Als Femke haar vriendin Els verliest aan kanker, heeft ze geen zin om huilend en jammerend door het leven te gaan. In eerste instantie doet ze dat ook niet. Heel knap, vindt ze zelf. Ze neemt het goede van Els mee en laat het verdriet achter zich. Totdat de rouw explodeert in haar gezicht.
Lees hier deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4 van de serie ‘Els is dood’.
Ik kan niet meer stoppen met huilen. Het is twee uur geleden begonnen en ik voel dat de put met tranen onpeilbaar diep is. Gierend, schokkend janken. Ik kan me niet herinneren wanneer de laatste keer was dat ik dat deed. Is dit überhaupt wel eens voorgekomen? De pijn van het gemis om Els voel ik sinds vandaag lijfelijk. Ik heb daadwerkelijk fysieke pijn. Hoe dan? Ik vind het zelf allemaal een beetje overdreven. Spreek mezelf toe: “Het was ‘gewoon’ een vriendin, hè. Het gaat niet om je ouders of je echtgenoot ofzo.” Het helpt allemaal niet. Mijn man komt bij me liggen en aait mijn hoofd. Hij probeert wat wijze dingen te zeggen, oplossingen aan te dragen, maar ik zeg dat hij stil moet zijn. Ik hoef geen oplossing, er is niks wat helpt: Els is er niet meer en mijn hoofd beseft dat nu pas echt. Ze komt niet meer terug. Nooit meer praten over onze beider zonen. Nooit meer roddelen over BN’ers. Nooit meer groffe sexgrappen. Nooit meer gedeelde ergernissen. Nooit meer dat lieve hoofd dat zei: “Vertel, ik wil alles weten” en dat je dan een heel lang verhaal kon vertellen waarbij ze alle details uitvroeg. Nooit meer te veel sigaretten. Nooit meer katjelam naar huis. Nooit meer veel te hard lachen. Nooit meer op de grond van haar woonkamer met Willem kroelen. Nooit meer eten bestellen, omdat er weer eens niks in huis was. Nooit meer woedend worden (“Mens, wat moet je me haten. Dit weekend schrijf ik het verhaal. IK ZWEER HET”), omdat ze de deadline niet haalde. Nooit meer midden in de nacht appen over onzinnigheden en elkaar overtroeven in kennis en grofheid. Nooit meer nooit meer nooit meer. Voor altijd nooit meer.
Ondertussen word ik ook kwaad. Alle clichés komen in de voorgeschreven volgorde voorbij. Ik ben kwaad dat ze me in de steek liet. Alsof de vriendschap eenzijdig is opgezegd. En hier zit ik dan met mijn gemis en geworstel. Ik ben ook pissig dat ze koos voor euthanasie. (Ja, ja, ik weet het, het was uitzichtloos lijden, ze zou niet meer beter worden, blablabla, maar feit blijft dat ze er eerder tussenuit geknepen is dan had gehoeven. Elke dag is er eentje toch?) Wie weet had ze nog wel een paar maanden gehad. (Ja, ja, dat had ik zelf amper meer getrokken, want het hele proces was nogal zuigend, maar mag ik gewoon even voelen wat ik voel?)
De volgende dag denk ik dat iedereen op straat op mijn hoofd ziet staan: gebroken vrouw. Ik voel me zwak en kwetsbaar. Duw niet tegen me aan, want dan begin ik weer te janken. Vanbinnen ben ik een stampvoetend kind, want halloooo, dit was niet de bedoeling. Ik was juist zo volwassen en prettig door die hele fakking rouw aan het heen dansen en nu dit klotegevoel. Ik heb er geen tijd voor, ik wil het niet, ik doe het niet. Stoppen nu.
Waar ik ga, gaan onze katten. De afgelopen maanden moesten ze niks van me weten, maar nu ik zo intens verdrietig ben, volgen ze me door het huis. Ze nestelen zich aan mijn voeten, in mijn nek, ze trappelen op het dekentje waaronder ik me verschuil. Hoe harder ik huil, hoe harder zij spinnen.
Ik huil nu elke dag. ’s Avonds in bed. De knop is overdag uit, maar ’s avonds gaat-ie aan. Ik vind het ergens ook louterend. Het moet eruit. Ik ben een open wond. Als ik merk dat er ook maar een licht korstje begint te groeien, krab ik die eraf en laat het bloeden, bloeden, bloeden. Ik kan geen kant op en wil ook geen kant op, want als ik hieruit kom dan betekent het dat ik het accepteer dat Els er niet meer is. En dat doe ik niet. Ik ga lekker nooit accepteren dat ik moet leven in een wereld waarin Els niet leeft.
In de serie ‘Els is dood’ schrijft Femke over hoe ze omgaat met het verlies van haar vriendin Els. Volgende week vrijdagochtend om 8 uur lees je deel 6.
