Miriams dochter belt als ze in Amsterdam wacht op haar trein. Ze zeult met twee tassen en een rolkoffer. Het is koud. Lawaaierig. En ze weet niet zeker of dit het juiste perron is.
Voor alle duidelijkheid: vanuit Amsterdam CS zijn er verschillende trajecten richting Etten-Leur. De ene is sneller maar vergt twee keer overstappen. De ander is langzamer, maar dan hoef ik slechts een keer met mijn luie reet over te stappen. Maar dan moet ik wel een half uur wachten op de volgende aansluiting. In de kou.
Oké. Saai verhaal.
Mijn dochter belde mij toen er net werd omgeroepen dat er een trein aankwam. Ik nam op. Mijn dochter woont in Dubai en belt mij nooit als ze mij niet echt nodig heeft. Vandaar.
Hallo?
‘Even over die ene blog van jou hè?’’
Ja?
Ik vond hem echt leuk, mama
Welke bedoelt ze? En sinds wanneer leest ze mijn columns/blogs/stukjes?
Dat je naar de kapper ging voor dat kort en pittige kapsel.
Je bedoelt mijn Claire Underwood-stukje?
‘Ja, die waarin je schrijft dat je een slappe kaaklijn hebt.
Oh?
Ja, daar moet je wat aan laten doen.
Wacht, er komt net een trein binnen
Ben je daar nog, mam?
Ja ja. Slappe kaaklijn. Iets aan laten doen.
Het is een ingreep van niks hoor. Maar dan moet je ook wat fillertjes doen en misschien een implantaat in je kin. Geen botox, daar had je eerder mee moeten beginnen. Daar is het nu te laat voor.
Ja, maar…
Nee mama. Je had daar mee moeten beginnen rond je dertigste. Geloof mij nu maar. En weet je wat je ook heel mooi zal staan?
Vertel het, lieve kind.
Een ooglidcorrectie en een opvullinkje voor je lippen.
Uh?
Dan gaan die rimpeltjes weg rond je lippen.
Ik zal erover nadenken.
Zeg ik nou echt dat ik erover na ga denken? Waarom zeg ik niet dat ik geen enkele behoefte heb ook maar iets aan mijzelf te laten vullen, trekken, verwijderen of corrigeren?
Mijn trein rolt het station binnen. Ik sta op. Mijn knie knakt. Ik buig voorover om mijn tas op te pakken. Mijn rug doet pijn. De gure wind waait onder mijn jas. Ik strompel de trein in en zoek een plaatsje aan het raam.
Ik pak mijn leesbril en scroll door mijn social media.
Ah, wat heeft Elise een lieve kleinkindjes.
Kijk mijn nichtje nou met haar schattige zoontje.
Wat leuk! Op je 56ste ten huwelijk worden gevraagd.
De trein zet zich in beweging. Ik kijk naar buiten. Ik staar naar mijn moeders gezicht in de ruit. Ik glimlach. Hoi Mam.
Lees ook: Mijn dochter van 27 wil ALLES en daarom doet ze NIKS
