Heksen die wierook branden, bleke vrouwen die koolhydraten haten, jonge meiden die het woord oestrogeen niet kunnen spellen. Iedereen mag zich blijkbaar overgangscoach noemen. Ella is er helemaal klaar mee.
Omdat ik uit een familie van ijzervreters kom, ben ik altijd doorgegaan op momenten dat ik best wat mentale hulp had kunnen gebruiken. Toen de overgang dermate hard toesloeg dat ik standaard snikte bij de Merci-reclame en mijn arme hersens zelfs Keeping Up With The Kardashians niet meer konden volgen, besloot ik een overgangscoach te zoeken, omdat er nu eenmaal grenzen zijn aan flink zijn.
Het viel nog niet mee. De eerste intake was bij een mevrouw die nogal van de ‘helende edelstenen’ was. Ze brandde wierook waar ik van moest hoesten en sprak zalvend over een nieuwe levensfase waarin ik als ‘wijze oude vrouw’ andere vrouwen kon dienen met mijn levenservaring. Nu voel ik me helemaal niet zo wijs. Ik ben hartstikke middelbaar, maar nog absoluut niet oud. En de vrouwen in mijn omgeving zijn zonder uitzondering pittige tantes die uitstekend zelf hun sores kunnen oplossen en echt niet zitten te wachten op mijn levenservaring. Dus dit ging ‘m niet worden, #heksenkring.
Nummer twee diskwalificeerde zich onmiddellijk door nog maar 34 jaar te zijn. Op zich niet per se een deal breaker, je kunt ook als je geen kinderen hebt vast een uitstekend verloskundige zijn, bijvoorbeeld. Al praat het toch niet zo makkelijk met iemand die denkt dat een opvlieger gelijk staat aan ‘het een beetje warm krijgen’. Het liep vooral stuk op het feit dat ze ‘oestrogeen’ hardnekkig als oeistrogeen bleef schrijven. Het deed mij twijfelen aan de schriftelijke cursus die ze naar eigen zeggen had gevolgd.
Nummer drie was een getaande grossier in open deuren. Ik moest ‘gezond eten’ (joh!), ‘veel bewegen’ (je meent het!) en vooral ‘mijn rust pakken’ en ‘soepel omgaan’ met afspraken. Deze mevrouw had de pech dat ik getergd door slaapgebrek op die dag over een buitengewoon lage frustratietolerantie beschikte. Het zou best eens kunnen dat ik bits heb gezegd dat mijn opdachtgevers toch echt van me verwachten dat ik me aan afspraken hou en dat mantelzorg automatisch betekent dat je je eigen tijd opgeeft, voor ik in licht overspannen toestand het pand verliet. Ik moet zeggen dat het heerlijk was om even te tieren, het was de € 75 helemaal waard.
Nummer vier vond hormoontherapie de oplossing voor alles en wuifde mijn bezwaren iets te luchtig weg.
De vijfde stelde voor dat ik vrijwel alle koolhydraten zou schrappen (én koffie én alcohol én zuivel én vlees) en louter op kiemen en gestoomde vis zou gaan leven. Alsof een bordje pasta niet soms gewoon het hoogtepunt van je dag kan zijn en osteoporose te bestrijden is door het schrappen van complete voedselgroepen.
Kortom, ik heb nog nooit zo’n rariteitenkabinet aangetroffen als in de categorie overgangscoach. Ze moeten er zijn, de parels die je met een beetje bemoediging en steekhoudende adviezen kunnen helpen. Maar ik ben inmiddels opgehouden met zoeken omdat het volgens mij geen zin heeft. De overgang overleven, lijkt me vooral een kwestie van je gevoel voor humor niet verliezen, af en toe heel hard huilen en uitkijken naar de dag dat ik een kekke zestiger ben met knalrode lipstick.
Voor wie hardlopen, kiemen eten en over amethist wrijven helpt: more power to you. Maar persoonlijk heb ik erg veel aan SAAR als mijn alternatieve overgangscoach. Heerlijk lotgenotencontact over heksenharen, zwembandjes en soms even niet meer weten hoe je ook alweer heet. Beseffen dat ik niet de enige ben die zo ontzettend moe is helpt. Zien hoe de meesten van ons er het beste van maken en gewoon doorgaan ook. Ik proost op jullie. Met een fijne Grüner Veltliner. De opvlieger die dat onherroepelijk oplevert, zit ik gewoon wel uit #fuckdeovergangscoach.
