Zijn net je kinderen het huis uit, staan je ouders op de stoep. Eva’s vader van 85 was altijd al eigengereid en wars van conventies, maar zijn gedrag lijkt steeds extremer te worden. Eva en haar jongere broers Kees en Hugo doen hun best om er voor hem te zijn. Maar gemakkelijk is het niet. Door Eva-Marie Smeets
‘Meneer Smeets, hoe zag uw werkzame leven eruit?’ De geriatrisch specialist is blond, knap en halverwege de dertig. Het is maar goed dat ik bij het gesprek ben, denk ik een paar keer.
We zitten met z’n drieën aan tafel. Om ruimte te maken heb ik de ongelezen kranten, post en boeken opgestapeld. Het aanrecht is opgeruimd. Er hangt een schone theedoek over de greep van het gootsteenkastje. Werkster Layla is net vertrokken.
De huisarts had voorgesteld óf een specialist aan huis, óf een bezoek aan een neuroloog. Ik zag de reis met dreigend incontinentiegevaar en het onderzoek waarbij mijn vader zichzelf moest uitkleden, een duikhouding aannemen en weer aankleden, niet zitten. Pap was het met me eens. ‘Wat levert het me op.’
Het gesprek tussen de arts en papa kabbelt voort.
‘En douchen, hoe gaat dat?’ vraagt ze.
‘Goed,’ zegt pap.
‘Kunt u dan nog wel overal bij?’
‘Nou, er is een vouw waar ik niet bij kan.’ Hij barst in lachen uit en kijkt naar mij.
Ik lach niet. ‘Nee pap, je doucht niet. En je fietst niet meer en je leest niet meer. Eerlijk zijn.’
‘Van douchen raak ik volledig uitgeput. Gelukkig is het ook niet nodig.’
Ik kijk naar de vier blauwe cijfers op de binnenkant van zijn pols. Die stonden er een maand geleden ook.
‘Dat ik niet meer lees, is een mysterie.’ Hij wijst naar de nieuwe stapel boeken op tafel. ‘Ik ga stoppen met boeken kopen. Zonde.’ Ik zeg dat hij de boeken niet zelf koopt. ‘Layla doet je boodschappen.’
‘Dat klopt,’ zegt hij.
Ik vertel dat hij laatst de stekker in de accu van zijn driewieler wilde stoppen en toen niet meer overeind kwam. Na een half uur kwam er iemand langs die hem omhoogtrok.
‘Ach, wat vervelend. Heeft u geen alarmknop om?’‘Die was ik vergeten.’
De arts laat mijn vader een test doen. Het lukt hem niet om de cijfers en wijzers van een klok in een cirkel te plaatsen. Welke datum, dag of jaar het is, geen idee. Hij onthoudt niet één woord.
‘Met uw academische achtergrond mogen we wel wat meer verwachten,’ zegt de arts. ‘Bent u verbaasd?’
Pap legt zijn leesbril op tafel. ‘Niet echt. Eva en ik hebben geoefend, dus ik was voorbereid.’
