We krijgen misschien opvliegers, rimpels en grijze haren, maar na het vijftigste levensjaar worden we volgens wetenschappers stukken gelukkiger. Ha, dat houdt de moed erin.
Uit Amerikaans onderzoek onder 340.000 mensen blijkt dat het geluk vanaf je achttiende afneemt en vanaf je vijftigste weer toeneemt. Ha, dat houdt de moed erin. Ik word altijd blij van dit soort berichten. Alsof er nog een portie geluk op me staat te wachten. De onderzoekers weten niet wat precies de reden is van die gelukspiek bij vijftigers. Ze hebben er wel zo hun theorieën over, maar bewijzen zijn er niet en daarom ga ik die even geven.
Theorie 1: vijftigplussers hechten meer waarde aan het leven.
Klopt. Vroeger wist ik wel dat ik blij moest zijn met wat ik had, maar het voelde niet altijd zo. Dan had ik bijvoorbeeld een leuke dag, maar kon ik er toch niet helemaal van genieten. Nu gaat het me beter af, dat gaat gewoon vanzelf. Ik hecht veel meer waarde aan alles wat ik doe en heb. Misschien heeft het iets met gezondheid te maken. Als mensen om je heen ziek worden of klachten krijgen (wat steeds vaker gebeurt), besef je hoe belangrijk het is gezond te zijn. Een cliché om van te braken, maar zo is het wel. Ik ben echt zo blij en dankbaar dat ik nog alles kan, fit ben en geen enge ziektes heb.
Theorie 2: we hebben minder stress over werk, relaties of kinderen
Ja en nee. Aan de ene kant heb ik nog net zoveel stress als vroeger. Ik kan nog steeds helemaal gek worden als mensen over een half uur komen eten en ik nog van alles moet doen. Ik kan nog steeds gestrest zijn over mijn werk, druk doen over dingen die geregeld moeten worden. Als kind werd ik al stresskip genoemd en ik ben bang dat ik zo het graf inga. Maar kijk je naar het grote geheel, dan denk ik dat ik toch wat rustiger ben geworden. De stress over grote dingen als het vinden van de ware, wel of niet een kind, wel of niet die baan, is minder geworden.
Theorie 3: we hebben meer zelfvertrouwen
Jammer genoeg niet waar. Ik wou dat het waar was. Vriendinnen hoor ik weleens zeggen dat ze zelfverzekerder zijn geworden, maar ik ben nog net zo onzeker als twintig jaar geleden en ik vrees dat het nooit over zal gaan. Ik ben best zelfverzekerd in wie ik ben maar niet in wat ik kan. Ik ben al gauw bang om te falen. Op mijn werk denk ik nog steeds: als ze me maar goed vinden. Als ik aan een quiz meedoe ben ik als de dood dat ik door de mand val. Dus wat mij betreft klopt er geen bal van.
Theorie 4: we accepteren beter wie we zijn.
Waar. Ik heb altijd geworsteld met allerlei lastige eigenschappen. Ik wilde van mijn drang naar perfectie af, ik wilde relaxter zijn, ik wilde minder piekeren, ik wilde niet onzeker zijn. Daarom ging ik regelmatig in therapie in de hoop een ander mens te worden. Ik had de illusie dat ik op een dag relaxed en compleet gelukkig zou zijn als ik er maar hard genoeg aan werkte. Wat een grap, zo werkt dat natuurlijk helemaal niet. Wat wel gebeurt naarmate je ouder wordt, is dat je niet meer tegen die onhebbelijkheden vecht. Ik weet dat ik onzeker, piekerig, onrustig ben. Jammer dan, ik kan me er niet meer druk om maken. Dit is hoe ik ben. Het enige wat ik nog niet zo goed kan accepteren is het feit dat ik ouder word, maar goed, je kunt niet alles hebben.
Theorie 5: we leven meer in het nu, minder in de toekomst.
Een waarheid als een koe. En het fijne is dat je er niks voor hoeft te doen. Mijn hele leven ben ik met mijn toekomst bezig geweest: later dit, later dat. Elke beslissing had met later te maken. Op mijn veertigste sprak ik nog over ‘als ik later groot ben’. De toekomst leek nog zo ver weg. Dat die toekomst in tijd minder wordt en minder oneindig lijkt, maakt dat je vanzelf meer in het nu leeft. De toekomst van vroeger is nu. Later is nu. Ik kan je vertellen: een verademing.
