Wonderbaarlijke genezingen bestaan. Dat bewijst Els die zich doodziek bij de huisarts meldde en een kwartier later fluitend op haar fiets stapte.
“Vind je het goed dat ik ons gesprek op video vastleg?” Mijn huisarts loopt naar een hoek van de kamer waar een toestel op pootjes staat. Ik krijg onmiddellijk visioenen van Reinout Oerlemans die een paar jaar geleden in het VU-ziekenhuis rondrende om ongevraagd mensen te filmen die kreunend op een brancard lagen, de boel onderkotsten of een tweeling baarden. De huisarts lacht. “Het is voor opleidingsdoeleinden”, zegt ze. “Zo kunnen studenten bestuderen hoe een gesprek tussen huisarts en patiënt kan verlopen.” Welja, waarom ook niet. Ik vind alles best, zolang het niet op tv komt.
LEES OOK komt een vijftiger bij de dokter
De dokter drukt op een knopje en gaat achter haar bureau zitten. “Vertel eens, wat zijn de klachten?” Ze is blond en vrolijk en heeft er duidelijk zin in. “Ik heb verschrikkelijke hoofdpijn”, zeur ik. “Al de hele week. En nu ben ik bang dat ik een tumor in mijn hoofd heb, want ik heb nooit hoofdpijn. Daarnaast sleep ik me door de dagen omdat ik heel erg moe ben. Zo erg dat ik het liefst mijn hoofd op je tafel zou leggen en een dutje doen.” De huisarts knikt me bemoedigend toe. “Transpireer je altijd zo erg?”, vraagt ze dan. Ik kijk haar verbaasd aan. Maar dan merk ik ineens dat het zweet in straaltjes van mijn gezicht loopt.
Ik moet heel diep zuchten terwijl de huisarts aandachtig naar mijn longen luistert. Ze voelt aan mijn klieren. Bekijkt mijn tong en vraagt me met mijn ogen haar vinger te volgen. Ook neemt ze mijn bloeddruk en temperatuur op. De bloeddruk is laag, de temperatuur hoog. “Dat dacht ik al”, zegt ze vrolijk. “Je hebt koorts. Ik kan je gelukkig geruststellen. Niks wijst op een tumor, je hebt gewoon griep.”
Mijn mond valt open. Daar heb ik nou geen seconde bij stilgestaan, dat ik wel eens een huis-tuin-en-keuken-griepje zou kunnen hebben. Sterker nog, ik heb de hele week gewoon doorgewerkt. Niet zo energiek als anders, maar toch. Ik heb vergaderingen bezocht, op de redactie gewerkt, teksten bewerkt en er flink op los getikt. Nou ja zeg, als ik dat had geweten was ik lekker in bed gebleven en had ik de hele dag honingthee en beschuitjes naar binnen gewerkt. Wat een gemiste kans.
“Doe maar rustig aan”, zegt de arts. “Je mag best een dagje in bed blijven. Twee dagen zelfs, als je daar zin in hebt.” Mmm, dat knoop ik in mijn oren. Het is vrijdag en ik hoef de komende twee dagen geen deadline te halen. Ik kan best een weekendje gestrekt gaan. “Vergeet niet je camera uit te zetten”, waarschuw ik. Maar eerst buig ik me over naar de lens: “Lieve studenten, dit is een leerzame les geweest. Patiënt komt binnen met een tumor en verlaat de spreekkamer met een onschuldig griepje. Dit is wat je noemt een wonderbaarlijke genezing.”
LEES OOK Waarom ik echt niet tegen zieke mensen kan
