Wat Hermien betreft mag elke priester die een kind misbruikt met pek en veren uit de kerk gegooid worden en voor de rechtbank gesleept. Daarom had ze hoge verwachtingen toen de paus en zijn consorten zich drie dagen opsloten om te praten over de bestrijding van kindermisbruik binnen de kerk
Ik ben niet katholiek, dus corrigeer me als ik het niet goed heb begrepen, maar als je een Rooms-Katholieke priester wordt beloof je toch voortaan celibatair te leven? Zodat je al je tijd aan God kunt wijden? Als dat klopt, waar halen priesters dan het lef en de tijd vandaan om zich aan kinderen te vergrijpen? Bovendien, seks buiten het huwelijk mag toch niet van de katholieke kerk?
Oké, je zweert dat je celibatair gaat leven en wordt lid van een club die tegen seks buiten het huwelijk is, en dan ga je stiekem naar een bordeel of kinderen misbruiken. Goed bezig, jongens. Ik vraag me af of God dat met een aantal weesgegroetjes vergeeft. De misbruikte kinderen in ieder geval niet.
Ik ben geboren in een katholiek dorp. Mijn ouders verhuisden naar een ander dorp toen mijn oudste zus naar de kleuterschool ging. Begin jaren zestig was het niet gebruikelijk dat je als niet-katholiek bij de nonnetjes kleuterde. Mijn ouders hielden wel contact met de oude buren waardoor ze op de hoogte bleven van het reilen en zeilen binnen de katholieke kerk.
Als kind hield ik me muisstil als de misstanden ter sprake kwamen. Daar wilde ik geen woord van missen. Ik hoorde dat er nergens zoveel dode kindertjes begraven lagen als rondom een klooster. Dat sommige meisjes liever het klooster ingingen dan net als hun moeders opgezadeld te worden met tien, elf, twaalf, dertien kinderen en bijbehorende armoede. Van sommige kloosterorden mochten die meisjes nooit meer hun familie zien. Contact verliep via brieven of een luikje waarvoor tralies waren getimmerd.
Ik hoorde over meneer pastoor die langskwam om vrouwen te manen een nieuwe baby te krijgen. Dat er priesters waren die best een handje wilden helpen als het niet vlotjes verliep met de kinderwens. Er waren dorpen waar wel erg veel kinderen op meneer pastoor leken. Er werd schande van gesproken en besmuikt om gelachen en daar bleef het bij.
Ik smulde van die verhalen, maar geloven deed ik ze eigenlijk niet. Het deed niets af aan mijn stille fascinatie voor alle pracht en praal die bij het Rooms-Katholieke geloof hoorde. Ik kon me niet voorstellen dat die vriendelijke nonnen en goedmoedige pastoors seks hadden.
Ik hoorde in die jaren nooit iets over kindermisbruik. Gebeurde dat niet in dat ene dorp of stak iedereen de kop in het zand? Ik zal het nooit weten. De vertellers van de verhalen leven niet meer, veel daders evenmin. Ik hoop dat de laatsten bij de hemelpoort door Petrus met een rotschop richting de hel zijn getrapt.
Kindermisbruik is altijd en onder alle omstandigheden misdadig. Na drie dagen praten verklaarde de Paus dat het niet meer mag voorkomenbinnen de Kerk en dat het nooit meer verhuld mag worden. Tjonge jonge, hadden de heren vier dagen nodig om tot die conclusie te komen? Foei, nooit meer doen hoor – is dat alles? Het wordt tijd dat de kerkelijke leiders hun oogkleppen verwijderen en het geloof naar de 21eeeuw brengen. Dat priesters die zich aan kinderen vergrijpen zwaar gestraft worden. Ik vrees dat het nooit zover zal komen.
