Er zijn van die dagen dat je een half uur na de wekker eigenlijk alweer naar bed wil. Ella (58) worstelt met de maandag, een muitende stoppenkast en een kwijnende teckel.
“Het is onheilspellend stil als ik wakker word. Dit kan slechts één ding betekenen: de stop van de cv-ketel ligt eruit. Dat betekent dus ook geen warm water. En er zijn mensen die schaterend uit bed onder een koude douche springen, maar mijn stijve, middelbare lijf en legendarische ochtendhumeur trekken dat niet.
Brommend naar beneden, hendeltjes weer naar boven geduwd – hoop doet leven. Ik sta net onder de douche mijn haar te wassen als er alsnog ijskoud water op me neerstort. Diepe ellende. Echt, alle Wim Hof-adepten, val me niet lastig met jullie ‘Je krijgt er zoveel energie van!’ Het is nog geen acht uur en ik ben nu al doodop.
Met koud stroef haar waar geen conditioner meer in kon is het wachten op een Bad Hair Day. Nu regent het pijpenstelen, dus qua haar was het toch al een opgegeven zaak. Hiermee is het maandaggevoel compleet, want de honden moeten er toch echt even uit. Niets zegt ’topdag’ als poepjes rapen in de stromende regen.
Weer thuis willen de honden eten, geen onredelijk verzoek. De hoogbejaarde moet daar soms een beetje bij geholpen worden. De jongste heeft dit al een tijdje vol belangstelling gadegeslagen en heeft besloten dat ze dit persoonlijke quality time momentje óók wil.
Teckels zijn akelig slim, ze eet geen hap maar gaat met een kwijnende blik op de bank liggen, zodat bij mij allerlei ‘Oh, help, is ze ziek, moeten we naar de dierenarts?’ alarmbellen afgaan. Het blijkt haar te doen te zijn om bemoedigende woordjes, aaitjes en handmatig brokjes offreren. Godlof, ze eet met smaak. Dit gaan we dus niet dagelijks doen.
Met het gevoel er al een forse dag op te hebben zitten keer ik me tot mijn computer. Die geen verbinding met de buitenwereld meer blijkt te hebben. Dit is het moment waarop een ZZP’er het even heul warm krijgt, want er is veel te doen. En geen warm water hebben, daar is nog wel omheen te improviseren met de waterkoker. Maar geen wifi, dan houdt het qua werken snel op.
Het is stil in de stoppenkast, de router blijkt op dezelfde groep te zitten als die er uitligt. Lekker dan. Ik kijk naar de kastjes en kabels zoals je onder de klep van de auto kunt kijken in de vergeefse hoop dat je meteen een losgeschoten kabeltje ziet dat je even quasi kundig inplugt. Het enige wat ik constateer is dat er wel eens gestoft mag worden. En dat er heel veel kastjes en kabeltjes in zitten.
Wat weet ik van stoppen? Niets. Ik weet wel dat ik zonder verbinding de elektricien niet kan mailen en hem alleen kan bellen als ik (had ik al gezegd hoe hard het regende?) een eind de straat uitloopt zodat mijn telefoon van de niet werkende wifi naar mijn abonnement schakelt. Welke gek heeft deze instelling bedacht? Moi, misschien?
Dat gaan we dus niet doen. Er blijkt nog een haspel in huis te staan (te lui zijn om dingen naar de schuur te brengen heeft z’n voordelen), als Inspector Morse speur ik tussen de kabels naar de mother lode. Stekker eruit, stekker in de haspel, haspel in een werkend stopcontact en zoemend komt de wifi tot leven. Halleluja. Een volkomen misplaatst gevoel van bekwaamheid maakt zich van me meester.
Eenmaal weer online is het contact met de elektricien snel gelegd. Ik opper voor de vorm iets over zekeringen, hij murmelt iets over de aardlek van de CV, we gaan het meemaken. Morgenochtend om acht uur staat er een knapperd voor de deur die het hopelijk kan fiksen. Tot die tijd is het wel te doen op deze manier. Maar je moet er toch niet aan denken dat alles voor langere tijd uitvalt. En dan helemaal. Toch dat noodpakket maar eens gaan regelen?
Nooit meer iets missen?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!
