Als Femke haar vriendin Els verliest aan kanker, heeft ze geen zin om huilend en jammerend door het leven te gaan. In eerste instantie doet ze dat ook niet. Heel knap, vindt ze zelf. Ze neemt het goede van Els mee en laat het verdriet achter zich. Totdat de rouw explodeert in haar gezicht.
Lees hier deel 1 en hier deel 2 van de serie ‘Els is dood’.
“Ik heb zin in de uitvaart”, zeg ik een paar dagen van tevoren tegen Maike. “Het lijkt me fijn om met al die mensen die van Els hielden op één plek te zijn. Daar waar zij zijn is Els. En de verhalen over Els die we nog niet kennen.”
Het lijkt inderdaad wel een feestje. Het afscheid van Els. Precies zoals ze het wilde. Met mooie toespraken, in een prachtige tuin, met een lach en een traan en mooie muziek. Daarna drank en praten, heel veel praten. Ik voel me af en toe een beetje ongemakkelijk, want ik word gecondoleerd door te veel mensen om te onthouden. Omdat ik samen met Els en Barbara die podcast maakte, die zoveel mensen bewogen heeft. Maar het voelt gek. Ik ben geen familie, ik ben een gewone vriendin, zoals er hier zoveel vriendinnen zijn. Het is niet dat ik wil dat ze me met rust laten, maar ik heb soms het idee dat mensen denken dat ik er meer over te zeggen heb dan zij. Dat ik meer weet. Dat ik meer recht heb. Maar dat heb ik niet. Ik voel me net zo verdoofd en raar als iedereen hier.
De aanwezigen stellen zich aan weerszijden van het grindpad op, met een whisky in de hand (Els’ lievelingsdrankje) en zes mannen dragen Els’ kist op hun schouders. Het is zichtbaar zwaar en ik schiet vol. Daar gaat ze. Daar gaat ze. We lopen achter de kist aan. Hij wordt in de auto geschoven en rijdt weg. Er piept iets in mijn oor, er krampt iets in mijn maag, de brok in mijn keel wordt groter en groter. Ik kijk hoe de auto de hoek om gaat. Dit gebeurt toch niet? Betekent dit nou… dat nu het laatste dat we van haar hadden vernietigd wordt? Ik kan niet. Ik wil niet. Ik moet een sigaret.
De volgende dag word ik wakker met een gigantische kater. We hebben veel gedronken op de nazit en zijn daarna nog het café ingegaan. Bier en bitterballen. Els zou trots zijn geweest. Ik voel me leeg en ik wil niemand zien, dus ik ga niet naar de redactie. Werken lukt gek genoeg best. Ergens ben ik opgelucht dat ook dit nu achter de rug is. Die uitvaart waarover het al maanden ging. Het is gelukt, het was goed. Maar oh wat heb ik behoefte aan een tijd met minder angst en spanning. Gewoon stukjes tikken, Saar maken, nadenken over het vervolg van de podcast. Het ergste is gebeurd en ik ben er nog. Bizar eigenlijk wat een mens toch aankan. Vroeger ging ik liggen bij elk vriendje dat het uitmaakte en dacht ik dat dat het einde van de wereld was. Tegenwoordig ben ik een zorgboerderij voor mijn zoon met autisme, compagnon in een bedrijf en heb ik zojuist heel intensief een vriendin op de weg naar het graf begeleid. Kennelijk wordt je weerbaarheid groter als je ouder wordt.
Ik droom die eerste week twee keer over Els. De eerste nacht neemt ze echt afscheid van me (we deden het in het echte leven één keer opgelegd en één keer half dronken) en het is liefdevol en emotioneel. Ze is er in een andere dimensie; zacht, begripvol en een en al liefde. De volgende nacht word ik om drie uur ’s nachts wakker van de geur van vissticks (die aten we samen, lekker makkelijk uit de vriezer). Ik til mijn hoofd op van het kussen en ik ruik het echt. Terwijl het niet kan. In mijn burgo buurtje slaapt iedereen. Geen student die zijn dronken bui staat weg te bakken met vissticks. Met een glimlach val ik in slaap.
In de serie ‘Els is dood’ schrijft Femke over hoe ze omgaat met het verlies van haar vriendin Els. Volgende week vrijdagochtend om 8 uur lees je deel 4.
