Hoe een “cool” zomerbaantje op je vijftiende de rest van je leven kan verpesten. Dat overkwam de mooiste jongen van de wereld: Björn Andrésen.
The Most Beautiful Boy in the World (landelijke release 21 april)
In 1970 reist de beroemde filmregisseur Luchino Visconti door heel Europa op zoek naar de perfecte jongen om Tadzio te spelen in zijn filmbewerking van Thomas Mann’s De Dood in Venetië. Hij heeft al vijftienhonderd jongens gezien, maar niemand voldeed aan de eisen van superieure menselijke volmaaktheid, die Visconti wilde zien.
In Stockholm ontdekt hij dan eindelijk de vijftienjarige Zweedse Björn Andrésen, een prachtige jongen met een perfect gezicht, schitterend lijf en prachtig krullend blond haar.
Björn is erg verlegen en vindt het niet prettig dat hij half naakt moet casten, maar zijn grootmoeder, die hem opvoedt, is dol enthousiast en dwingt hem min of meer om het filmaanbod aan te nemen. En zo wordt Björn door de film Death in Venice op slag internationaal beroemd en moet Visconti volgen op al zijn filmpromotiereizen van Venetië tot zelfs in Japan.
Nu meer dan vijftig jaar na de première van Death in Venice ontmoeten we de inmiddels 66 jarige Björn in zijn zwaar vervuilde appartement en zien we een vrij verwaarloosde, in zichzelf gekeerde man. Samen met Björn kijken we terug naar zijn onwaarschijnlijke leven.
Het fantastische aan deze documentaire film is dat er ongelofelijk veel bijzonder materiaal bewaard is gebleven, vanaf de originele beelden van de casting op zijn 15de , al zijn reizen en bijzondere optredens tot op de dag van vandaag.
Ik ga hier niet zijn hele levensverhaal vertellen, maar ik was wel geschokt over wat deze Björn is overkomen. Hij werd ongewild het schoonheids- boegbeeld van een internationale rucksichtslose gayscene en een westers popidool in Japan.
In zijn privéleven was het een en al narigheid. Zijn moeder liet hem op 4 jarige leeftijd en zijn ouder zusje in de steek en werd dood aangetroffen in een bos. In zijn eigen huwelijk stierf zijn 2-jarig zoontje waarschijnlijk aan wiegendood, maar hij gaf zichzelf de schuld van zijn overlijden, omdat hij toen stomdronken en half bewusteloos naast zijn zoontje lag en hem niet heeft kunnen reanimeren.
Ondanks het feit, dat hij na Death in Venice toch nog de toneelschool heeft gedaan en in diverse films heeft gespeeld, blijft mij het beeld bij van een intens misbruikte, eenzame en droevige man. Zoals hij het zelf zo somber verwoordt: “Ik ben niet verdwenen, ik ben alleen maar zoek”.
4 sterren
Aantal sterren: ★★★★
