Eliza (51): “Als de kinderen klein zijn, kom je erachter hoeveel je op je moeder lijkt (of je nu wil of niet)”

-

Als de kinderen klein zijn, kom je erachter hoeveel je op je moeder lijkt. Goed, Eliza (51) wist op de vraag ‘wat eten we vanavond?’ het vaste antwoord van haar moeder –‘hussen met je neus ertussen’- te wijzigen naar ‘poep met plassaus,’ maar andere dingen helemaal vermijden lukte haar niet, ondanks goede voornemens.

Mijn moeder was de leukste moeder, daarover waren mijn vriendinnen en vrienden het mijn hele schooltijd eens. Bij ons thuis kon alles, kleien aan de eettafel, een toneelstuk opvoeren tussen de schuifdeuren (er was een rijk gevulde verkleedkist vol soepjurken en oude hoeden), hutten bouwen middenin de kamer met alle kussens, matrassen, lakens, dekbedden, oude dekens en wasknijpers die het huis rijk was. 

Ze was zelf speels, mijn moeder. Als ik uit school kwam, trof ik haar soms verdroomd aan de piano: alle uren dat ik weg was geweest, had ze besteed aan het schrijven van zomaar een liedje. Bijvoorbeeld over twee kerels met gekke namen die nooit iets meemaakten.

Ze had een knopendoos, een afgetrapte naaimachine, een accordeon. Soms maakte ze boekjes vol gekke tekeningen en grappen, zomaar, voor de lol, of als cadeau voor iemand. En ons huis was een zoete inval, iedereen mocht langskomen, iedereen mocht mee eten. Geen benepen Hollands gedoe, kortom. Op zo’n moeder, dat wist ik al vroeg, wilde ik lijken. Later, als ik groot was.

Zij het niet in alles. Met grote ogen zag ik verbaasd aan hoe nerveus ze werd als háár moeder -ook een heel leuke vrouw met een vrije geest- op bezoek kwam. Plotseling was het een probleem dat ze niet gestreken had (mijn vader had ook niet gestreken) of dat de wasmand uitpuilde. Ineens moesten de cavia’s in hun hok blijven, het altijd loslopende konijn werd in de tuin gezet, de poes moest stoppen met verharen en wel nu onmiddellijk. Mijn vader moest zich aankleden, in plaats van rond te teuten in een haveloze kamerjas, wat ‘ie liefst deed als ‘ie vrij was. Enzovoorts.

Nou, dat ging ik dus anders aanpakken! Als ze maar niet dacht dat ik later zo in de vlekken zou schieten omdat zij langskwam, hield ik haar voor. Toen ik eenmaal op kamers woonde, als student, hield ik dat vol. Maar prettig voelde het niet, als ze ontzet door de gedeelde keuken vol beschimmelde vaat waadde. Of de pluisballen van stof zag zwieren door de tochtige gang. Het was vooral heel erg, zo ontdekte ik, dat ze er meteen iets aan ging doen. Ook merkte ik dat ik toch als vanzelf wat extra mijn best ging doen als ze kwam. Asbakken legen, iets lekkers halen bij de bakker.

Toen ik zelf kinderen kreeg, begon ik me haar oordeel pas echt aan te trekken. Met kinderen moest het toch wel enigszins proper zijn in huis, en help, ineens maakte ik me er op mijn beurt druk over wat ze van de uitpuilende wasmand denken zou. Zelfs als ze niets zei. Precies zoals zij destijds als mijn oma kwam! Alleen strijken deed ik alsnog niet, dat scheelde: schone kleren en al die ellendige hydrofiel luiers, je kon ze ook zo in de kast proppen, daar hield ik aan vast.

Er was aan mijn moeder, toen ik een kind was, nog iets waarvan ik pas echt zeker wist dat ik het anders zou gaan doen. Nooit, nee nimmer, zou ik er zoals zij bovenop zitten dat mijn man zijn moeder moest bellen. Het was vaste prik, dat gezeur daarover. En ik vond, zeker als (licht) rebelse puber, dat mijn vader dat toch echt lekker zelf mocht weten. Hij belde ook niet met andere familieleden. Ook daar zei ze iets van. Ik vond het betuttelend en idioot.

En toen kreeg ik een leuke, maar erg slome en nogal verwende man. Met een buitengewoon lieve moeder, die stapelgek op hem was. Belde hij haar uit zichzelf? Welnee. Hij liet zich er zelfs op voorstaan dat hij haar nog nooit een kaart vanaf een vakantie stuurde, waar zij ons andersom, zelfs al was ze maar een paar dagen aan het wandelen, bedolf onder kaarten. Hij had bovendien een broer en een zus die snakten naar meer contact met hem. Ik hield het goede voornemen -me hier niet mee bemoeien- niet aldoor vol, achtentwintig jaar lang. Ik beet op mijn tong, maar wel vaak net te laat, dus pas nadat ik er toch iets van had gezegd. Ik vond het zielig voor zijn familie, dat hij het contact zo liet versloffen. En tegelijkertijd vond ik mijn bemoeienis nog steeds tuttig en ongepast. Niet de taak van een partner. En ouderwets bovendien.

En dan nu? Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ik werd in de steek gelaten en vond tot mijn geluk een nieuwe man. Eentje die met me wil trouwen! En ik met hem. Binnenkort is de bruiloft en, wat denk je, nu blijkt een deel van de nieuwe schoonfamilie óók te verlangen naar meer contact. Met hem, sinds jaar en dag, en nu dus ook met mij. Ik zet me schrap. Niet. Mee. Bemoeien.

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN