Alsof de menopauze al niet ellendig genoeg is, krijg je er ook nog bloedneuzen van. Els wordt erdoor geteisterd. “Straks denken mensen nog dat ik aan de cocaïne ben.”
De eerste krijg ik in een kledingwinkel. Ik pak net een wit shirt uit een rek als ik iets raars voel in mijn neus. Een druppel, twee druppels, een miljoen druppels. Shit, ik heb een bloedneus. Snel hang ik het topje terug en grabbel in mijn tas naar zakdoekjes. Te laat, op de houten vloer zie ik rode spettertjes. Het zweet breekt me uit. Een winkeljuffrouw snelt op me af. “U hebt een bloedneus”, roept ze schril. “Ga even zitten.” Ze manoeuvreert me naar een stoeltje. Ik laat een spoortje bloed achter en sterf van schaamte. Een oudere mevrouw komt aanhollen met een rol keukenpapier. Zij werkt ook in de winkel. Terwijl haar collega de vloer schoonmaakt, verzekert ze mij dat het helemaal niet erg is. Zij heeft ook zo vaak een bloedneus, zegt ze. Ik geloof er niets van, maar vind het wel erg lief.
Die avond krijg ik weer een bloedneus. “Die had ik vanmiddag ook,” zeg ik tegen een verbaasde vriendin die toevallig op bezoek was, terwijl ik boven de gootsteen hang. Zij slaat meteen aan het googelen. “Je moet één keer krachtig je neus snuiten, licht voorover gaan zitten en het neusgat tien minuten dichtdrukken,” leest ze voor. Ik doe braaf wat ze zegt en inderdaad, na een kwartiertje is het leed geleden. Ondertussen smult zij van alle info die Google haar biedt. “Je kunt ook een watje dat je hebt gedrenkt in witte azijn in je neus stoppen,” zegt ze opgewekt. Nou ja zeg, idioot. Ik ga echt geen azijn in mijn neus stoppen. En ook geen citroen, wat ook een probaat huismiddeltje schijnt te zijn.
De volgende ochtend krijg ik een bloedneus tijdens een vergadering. De druppels spatten op de iPad die voor me ligt. Mijn piepjonge collega’s kijken me meewarig aan en ik bid dat de grond zich onder mij opent en ik in het gat kan verdwijnen. Als ik in de auto opnieuw door een bloedgolf word overvallen, vind ik het mooi geweest en rijd ik linea recta naar de huisarts. Hij is gelukkig in de praktijk en wil best vijf minuten voor me vrijmaken. Met een lampje bestudeert hij mijn neus. “Ik denk dat het bloeden wordt veroorzaakt door de menopauze,” zegt hij vrolijk. “Door veranderingen in de hormonenhuishouding drogen de weefsels in de neus uit, waardoor ze sneller scheuren en bloeden. Niks aan de hand dus. Als je er over een paar weken nog steeds last van hebt, moet je maar even terugkomen.” En daar kan ik het mee doen. Ietwat beteuterd loop ik terug naar mijn auto. Ik had niet verwacht met gillende sirene naar het ziekenhuis gebracht te worden, maar dit is me ook wat.
Moet ik voortaan bloedend door de wereld lopen. Omdat ik toevallig in de menopauze ben. Je zou van minder straatvrees krijgen. Morgen moet ik een lezing geven voor een grote groep vrouwen in Brabant. Stel je voor dat het halverwege opeens uit mijn neus stroomt. Straks denken de mensen nog dat ik aan de cocaïne ben of zo. Er staat me vaag iets bij dat coke-snuivers ook altijd bloedneuzen hebben. Mopperend kom ik thuis. “Mij krijg je de deur niet meer uit, ik blijf de rest van mijn leven thuis.” Waarna ik demonstratief in bed ga liggen. Met een dubbelgevouwen badhanddoek over mijn kussen.
Lees ook: Ook dat nog: 6 menopauzekwalen die je nog niet kende
