Els heeft van de huisarts te horen gekregen dat haar cholesterol veel te hoog is en dat ze randje diabetes is. Er zit maar een ding op. Ze moet stoppen met roken en drinken. En op dieet. Toen ze dat aan Miriam vertelde, schreef die haar de volgende brief.
Lieve Els,
Hoe gaat het? Al over de schok heen? Ik schrok me wild. Jij moet namelijk voor eeuwig blijven leven, anders vind ik er niks meer aan.
Ik ben vanaf vandaag ook gestopt met drinken. Dronk al veel minder, maar als het zo regent als dit weekend, om dan koffie te drinken met voor de variatie cola zero … nêh. Nu heb ik ook nog de pech dat JP dol is op wijn en bier en limoncello en armagnac en dan is het gewoon niet zo gezellig als ik aan de Fanta ga.
Maar goed. Vanaf vandaag is het gewoon weer even schluss. Dat heeft, behalve dat het natuurlijk niet gezond is al die drank, nog een reden. Ik kreeg een paar weken geleden ineens een heel dikke maag. Eerst had ik het niet zo door, maar het werd erger en erger. Zo erg dat ik wel negen maanden zwanger leek (lijk) waardoor de Chinees mij zelfs feliciteerde met mijn zwangelschap. En zelfs toen ging er geen lampje branden dat er iets niet helemaal oké is.
Daarbij kwam een onverklaarbare vermoeidheid én vreetlust. Ik snapte er niets van. Ik ga elke week minstens drie keer naar de sportschool maar er ging iets helemaal niet goed. Om een lang verhaal kort te maken: ik ontdekte twee dingen.
1) Dat je als vrouw in de overgang een andere hormoonhuishouding hebt waardoor alle reguliere sportadviezen voor geen meter kloppen. Echt alle adviezen op het gebied van vrouwen & sport gelden tot een bepaalde leeftijd. Ik doe bijvoorbeeld veel krachttraining. Je maakt als je de vijftig nadert steeds minder testosteron aan (wist jij dat vrouwen testosteron aanmaakten?) waardoor je spieren verslappen en als je aan krachttraining doet, produceert je lichaam weer testosteron. Eén nadeel: mijn hormonen zijn nu driftig in de war. Gevolg: dikke buik. Dikke maag. Constant het gevoel dat ik iets moet eten. Dat is niet zo. Ik heb geen trek, ik heb een vochttekort.
2) Ik ontdekte ik dat alcohol dus serieus killing is. Wanneer je af wilt vallen maar blijft drinken, val je juist niet af. Mijn lichaam (met die hormonen die toch al zo van slag zijn) is alleen maar hard aan het werk om die alcohol te verwerken.
Toen ik tien jaar geleden veel te veel dronk en naar een AA-bijeenkomst ging ontdekte ik dat ik niet een echte ‘alcoholzucht’ heb. Ik denk ‘s ochtends of ‘s middags nooit: nu heb ik zin in drank. Het klinkt onaardig maar ‘die mensen daar’ waren écht alcoholist. Die hadden echt die ziekte. Zij verstopten flessen drank en begonnen ‘s ochtends al met een slokje om de dag door te komen.
Ik kan echt genieten van een glas wijn. Of een whisky. En zeker in leuk gezelschap, dan wil ik die tweede, derde, vierde ook wel. Dat is mijn en jouw valkuil, denk ik. Toen ik schreef over mijn alcoholprobleem had ik ook écht een probleem. Ik zette mijn probleem om in drank. Ik dronk om rustiger te worden. Ik had die alcohol nodig om mijn problemen niet te voelen.
Jouw J. drinkt gelukkig niet. Maar ik heb een mannetje thuis dat elke dag af wil sluiten met een of meerdere drankjes. JP kan bijvoorbeeld een lekker flesje rood opentrekken en dan heel lief aan mij vragen of ik echt geen glaasje wil. ‘Nou ééntje dan,’ en voor ik het weet is die fles weer leeg getetterd.
Ik heb nu een stok achter de deur. Mijn vermeende zwangerschap in de vorm van die gigantisch dikke buik. Plus: elke dag dat ik niet drink stop ik tien euro in een trommeltje. Ik wil eind november naar dochter Yasmin en ik heb uitgerekend dat niet drinken makkelijk duizend euro op kan leveren.
Roken is nog een iets te heftig verhaal. Ik heb de mazzel dat JP ermee is gestopt en nu rook ik zelf ook veel minder, maar toch. En niet meer drinken en ook nog stoppen met roken. Vrees dat ik me kapot ga vervelen. Raar hè, als je erover nadenkt. Roken en drinken kost en veel tijd én veel geld en in al die tijd en met al dat geld kun je zoveel leuke dingen doen.
Nou lieve Els, ik hoop met heel mijn hart dat je ergens de juiste motivatie vandaan weet te halen. Ik weet hoe fucking moeilijk het is. Oh ja. Ik ga 1 september op persreis naar Krakau. Wist je dat? Zo gaaf! Hoop alleen dat we geen wodkaproeverij aangeboden krijgen. Word ik wéér zwanger;-)
Dikke kus, Miriam
