Els wil nog lang niet dood, maar ze verdomd het aan de superfoods en yoga te gaan, elke dag te hardlopen en onmiddellijk twintig kilo af te vallen.
Ik wil weten of Patricia Paay zich eeuwig blijft werpen op jonge mannen. Ik hoop op een dag de voetjes van een kleinkind te zoenen. Ik wil de PvdA ten onder zien gaan, FC Twente weer landskampioen zien worden en Amalia als bruid naar het altaar zien schrijden. Met andere woorden: ik hoef nog lang niet dood. Te nieuwsgierig voor wat komen gaat, te blij met het leven. Zo simpel is het. Het is dus niet dat ik geen zin heb in het leven als ik schrijf dat ik niet oud wil worden. En huiver bij de gedachte te worden als mevrouw K. (94) die elke dag hulpverleners door haar woonkamer/badkamer/keuken ziet scharrelen die de regie over haar leven nemen en haar billen afvegen. Of als ik denk aan mevrouw C. (82) die de weg kwijtraakt in haar eigen huis en vorige week in een duizend keer gewassen nachtjaponnetje is aangetroffen op de hoek van haar straat waar ze een diepgaand gesprek had met een zwerver met wie ze een fles wodka deelde.
Mevrouw K. en C. en hun lotgenoten zijn de reden waarom ik zo kriegel word van al die fanatieke health freaks die beweren dat ik geen suiker, brood, zuivel, whisky, roomboter mag want al dat verrukkelijks is dodelijk en wat helemaal des duivels is zijn de sigaretten die ik rook. Ik moet aan de superfoods en yoga, elke dag hardlopen en onmiddellijk twintig kilo afvallen. Ik moet zus en ik moet zo want anders bekort ik mijn leven aanzienlijk en dat moet toch echt voorkomen worden.
In de Steentijd werden we gemiddeld negentien, in de Middeleeuwen 25 en begin twintigste eeuw stierven we rond ons 44ste. Het schijnt dat de baby’s die vandaag geboren worden een levensverwachting hebben van dik honderd jaar. Die arme kinderen. Ze zullen tachtig (TACHTIG!) jaar moeten werken en als ze eindelijk met pensioen zijn de naam van hun kinderen vergeten en jaren in de luiers liggen omdat hun hersenen en blaas wel degelijk stokoud worden. Lig je daar in 2118: honderd jaar oud, slank, rimpelloos en met opgeblazen lippen dankzij diëten, fillers, botox en cosmetische chirurgie, maar vanbinnen is alles futloos, uitgerekt, vermoeid en verward. God verhoede dat dit horrorscenario uitkomt.
En daarom zeg ik: fuck you, healtfreaks. Ik geniet van suiker, brood, zuivel, whisky, roomboter. Krijg ik op weg naar de sigarenboer een hersenbloeding of hartaanval, leg een warm dekentje over me heen en laat me rustig sterven. Ik heb het leven geleefd met alle leuke dingen en ellende die erbij komt kijken. Ik heb gehuild, gelachen, gebaard en gevreeën, ik heb duizenden boeken gelezen, me suf geshopt en gefacebookt en The Crown gezien, ik heb liefgehad en gehaat, gevloekt en getierd. Ik hoef nog lang niet dood, helemaal niet, maar als die stiekemerd in zijn lelijke gewaad op mijn deur klopt, hoeft niemand mij op zolder te verstoppen om mijn leven te rekken. Ik open de deur en roep tegen mijn geliefden: tot ziens, lieve schatten en zorg dat er op mijn begrafenis veel wordt gelachen.
Beeld: Monique Bröring
Meer over dit onderwerp? Lees in het komende nummer van Saar het interview met voedingsdeskundige Joyce Knoops, die zich buigt over de nieuwste eettrends en ons vertelt waarom we ab-so-luut niet vegan moeten worden. Meer lezen? Neem nu een abonnement of hol vanaf 17 november naar de winkel.
