Terwijl Eline zich haar hele leven het schompes heeft gewerkt, leidde haar vriendin het luxe leven. Nageltjes laten doen hier, oppasje daar. En nu begint het te wringen en is ze aan het zeuren geslagen.
Eline (52): “‘Dit ligt dus ver buiten mijn bereik,’ zei mijn vriendin Cindy, terwijl ze laatst door mijn nieuwe appartement struinde. Toegegeven, het is een prachtig, groot, licht appartement met uitzicht over de stad en midden in het centrum. Maar lieve mensen, mag het?
Huwelijkse voorwaarden
Ik heb me ook mijn hele leven het schompes gewerkt. Dat ik dit bleek te kunnen kopen na mijn scheiding (zonder hulp van mijn ex) voelde inderdaad ontzettend goed. De situatie van mijn vriendin is anders. Daar heeft ze heel bewust voor gekozen. Zij leerde haar man Victor kennen toen ze zelf tweedejaars Culturele Antropologie was en hij afstudeerde aan de faculteit Rechten. Hij kon meteen in de advocatenpraktijk van zijn vader terecht en verdiende vanaf het begin heel goed. Na een paar maanden vroeg hij Cindy al ten huwelijk en tot mijn verbazing zei ze ja, hoe jong ze ook was.
Ze had wel een paar voorwaarden. Dat ze mocht stoppen met studeren en niet hoefde te gaan werken. Dat ze best wilde baren, maar niet hele dagen op de kinderen ging passen. En dat ze tijd en geld voor zichzelf nodig had. Victor vond het allemaal best, maar wel zolang zij bij hem zou blijven. Er werd dus getrouwd onder huwelijkse voorwaarden. ‘Ik wil voor je zorgen, zolang we samen zijn, maar je gaat me niet uitkleden als je ineens besluit er vandoor te gaan,’ zei hij destijds. Cindy vond het allemaal prima; Victor en zij waren dolverliefd en ze zou hem nooit verlaten. Dat wist ze zeker. Dertig jaar geleden.
Yogacursus naar museumclubje
Inmiddels klaagt ze steen en been over haar man. Het ene moment denkt ze dat hij vreemdgaat, het volgende moment vindt ze hem ingekakt en saai. Ik merk dat ze jaloers is op vriendinnen die weggegaan zijn bij hun man en iets voor zichzelf kunnen kopen. Ze doet er vinnig over. Ze zegt dat zij niet weg kan en zeurt dat ze geen eigen geld heeft. In feite herschrijft ze de geschiedenis, want laatst beweerde ze zelfs dat Victor wilde dat ze bij de kinderen thuis bleef. Ik word er woedend van, want och, dat leven wat ze de laatste dertig jaar geleid heeft, loog er niet om. Victor heeft haar echt een prinses laten zijn. Ze had drie keer per week huishoudelijke hulp en die meiden kookten ook vaak voor het gezin. Bovendien was er elke dag wel een oppas of een nanny, die met de kinderen zat te kleuren of met ze voetbalde in de tuin. Ondertussen ging Cindy van kapper naar nagelsalon naar yogacursus naar schildercursus naar museumclubje. Ze heeft nooit één dag gewerkt.
Wrokkig en verwend
Het leuke aan haar vond ik altijd dat ze er wel eerlijk over was. Ze zei glashard dat ze gewoon lui was en dat ze een heerlijke man had die dat prima vond. Maar de laatste jaren is ze dat uit het oog verloren; ze is wrokkig en verwend en ze wil iets anders. Misschien wel weg bij haar man. Maar hoe dat moet, dat weet ze dus niet. Ze wil het liefst dat hij haar een mooi eigen huis geeft en dat ze er verder niks voor hoeft te doen. Zelf iets proberen op te zetten of een baan zoeken? Ze piekert er niet over. Ik gruw van dat verbolgen gedrag. Meid, je hebt ooit gekozen – je hebt je luie, luxe leven gekregen en het was jarenlang een walhalla. Nu keert het tij zich en moet je op de blaren zitten. Ik trek het niet dat ze geen verantwoordelijkheid neemt.”
