Els ruimt haar klerenkast op en ontdekt dat ze een saaie doos is

-

Els vult honderd vuilniszakken met oude kleren en ontdekt dat ze werkelijk niet één spannend kledingstuk heeft. Geen bontje, panter of korsetje. Louter brave kostschoolkleren.

Ik sta in mijn slaapkamer en doe een Marie Kondo. Eerst spreid ik een helderwit laken over mijn bed – dat houdt de huisstofmijt tegen – en daarop werp ik zevenhonderdduizend kledingstukken. Het is de bedoeling dat ik à la de Japanse opruimgoeroe de items een voor een oppak, liefdevol aai en me afvraag: maak jij mij gelukkig? Als het antwoord ja is, mag het blijven. Is het antwoord nee, dan moet het weg.

LEES OOK Mens, wat zie je er goed uit: 7 make-up tips 

Ik vind het een eitje. Alles wat ik niet meer pas gaat op de kringloopstapel. Broeken die wreed mijn taille doormidden snijden, bloesjes die over mijn borsten spannen, vestjes die me in een moeke transformeren – weg ermee. De jurk die ik droeg toen ik trouwde met de man van wie ik alweer acht jaar gescheiden ben – ga jij maar naar een andere bruid. O wacht, ik vergeet je te aaien en te bedanken. Ach, laat ook maar.

Vele vuilniszakken later staar ik peinzend naar mijn bed. Daarop liggen  jurken,  bloesjes, broeken, rokken, truien. En ze zijn allemaal identiek. Oké, het ene item is blauw en het andere zwart, er ligt een verdwaald wit overhemd tussen en een rode Schotse rok, maar dat is het wel zo’n beetje. Ze hebben met elkaar gemeen dat ik ze met liefde draag én dat ze allemaal ontzettend basic zijn. Ik zie niet één brutale print, nergens een bloem, hooguit hier en daar een streep of stip.

Hetzelfde geldt voor mijn schoenen. Brogues in alle soorten, maar het zijn en blijven brogues – mannenschoenen met veters. Dat kun je heel chic Scandinavisch minimalisme noemen, maar voor hetzelfde geld ook verschrikkelijk saai. Saai. Ben ik saai? Ik denk het niet, maar mijn kleren vertellen toch echt dat ik een dorre, geestdodende, slaapverwekkende tuttebel ben met een druilerige, eentonige garderobe. Nergens een bontje te bekennen, laat staan een indianentooi, tutuutje, panter, Mexicaantje of – god bewaar me – geinig korsetje. Op mijn bed liggen louter katoenen en zijden lappen, effen en hooggesloten. Braaf als het kostschoolmeisje dat ik jarenlang ben geweest.

Verdomd, dat is het. Ik ben een kostschoolmeisje. Weliswaar een stokoud kostschoolmeisje, maar toch. Dat is gewoon de stijl waarvan ik het allermeest houd. Simpel, kuis, ingetogen. En dat is niet saai – ik hoef maar te verwijzen naar de vele pornofilms waarin mijn soort de hoofdrol speelt – dat is gewoon mijn STIJL. En met een eigen stijl is helemaal niks mis. Als je je stijl hebt gevonden hoef je nooit meer na te denken. Geen stijl betekent: elke ochtend hysterisch voor je kledingkast staan en niet weten wat te kiezen. Stijl daarentegen is sereen, stijl is makkelijk, stijl scheelt tijd, stijl is – jawel, helemaal Marie Kondo.

Ik haal een sopje door mijn kasten, wrijf de planken tot ze glanzen en sla liefdevol aan het ruimen. Mijn zedige bloesjes komen op kleur naast elkaar. Mijn broeken vouw ik behoedzaam over hangertjes. En daar zijn mijn jurken – och, de schatten. Precies de goede lengte, de mooiste stoffen, helemaal zoals ik ze hebben wil. Kom maar hier, jullie mogen naast de rokken. En nu niet ruziemaken, mama houdt van jullie allemaal.

LEES OOK Al gehoord van opvliegerbestendige stof? 6 zomermode-tips 

gifgif
Redactie
Redactie
De redactie van Saar bestaat uit een heel professioneel en toch gezellige groep van vrouwen rond de 50 & 60, plus een paar superleuke meiden van rond de 30 die wel alles weten van de nieuwste trends, techniek & social (en trouwens zo langzamerhand ook (bijna) alles van 50+ zijn).

RECENTE ARTIKELEN