Esther heeft vaak last van blauwe plekken, zoals te lezen is in haar bio. Toen ze afgelopen jaar haar babyvet verloor was ze natuurlijk blij, maar daarmee verloor ze ook haar stootkussens. En is ze blauwer dan ooit.
In mijn bio staat dat ik vaak last heb van blauwe plekken. Dat is echt zo. Op dit moment tel ik er vier (en een half, eentje is inmiddels geel). Twee op mijn linker scheenbeen, één op mijn heup en één op mijn bovenarm. Je kunt aan mijn blauwe plekken doorgaans de hoogte van ons meubilair afmeten. Dat komt: ik vind het lastig om dingen in te schatten. Situaties maar ook meer concretere dingen. ‘Ik zwier wel even om die tafel heen’, wordt in de praktijk vaak ‘auw, kútpunt!’ En: ‘Daar pas ik nét langs’ eindigt nogal een in een pijnlijke schouder. Ik ben, kortom, een ballerina in het diepst van mijn gedachten. In werkelijkheid ben ik niet alleen vrij lomp maar ook een stuk steviger dan ik mezelf inschat. Althans, dat wás ik.
Een half jaar geleden besloot ik met dat laatste voor ééns en altijd af te rekenen. Die lompheid, daar kon ik niets aan veranderen maar dat babyvet, dat moest weg. En ik zeg babyvet omdat de meeste kilo’s zijn blijven hangen na de geboorte van mijn tweede dochter. Ik zie mezelf nog bij de supermarkt lopen, een maand of wat daarvoor bevallen, toen een vriendelijke mevrouw vroeg: ‘Hoeveel maanden moet je nog?’ Op dat niveau ben ik een beetje blijven hangen. Die bevalling is inmiddels zeventien jaar geleden maar ik ‘moest’ nog steeds een maand of drie.
Tot ik de Heilige Graal vond. Deze kwam in de vorm van app met een soort coaching, afijn, heel verhaal, voor mij paste het perfect. In een half jaar tijd verloor ik een flink gewicht en tegen de tijd dat ik mijn eerste columns voor Saar schreef, was ik weer slank. Het kostte wat moeite maar dan heb je ook wat.
Op de dag dat ik constateerde dat ik weer slank was, constateerde ik ook wat anders. Ik had botten! En die staken uit! Ik voelde ze in mijn kont (superirritant om daarop te zitten, wie had dat bedacht?), zag ze bij mijn borstbeen en ze prikten door mijn ellenbogen. Op de raarste plekken in mijn lijf zaten harde plekken waar eerst nog alles zacht was. En aangezien mijn coördinatie het afgelopen jaar niet verbeterd was (kunnen ze daar niet ook eens een app voor ontwikkelen?) en ik mijn stootkussens nu kwijt was, werden de impactvolle momenten met het meubilair er niet beter op. Alles werd harder en dus blauwer. En een ander ding: ik had opeens airbags in mijn bh! Waar voorheen nog volle cups te vinden waren, bevond zich nu slechts thin air. Kon ik eindelijk een strak T-shirtje aan, liep ik met twee ingedeukte koplampen. Zag er niet uit.
Maar goed, rokjesdag kwam en was voor het eerst dit jaar geen opgave maar iets om naar uit te kijken. De zon scheen, ik was toonbaar, bloesem in de bomen, tralalala. Ik was klaar om af te bakken.
Toen de Grote Dag kwam deed ik voor de zekerheid een (niet te strak) shirtje aan met halflange mouwen vanwege de hangende kipfilets (bovenarmen). Een sjaaltje om de rimpelhals. En vooruit: een lange broek om de blauwe plekken te bedekken. Gek genoeg bruinde ik niet heel snel.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
