Harmke (55) moet van haar baas in haar vrije tijd krankzinnige workshops volgen waarbij ze collega’s moet masseren en uit haar comfort zone treden. “Hallo, ik ben gek op mijn comfort zones, die heb ik niet voor niets.”
“Toen ons bedrijf fuseerde werd er al gezegd dat er een cultuuromslag moest komen. Dat voelde een beetje alsof we hopeloos sloom en uitzichtloos bezig waren geweest, en nu door moesten in de vaart der volkeren. Maar goed, als je op mijn leeftijd op je eigen baan moet solliciteren en die nogmaals krijgt terwijl veel collega’s boventallig zijn geworden, hou je wijselijk je kaken op elkaar. Cultuuromslag, here I come! was daarom mijn instelling nadat we onze intrek hadden genomen in zo’n pand waar niemand een eigen plek heeft. Mijn nieuwe teamleider had het de hele tijd over livelyhood of engagement at all levels en hamerde constant op participation en accountability. De dappere stagiaire die vroeg wat hij daarmee bedoelde kreeg een vaag antwoord over het belang van teamwerk en als één grote familie samen projecten borgen.
Kortom, teiltje.
Het voordeel van flexwerken is dat je zo’n eikel niet heel vaak hoeft te zien, dus mijn collega’s en ik zaten zijn gezwam uit, namen het voor kennisgeving aan en gingen daarna gewoon aan het werk. In mijn geval betekende dat dossiers beoordelen, plannen maken en met klanten overleggen. Werk waarvoor ik een rustige plek nodig heb en een beetje privacy. Nadat ik jongere collega’s met koptelefoons op zag werken, was ik de schaamte snel voorbij en verscheen ik ook met plat haar bij de lunch. Minder leuk vond ik dat van hogerhand steeds gekkere voorwaarden werden gesteld aan de manier waarop we werkten.
Bazen die we nooit op de werkvloer zagen, besloten opeens dat we in verband met de teamspirit met zijn allen moesten gaan lunchwandelen. Of op zaterdag (nooit onder werktijd, uiteraard) naar een workshop onderling vertrouwen moesten. Of een speeltuin moesten opknappen in verband met de community spirit. Of ‘s avonds een cursus uit je comfort zone komen volgen. Verplichte aanwezigheid, alles voor het team en alles onbetaald want het is een investering in jezelf. Ik bepaal liever zelf hoe ik in mezelf investeer en had helemaal niet de behoefte zo intiem te worden met collega’s dat ik ze moest gaan masseren om ze in hun kracht te zetten. En ik ben gek op mijn comfort zones – die heb ik niet voor niets. Bovendien vond ik al dat gedoe wel een erg sterke wissel op mijn vrije tijd trekken. Al lachte mijn man zich dood over alles wat ze nu weer eens hadden verzonnen en vonden mijn pubers het juist wel prettig dat ik weinig tijd overhield om op hen te letten.
Maar goed, het blijft toch werk, ik wilde het goed doen. En een inkomen is niet onbelangrijk als er nog twee studies moeten worden betaald. Dus ben ik braaf gebleven en heb me steeds geschikt in de sekte-achtige toestanden. Ook in uiteindelijk eens per week samen ontbijten (vreselijk), ook in lunchsessies waarin ons goedbedoelde peptalk wordt voorgeschoteld terwijl iedereen even pauze wil. Alles moet je inspirerend vinden. En je moet minimaal zeggen dat je er erg veel energie van krijgt, anders ben je een stoorzender. Of star – wat op mijn leeftijd een professioneel doodvonnis is.
Tussen al die onzin door, moeten we nu ook minutieus bijhouden wat we precies doen. Naar de wc, nieuwe Post-its aanvragen bij de afdelingssecretaresse, hoeveel minuten het kostte een mailtje over een gevoelig onderwerp te componeren. Ik ben aan administratie en teamwork inmiddels meer tijd kwijt dan aan mijn werk. Het bedrijf is totaal doorgeslagen in aan de ene kant geldverslindende managementhypes en aan de andere kant blinde bezuinigingsdrift. En ik wil hier weg voor er weer een nieuwe ontslagronde komt omdat we door al deze onzin nog amper aan werk toekomen. Ik heb drie sollicitaties lopen waarbij ik bij twee in de laatste ronde zit. Een van deze banen heeft mijn voorkeur. Het bedrijf zit in een oud pand en heeft vaste werkplekken. De eigenaar is een no nonsense-vrouw die gewoon goed werk wil ‘en hoe je dat doet, is aan jou, als het maar gedaan wordt.’ Doodsaaie locatie, geen zitzakken – gewoon weer lekker mijn werk kunnen doen en naar huis gaan met het gevoel zinvol bezig te zijn geweest. Het lijkt me het einde.”
Lees ook We zijn veel te vroeg gestopt met werken en vervelen ons nu dood
