Fuck de bucketlist: ik verzamel kamelen

-

Juliette wil niet zoenen met dolfijnen of een enge berg beklimmen. Ze verzamelt kamelen en dat is stukken boeiender dan zo’n stomme bucketlist afstrepen. 

Ze willen met dolfijnen zwemmen. Bungeejumpen. Zoenen in de regen. De Eiffeltoren beklimmen. Of de Mount Everest. Een motorfiets kopen. Op olifanten jagen. Olifanten redden. In een viersterrenrestaurant eten. Oorlog en Vrede lezen. Het een keer met een vrouw doen. Of met een man. Of met allebei.
Mensen met een bucketlist willen een heleboel dingen gedaan hebben in hun leven, gewoon om die dingen te kunnen afstrepen. Als ze werkelijk al die dingen gedaan hebben, hebben ze dezelfde dingen gedaan als al die andere mensen die het ook op hun bucketlist hadden staan. En dan zijn ze een compleet mens en dan mogen ze dood.
Gaap.

Ik heb geen bucketlist.
Ik verzamel kamelen.
Dat zit zo.

Toen ik zestien jaar was, nam mijn veertien jaar oudere halfzus mij mee op een reisje naar Rome. Want, zo vond ze, dat was goed voor mijn ontwikkeling. Op dat moment had ik het idee dat zij ik-weet-niet-hoe-oud was, al, met vrachten levenservaring. Nu ik dit stukje tik, realiseer ik me dat ze dertig was. Dertig! Piepjong! Maar ze had in die dertig jaar niet stilgezeten. Ze had gestudeerd in Amsterdam (ze begon in het roemruchte jaar 1968) waar ze nog steeds woonde, had talloze liefdes en baantjes gehad, en ze had veel gereisd. Onder meer naar oorden waar de waarde van een vrouw werd uitgedrukt in het aantal kamelen dat voor haar betaald moest worden om haar te mogen trouwen.
Die kamelen stonden voor ontwikkeling. Was de vrouw naar school gegaan? Dat was wel twee kamelen waard. Was ze buiten haar dorp geweest? Nog een kameel. Had ze een bepaald boek gelezen? Een wereldstad bezocht? Sprak ze een paar woorden over de grens? Kon ze dansen? Converseren? Schilderen? Een gedicht declameren? Hup, weer een kameel! En nog één!

Tijdens onze Rome-reis maakten mijn halfzus en ik het kamelen verzamelen tot een leidend principe. Had ik het Colosseum bezocht? Een kameel! Was ik alleen naar de winkel gegaan om in het Italiaans broodjes en mozzarella te kopen? Kameel! De plafondschilderingen van Michelangelo in het Vaticaan bewonderd? Kameel! Mijn eerste glas wijn? Kameel! Met stokjes leren eten in een Japanse snackbar? Drie kamelen!
Dat hele kamelengedoe maakte de reis tot een extra groot avontuur. En dat op die reis een veel oudere man met mij wilde zoenen (en meer) en ik dat, hoewel gevleid door de belangstelling, weigerde (ik was nog een totaal naïeve maagd), blijkt als ik erop terugkijk een hele vracht kamelen waard, hoewel ik mezelf toen ontzettend suf vond in plaats van sterk.

Vanaf die vakantie ben ik mijn hele leven blijven denken in kamelen, en ik heb er talloze verzameld. Ik ben gaan studeren en ging schrijven en vond na een reeks vriendjes de ware – althans: dat dacht ik. Allemaal kamelen waard. Na jaren ben ik van hem gescheiden en niet heel veel later kwam ik de echte ware tegen: een vriend van mijn halfzus, nota bene, een oudere man waar ik inmiddels wél aan toe was, die mij had zien opgroeien, mij mijn kamelen had zien vergaren en er inmiddels ook wat achter hem aan had lopen.

Mijn kamelen veranderden wel in de loop der jaren. Het draaide niet alleen meer om gelezen boeken, geziene films, behaalde triomfen op het werk en het beklimmen van de Eiffeltoren (boring, trouwens, dat laatste. Ik snap niet dat iemand dat op z’n bucketlist zet.) Gaandeweg werden mijn kamelen dingen die je niet van tevoren op een lijst zet, maar wel zorgen dat je een completer mens wordt. Slechte ervaring? Weer een kameel! De scheiding leverde er ook een paar op. Het overwinnen van problemen. De manier waarop je opkrabbelt na een tegenslag. En meer.
De ziekte van mijn man.
De dood van mijn halfzus.

Ik ben nu even oud als zij toen ze stierf. Ik hoop dat ik nu half zoveel kamelen heb verzameld als zij toen had. En dat ik nog lang de gelegenheid heb daarmee door te gaan. Ik hoef niet te bungeejumpen. Wel hoop ik nog wijzer, milder, aardiger te worden, bijvoorbeeld. En oké, misschien moet ik Oorlog en Vrede nog eens lezen.
Als ik oud mag worden, wordt het een drukke boel in mijn graf, met al die virtuele kamelen. Maar wel gezellig.

 

jo

gifgif
Juliette Berkhout
Juliette Berkhout
Juliette Berkhout (55) is laatbloeier van beroep. Ze kreeg haar eerste vriendje pas ná de middelbare school, begon pas na haar studie voorzichtig te schrijven en werd pas echt gelukkig toen ze twee weken voor haar veertigste verjaardag haar tweede man ontmoette. Heeft nu dus haast om de rest van het leven zo veel mogelijk te omarmen. Motto: het leven is te kort voor vieze diëten, de sportschool en saaie jurkjes.

RECENTE ARTIKELEN