Elise (51) woonde achtentwintig jaar samen met haar man, toen verliet hij haar. Het is nu meer dan een jaar geleden, en ze heeft haar nieuwe leven op de rit. Vaak is ze heel gelukkig, zonder hem, en zal zijn gehannes haar worst wezen. Maar soms slaat de woede toe, alsnog.

Ik droom soms zo kwaad, woedend word ik wakker, zonder precies te weten waarom. En ook overdag kan ik van het ene op het andere moment ineens ziedend zijn, door per ongeluk aan iets te denken, of zelfs dat niet, niet bewust. Is het de overgang? Is het stress? Nee, het is het Nahuwelijk.

Nahuwelijk

Ik kende de term niet, tot de psycholoog die ik af en toe bezoek hem bezigde, op een toon alsof het voor zich gold: ‘Tja, na een huwelijk of, zoals in jouw geval lang samenwonen, heb je natuurlijk ook nog het Nahuwelijk. Je bent gekrenkt, in de rouw, dat poets je niet zomaar weg. Zelfs niet als je alles binnen een jaar alweer goed op de rit hebt, zoals jij. Verwerken gaat niet zonder slag of stoot.’ Met andere woorden: je bent heus niet zomaar van je man af, wanneer je van hem af bent. 

Schouderophalend en laconiek

Het Nahuwelijk dus. Er zijn intussen werkelijk momenten, soms zelfs perioden, dat mijn ex me worst zal wezen. Schouderophalend en compleet laconiek hoor ik over zijn wedervaren, van hemzelf of van onze kinderen, en denk: het zal wel. Hij zoekt het maar uit. Ook komt het voor dat ik oprecht met hem meeleef. Dan voel ik de warmte, de blijdschap en ook de steun die ik hem altijd gaf en, naar mijn overtuiging, bleef aanbieden totdat hij de benen nam. Ik kan het ineens leuk vinden als hij een of ander succesje boekt, een oude vriend herontdekt, ergens op een podium staat te pronken -ik noem maar wat. Goh, leuk voor hem, denk ik dan. Misschien ervaart hij iets van geluk, fijn zo, ga je gang, zoek het uit.

‘Klootzak, wat denk je wel?’-bui

Maar het is glad ijs. Het kan zo omslaan. En ik heb daar naar mijn idee bijzonder weinig over te zeggen. Ineens schiet ik in een ‘klootzak, wat denk je wel’-bui, waarna ik me op ga vreten over oud zeer. Dan vind ik hem plotseling weer hartgrondig een verwende papzak, een klojo, een minkukel. Op zulke momenten gun ik hem helemaal niets, geen geluk en geen aandacht, laat staan liefde. Of, helemaal wraakzuchtig, dan denk ik iets als: ‘Je zult het nog wel merken, want een ander gaat heus niet zoveel van je houden, noch van je verdragen als ik deed.’

Ex heeft dus nog geen nieuwe vriendin, zo ver ik weet. Ik heb zelf wel een nieuwe man, en daarom verhoud ik me maar moeilijk tegenover deze gevoelens. Ik vind dat ik er geen recht op heb. Ik vind mezelf kinderachtig. Ik zou zo graag denken: ach, de koek was op, blijkbaar, nou en. 

Oneerlijk en vals

Misschien heeft het te maken met de manier waarop. Ik kan het nog altijd niet uitstaan dat hij in zijn eentje, zonder het met mij te delen, ‘een proces’ doormaakte waarvan de conclusie me op een dag koudweg werd meegedeeld. Hij was eruit: hij wilde eruit. Koste wat het kost en nog moeite doen, in relatietherapie, of gewoon maar eens samen met vakantie (wat door omstandigheden, een ziek kind, jarenlang niet kon): welnee, waarom. Ik vind dat nog steeds zo laakbaar. En zo oneerlijk en vals. En zo verdomde kil.

Nee, het valt niet mee, als de ander een levensveranderende -jouw leven veranderende- beslissing neemt zonder je erin te kennen. Zal ik hem ooit weer echt aardig kunnen vinden? Er is hoop. Ook doordat hij ietsje normaler doet tegenwoordig, af en toe iets geïnteresseerds of meelevends appt, eens vraagt naar iets uit mijn leven, iets deelt. Dan herken ik hem eindelijk weer een beetje, en mezelf ook. 

Boosheid heeft vast een functie

Maar al bij al moet ik intussen toch aanvaarden dat die man niet is wie ik dacht dat ‘ie was. En proberen me niet meer het hoofd te breken over wanneer hij dan veranderde, of dat het misschien al nooit klopte, een doodenge gedachte. Ik moet vooral nu inzoomen op alle dingen die hij belangrijk vindt, die mij worst zijn, zoals pronken met geld, zijn patserige auto, zijn hang naar luxe waar ik geen bal aan vind. Er valt eigenlijk werkelijk bijzonder weinig te missen -en ook dat maakt, het is niet anders, me soms nog steeds woedend. Maar het Nahuwelijk valt dus niet over te slaan, helaas. Door moet ik, in deemoedige aanvaarding, met lef en vergevingsgezindheid -ook jegens mezelf, of juist. De boosheid heeft vast een functie. Verdomme.

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)