Els is dood (4): “Het liefst zou ik vier weken slapen”

-

Als Femke haar vriendin Els verliest aan kanker, heeft ze geen zin om huilend en jammerend door het leven te gaan. In eerste instantie doet ze dat ook niet. Heel knap, vindt ze zelf. Ze neemt het goede van Els mee en laat het verdriet achter zich. Totdat de rouw explodeert in haar gezicht.

Lees hier deel 1, deel 2 en deel 3 van de serie ‘Els is dood’. 

Ken je die coronamoeheid? Dat je zo moe bent dat je bijna denkt dat je al half in je graf ligt? Nou, zo moe ben ik. Ik sleep me de dagen door en het liefst zou ik vier weken slapen. Maar het ding is: ik ben al best veel afwezig geweest thuis, fysiek en mentaal, dus het is weer volle bak vooruit. Mijn zoon lijkt al zijn autistische moeites ook opgespaard te hebben voor het moment na de dood van Els, dus ik krijg weer lekker veel verontrustende berichten van school. Het gewone leven is AAN. Mijn hoofd zit nog steeds in een waas, maar ik voel me rustig. Ik denk dat in de laatste maanden, waarin ik zo intensief met Els bezig was, al een stukje rouwverwerking zat.

Aan het einde van deze week heb ik een etentje met vrienden en ze appen me of het nog wel doorgaat en hoe ik me voel. Ik zeg dat het prima gaat en dat ik er zin in heb. Als ze maar niet denken dat ik de hele avond over Els ga zitten praten. Ik heb er echt NIKS over te zeggen. Dood is dood. Dood is kut. Maar er is niks aan te veranderen, dus alles helemaal uitpluizen (hoewel ik daar normaliter een sucker voor ben) wil ik niet. Ik heb juist behoefte aan hun verhalen. Geen idee wat de wereld om mij heen de laatste maanden heeft gedaan. Oh, gaat de aarde nog steeds naar de klote? Hoe staat het ervoor in Oekraïne? Geen idee. Alles was ELS. Ik voel me schuldig dat ik ergens blij ben dat dat nu niet meer zo is.

Het is heerlijk om weer echt aan het werk te zijn. We hebben steeds doorgewerkt, maar wel met een donderwolk boven onze hoofden. Het stomme is wel: niks lukt. Ik moet een interview met een BN’er zien te regelen, maar dat stagneert. We hebben elk nummer van SAAR een fotoserie met vrouwen die bij elkaar gezocht moeten worden, maar ook dat lukt niet. En ik krijg een paar artikelen binnen die mwoah zijn. Lekker dan, Els! Ben ik al niet scherp, krijg ik dit er nog eens bij. Ik slaap slecht van de stress. Krijg ik het allemaal wel rond voor de deadline? Mijn eindredacteur begint de artikelen te lezen en jubelt. “Het wordt weer een heel leuk nummer.” Huh, wat? Kennelijk is mijn beoordelingsvermogen totaal vreemd en zie ik de dingen niet meer helder.

We nemen twee nieuwe podcasts op. Eentje met Suzan Rethans en eentje met Yvanka Zwanenburg. Het voelt raar om een andere ‘derde’ te laten aanschuiven. Maar de podcast is zo populair, het is ook gek om nu te stoppen. Els zou dat niet willen. Dus ik zet mijn podcastgezicht op en ga ervoor. Aan het einde van de dag moet ik zeggen dat het echt onverwacht leuk en gezellig was. Maar ’s avonds als ik op de fiets zit en langs de Amstel rijd, wringt er toch iets in me. Het voelt te snel. Het is niet oké om zo snel, zo lekker praktisch en effectief, door te gaan. We mogen wel even stilstaan bij het gigantische gat dat Els heeft geslagen in ons leven, binnen ons bedrijf en binnen de podcast.

In de serie ‘Els is dood’ schrijft Femke over hoe ze omgaat met het verlies van haar vriendin Els. Volgende week vrijdagochtend om 8 uur lees je deel 5. 

gifgif
Femke Sterken
Femke Sterken
Femke Sterken is een van de oprichters van SAAR. Nog geen vijftig, maar on her way. Ze houdt van roze koeken, cheese onionchips en zoveel mogelijk ‘leggen’ (als in liggen op de bank, in bed, en op een zonnebedje met een cocktail in de hand).

RECENTE ARTIKELEN