Miriam maakte samen met haar eeuwige verloofde JP een wandeling in de polder en ontdekte een paar dingen die ze hiervoor nog niet wist.
JP en ik gaan een stuk wandelen door de polder. Inmiddels hebben we onze dagelijkse wandelingen omgedoopt in: doen we die ene uitwijkroute of die andere uitwijkroute? Bij de ene wandeling is het namelijk makkelijker ‘uitwijken’ voor andere mensen dan andere. Want die anderhalve meter afstand? Daar houden wij net zoals de meeste anderen maximaal aan. Lopen op een fietspad is niet heel handig hebben we ontdekt. Dan moet je te vaak de berm inspringen of de openbare weg opspringen en dat maakt lekker lopen niet heel erg relaxt.
JP heeft een nieuwe route uitgestippeld. Deze loopt voor een groot deel langs een industrieterrein maar, zo zegt hij, als we daarna de bankenstraat inlopen is daar een geitenmelkboerderij waar alpaca’s zijn. Mijn hart slaat niet sneller van chocola. Of van een pasgeboren hondje. Of van designertassen. Maar ik HOU van alpaca’s. Ik geloof niet in god maar als god zou bestaan dan waren de alpaca’s zijn meesterwerk. Een soort tot werkelijkheid gekomen fantasiedieren. Een mix van een beer, een lama en een pasgeboren baby.
We lopen. In stilte naast elkaar. We denken hetzelfde JP en ik. Voor ons doemt het industrieterrein op. Een deprimerende plek om te wandelen is er niet maar hé? De zon schijnt. Er zijn mijn alpaca’s beloofd en dat idee alleen al maakt me blij. We lopen voorbij prachtige woonboerderijen met schitterende tuinen. Langs weilanden met koeien. Voorbij woonhuizen met naar mijn idee iets te witte gordijnen en we lopen voorbij een huisje in de polder waar twee kindjes zojuist een winkeltje zijn begonnen. Helaas kunnen we, zo te zien, niet contactloos betalen. We zien opvallend veel citroenvlinders en gezinnen met hele jonge kinderen op de fiets die als dartele veulens voor papa en mama uitrijden.
Er komt een stel aanfietsen. Esther en Johan. Ik roep: Hé Es! Esther kijkt mij verbaasd aan en rijdt mij zo voorbij. Blijkbaar herkent ze mij niet met mijn natuurlijke donkere kleur haar dat in een paardenstaart strak naar achteren gebonden is. Sterker nog? Ik herken mijzelf af en toe niet meer als ik in de spiegel kijk. Van binnen zitten wordt niemand mooier.
We lopen en we lopen. We lopen heel erg in het hier en nu. ‘Daar is de geitenboerderij’ zegt JP. Mijn hart begint sneller te kloppen. Waar zijn die alpaca’s? Waar zijn nou die alpaca’s? Helaas. Geen alpaca te zien. Een lichte teleurstelling maakt zich van mij meester maar wuif ik meteen weer weg. Ook dat is iets waar wij allemaal mee te maken krijgen. Tegenvallers en teleurstellingen. Niets vergeleken met al die mensen die nu vechten om anderen in leven te houden. Niets vergeleken met mensen die vechten voor hun leven. Het is niets vergeleken al die mensen die in stilte hun dierbaren hun leven uit zagen verdwijnen.
We lopen net zolang door totdat we weer in een woonwijk aankomen. Een wijk waar ik ooit als alleenstaande moeder met een dochtertje kwam te wonen. Mijn oude huis ziet er anders uit dan dat ik mij herinnerde. Ik staar een paar seconden naar de voordeur. Dan lopen we weer verder. ‘Zullen we even langs het appartement van je moeder lopen?’ vraagt JP. Ik knik. Het is warm. Ik heb mijn blouse uitgetrokken en in mijn tas gefrommeld. ‘Wedden dat mama nu op haar balkon zit?’ ‘’Wedden van niet? Veel te warm joh’. Als we voorbij het appartement van mijn moeder lopen zien wij hoe ze op het balkon zit in de volle zon. Ik roep hard: Mama! Ze reageert niet. Ze heeft haar ogen dicht. Mijn moedertje ligt lekker te slapen.
Lees ook: 19 dingen die Miriam leerde door het Coronavirus
