Er zijn van die dingen die je in Brabant niet zo snel tegenkomt. Dingen die Brabanders gewoon ècht niet begrijpen. Het fenomeen ‘pindakaaswinkel’ bijvoorbeeld. Kan iemand Miriam helpen dit uit te leggen?
Mijn vriend JP en ik liepen door het centrum van Breda. Hij had nieuwe schoenen nodig. Ik een mosterdgele zachte trui die niet te dik was en niet te dun. Geen coltrui en ook geen V-hals. Een trui die een beetje groot viel zonder dat je zou denken: die trui is echt veel te groot. Toen daar plotseling een pindakaaswinkel opdoemde.
Vol ongeloof staarde mijn vriend JP naar de etalageruit. Op het moment dat zijn mond open viel realiseerde ik dat hij nog nooit een pindakaaswinkel had gezien. Of een Nutellashop. Of een stroopwafeloutlet. Of een aanstellerig Macaron-magazijntje. Ik hield mijn hart vast. Hoe kreeg ik dit nou aan hem uitgelegd? Hoe kreeg ik nou uitgelegd dat je in steden als Amsterdam en Dubai dood wordt gegooid met dit soort mallotige toestanden?
Hoe was dit rare fenomeen nou ineens doorgeslagen naar een stad als Breda? JP stond met open mond te gapen. De verbijstering was in zijn ogen te lezen. Hoe? Wat? Huh? Hè? Hij draaide zich naar mij om en zei: dit verzin je toch niet? Omdat JP nooit in grote steden als Amsterdam en Dubai komt – en ik lekker wel – wilde ik zeggen dat hij echt een boer was dat hij nog nooit nog zo’n dergelijk winkeltje had gezien. Maar dat zou niet zo aardig zijn. Niet naar hem. Niet naar boeren.
Ik ging naast hem staan en zag wat hij zag. Samen staarden we naar de etalage van de pindakaaswinkel. Hoe was dit toch mogelijk? Zo’n hele hut vol met pindakaas? Hoeveel potjes moet je dagelijks wel niet verkopen om daar een boterham aan te verdienen? Twintig? Vijftig? En wat was er zo bijzonder aan deze pindakaas? Hadden ze soms verschillende smaken? Zelf ben ik dol op boterhammen met pindakaas met sambal. Dan pak ik een pot pindakaas en een potje sambal en ga ik lekker aan de slag. Of? Boterhammen met pindakaas en banaan. Dat is een kwestie van twee witte boterhammen pakken, een banaan schillen, prakken op je boterham, pindakaas eroverheen smeren, andere boterham er bovenop leggen en aanduwen. Klaar.
Zou die uitbater van de pindakaaswinkel nu zelf al die moeite hebben genomen om bananen en pindakaas met elkaar te mengen om dat vervolgens in een potje te stoppen? Prijskaartje eraan. Klaar? Zodat consumenten zichzelf de moeite konden besparen om èn bananen èn pindakaas te kopen? Het liefst wilde ik naar binnen lopen met een spervuur aan vragen maar daar had ik geen zin in want ik ken mijzelf. Voor ik het weet loop ik dan met veertien verschillende potjes pindakaas naar buiten omdat ik het anders zo zielig vind voor zo’n noodlijdende pindakaaswinkelier.
Terwijl ik daar stond te peinzen en te staren zocht ik naar een verklaring. Een antwoord op de vraag wat iemand bezielt om een pindakaaswinkel te beginnen. De enige verklaring die in mij opkwam was dat zo iemand vast en zeker op een avond stomdronken in de kroeg had besloten om een winkel te beginnen in pindakaas. En dat niemand de volgende ochtend tegen hem had gezegd: Ha ha weet je nog gisterenavond? Dat je ineens een pindakaaswinkel wilde beginnen? En dat die pindakaaswinkelbedenker de andere ochtend linea recta naar de Kamer van Koophandel was gefietst om zich in te laten schrijven uit angst dat iemand anders aan de haal zou gaan met zijn briljante plannetje. Een andere verklaring kon ik niet zo snel bedenken. Gelukkig was JP het met mij eens.
We liepen door. Ik liep een winkel binnen waar ze mosterdgele truitjes die niet te dik, niet te dun, zonder col of V-hals en een beetje groot vielen zonder dat het een te grote trui leek verkochten, rekende af en we gingen naar huis.
Thuisgekomen googelde ik op ‘pindakaaswinkel’ en ‘Breda’. Voor ik het wist lagen er drie verschillende potjes in mijn digitale winkelmandje.
Lees ook: 20 verschillen tussen Brabant en Amsterdam (volgens onze Miriam Mars!)
