lekker een peukie opsteken in een restaurant. Dat is nu ondenkbaar.”

Inbelmodem

Marije (63): “Eén enorme PC met een zwartwit scherm voor de hele familie, dus altijd ruzie.  Een printer met van dat gaatjespapier dat nauw luisterde bij het inleggen. Daar kwam zo’n krassend en piepend inbelmodum bij. Maar als ik wilde bellen, moesten de kinderen van het internet. En faxen, ik mis faxen.”

Filmladder

Farida (54): “Dat je voor alles moest bellen en dat je voor de filmladder de krant nodig had.”

Inflatables

Renée (58): “Na drie keer de opblaasbare fauteuil van mijn dochter te hebben geplakt, heb ik haar de kit gegeven en gezegd dat ze zelf aan de slag mocht. Dat werd al snel een ritje naar IKEA voor een échte stoel. Idiote uitvinding en geen goed idee met katten.”

Flip-on

Lisanne (53): “Ik had bril met een opschuiver op sterkte die je omhoog kon klappen. Dat was toen ontzettend hip. Demi Moore had er ook een.”

Video’s

Ria (60): “VHS-spelers en dat je altijd de tape moest terugspoelen, een discman die oversloeg tenzij je er doodstil mee bleef staan. En tv’s die een halve kast in beslag namen. Ik mis ze niet, als ik eerlijk ben.”

Landlijnen

Margriet (55): “Mijn kinderen zijn verslaafd aan Friends. Ze hebben zeer veel vragen over het leven zonder smartphone. En dat je met een landlijn bellen  iemand niet per se direct aan de lijn krijgt, maar soms een moeder en dat je daar dan eerst mee moet praten, dat vinden ze heel gek. Hoe we in vredesnaam afspraken maken en wisten waar de ander was. En dat je heel omslachtig iemand richting-aanwijzingen over de telefoon gaf omdat navigatie nog niet bestond. Het waren enerverende tijden!”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!