Irma spaart als een dolle voor je-weet-maar-nooit, haar vriend Rob zwaait zorgeloos met zijn pinpas. ‘Ondertussen check ik stiekem de bankrekening.’
LEES OOK: 28 dingen die ik denk bij het idee dat contant geld verdwijnt
Rob heeft een gat in zijn hand, ik spaar iedere euro. De tijd waarin ik als alleenstaande moeder met vijf kinderen en een ietsepietsig loontje moest rondkomen heeft zijn sporen nagelaten. Ook nu we wat ruimer in het geld zitten, kan ik het moeilijk uitgeven. Toen moest ik ieder dubbeltje sparen voor verjaardagscadeaus, schoolreisjes, nieuwe kleren voor de kinderen.
Die kinderen zijn het huis uit en nog steeds spaar ik als een gek. Voor noodgevallen, een nieuwe bank, je-weet-maar-nooit, als de kinderen ooit gaan trouwen, mijn pensioen, de vakantie. En als ik dan op vakantie ben, loop ik stiekem te rekenen hoeveel we over kunnen houden. Om te sparen. Meestal laat ik het niet merken, hoor. Dan haal ik diep adem, ga toch uit eten of koop dat nieuwe jurkje (wel goedkoop, uiteraard) en doe net ik alsof ik nergens mee zit. Ik hou de schijn op van bourgondische levensgenieter (en check stiekem ’s avonds mijn rekening).
Maar dan Rob. Heeft hij een tientje, dan geeft hij elf euro uit. Gaat hij een pakje sigaretten halen, dan komt-ie terug met een tas onnodige spullen: kaarsen (alsof er geen paar honderd in de kast liggen), tompoezen (die ik niet lust), blikjes cola (want in de aanbieding). Heeft iemand in de wijde omgeving geld nodig, dan kan die altijd bij Rob aankloppen. Hij geeft zelfs zijn laatste cent weg. Een mooie eigenschap. Als je niet rood staat en er geen mensen zijn die van je profiteren (die zijn er altijd). “Ach, ik geef niet om geld”, zegt mijn lief. Pff …
Maar nu hebben we een deal: ik beheer de spaarrekening, Rob geeft niet al te veel geld uit zonder te overleggen, ik probeer wat relaxter te leven. Zo komen we er wel. Hoop ik. Want van het leven genieten, dat vind ik nog best een klus.
